Leony Witwerts (40) is dolblij als ze na een lang IVF-traject eindelijk zwanger raakt. Ze rolt door haar zwangerschap heen en heeft nergens last van. Maar dan blijkt ze het HELLP-syndroom te hebben en is het erop of eronder.
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Na een lang IVF-traject raakte ik in 2011 in verwachting van mijn eerste kindje”, vertelt Leony. “We zijn twee jaar bezig geweest, omdat het moeilijk was een bevruchting te bewerkstelligen.” Maar als het eenmaal zo ver is, is ze de hemel te rijk. “Het was een mooie zwangerschap zonder kwaaltjes en klachten. Ik rolde er zo doorheen.”
Een compleet bevalplan heeft ze niet, maar ze weet wel dat ze in het ziekenhuis wil bevallen. “Als er dan wat aan de hand zou zijn, was ik in ieder geval op de juiste plek.” Ter voorbereiding op de bevalling gaat ze naar zwangerschapsgymnastiek. Bang voor de bevalling is ze niet, maar toch vindt ze het soms ineens eng. “We waren zo lang bezig geweest en het ging allemaal zo goed; soms was ik bang dat het op het einde alsnog mis zou gaan.”
Leony is 37 weken zwanger als ze plotseling enorme dorst krijgt. “Ik dronk heel veel. Dat is niks voor mij, want ik ben niet zo’n grote drinker. Ik dacht dat het erbij hoorde, maar toen de verloskundige tijdens een controle mijn bloeddruk opnam, bleek dat die aan de hoge kant was. Ze vertrouwde het niet en stuurde me door naar het ziekenhuis.”
De gynaecoloog neemt bloed af. Een week later mag Leony terugkomen voor de uitslag en een nieuwe controle. “Mijn toenmalige man zei: we nemen je vluchtkoffer mee. Ik vond het niet nodig, maar hij had een onderbuikgevoel.” Dat blijkt terecht te zijn. “Ik had het HELLP-syndroom – een soort zwangerschapsvergiftiging die levensbedreigend kan zijn voor moeder en kind – en werd opgenomen.”
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
De aanstaande moeder krijgt een infuus en er wordt een ballonnetje ingebracht. “De bevalling moest worden opgewekt, omdat het niet goed ging met mij en mogelijk ook niet met de baby.” Maar zodra dat gebeurt, gaat het helemaal mis. “Ik lag enorm te trillen en had nog steeds zo’n dorst. Dat kwam – hoorde ik achteraf – doordat mijn lever niet goed functioneerde.”
Tekst gaat verder onder de foto.
“Mijn ouders kwamen nog even langs. Toen mijn moeder me zag, schrok ze enorm. Ze kon het niet aanzien, dus wenste ze me succes en liet weten er voor ons te zijn als we haar nodig hadden. Toen ze de kamer uitliepen, kwamen er van alle kanten doktoren aanlopen. De hartslag van de baby viel weg en ik moest met spoed een keizersnede ondergaan.”
Het bed wordt haastig naar de operatiekamer gereden. “Ik kreeg een ruggenprik en daarna sneed de chirurg me open. Ik gilde het uit, voelde het mes dwars door mijn buik heen gaan. Heel even werd er gewacht, maar veel tijd was er niet, anders kwam de baby in gevaar. Als ik nog zou voelen, zou ik onder narcose worden gebracht. Maar toen ze verder gingen, was de ruggenprik ingewerkt en voelde ik niks meer. Ik werd opengesneden en de baby werd gehaald.”
Ze vervolgt: “We wisten niet wat het was. ‘Het is een meisje’, hoorde ik een van de verpleegkundigen zeggen. ‘Kijk nog eens goed’, zei een ander. Het was toch een jongetje. We hadden een zoon gekregen, Robin. Hij werd niet bij mij neergelegd, maar meegenomen voor onderzoek. Mijn ex ging met de baby mee terwijl ik werd onderzocht. Nadat ik was gehecht en onderzocht, werd mijn bed naar de couveuseafdeling gereden, waar Robin lag.”
Leony is bedwelmd door de medicatie. “De eerste 24 uur zijn grotendeels langs me heen gegaan. Iedereen was zo enthousiast en kwam langs met cadeautjes, maar volgens mijn moeder pakte ik die emotieloos uit. Het kwam nog niet binnen.” Ook de volgende dag is ze nog niet geland. “De zuster kwam mijn kamer binnen en zei: ‘Ik heb een baby die graag naar zijn moeder wil’. Ik dacht: wat doe je dan hier? Maar toen ze zei dat Robin graag naar zijn moeder wilde, besefte ik ineens dat het om míjn kind ging. Ik heb hem in mijn armen genomen en niet meer losgelaten.”
Een zorgeloze kraamtijd heeft Leony niet. Ze is erg emotioneel. “Die roze wolk waar andere moeders het altijd over hebben, ervoer ik niet. Ik schaamde me dat ik niet meteen door had dat de verpleegkundige met mijn baby aankwam, dat ik niet aanvoelde dat het om mijn kind ging. Dat ik hem nog niet had vastgehouden, speelde vast mee, want toen ik hem eenmaal in mijn armen had, voelde ik aan alles dat hij bij mij hoorde.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Anna verloor 2 liter bloed tijdens bevalling: 'Ik was de eerste weken lichamelijk ontzettend zwak'
