We appen de hele dag door, maar soms komen dingen daar ook plotseling ten einde. In deze rubriek delen LINDA. lezers het laatste appje dat ze met iemand uitwisselden: van vrienden tot lovers, van exen tot ouders.
Vandaag de beurt aan Lydia (49), die haar moeder verloor door een aanrijding.
“Mijn moeder en ik hebben altijd een heel sterke band gehad. Na haar scheiding van mijn vader, bleven mijn broer en ik dan ook bij haar wonen. Toen ze een nieuwe partner kreeg, stond ons contact op een iets lager pitje: hij was niet zo van het ‘spontaan binnenlopen’, waar wij juist wél van zijn.
Toen hij overleed, pakten we die draad weer op. Ze was de eerste weken bijna dagelijks bij mij en mijn man. Ik grapte weleens: we hebben geen kinderen, maar we hebben mijn moeder. Het voelde alsof ze onderdeel was van ons gezin, en ik was dankbaar dat ze het zo goed kon vinden met mijn man. Regelmatig kwam ik thuis en zat ze gênante dingen uit mijn jeugd met hem te delen.
We ontwikkelden een soort routine: twee keer per week at ze met ons mee. Vrijwel altijd op dezelfde dagen, maar ze wilde dat liever niet vastleggen: ze was bang was dat we ons verplicht zouden voelen. Daarom stuurde ik meestal op maandag een appje om de dagen voor die week ‘af te stemmen’. Zo ook die ene week – we spraken af dat ze, zoals altijd, op dinsdag en vrijdag zou mee-eten.”
Sofie berichtte haar minnaar altijd stiekem via LinkedIn: 'Daar kwam héél abrupt een eind aan'
“Die dinsdag waren er dus ook vrienden van ons bij, dus was het extra gezellig. Mijn moeder fietste later dan normaal naar huis, rond 22.45 uur. Wij borrelden nog gezellig door met de vrienden, tot om 00.30 uur ineens aangebeld werd. Politie. Zij vertelden ons dat mijn moeder bij het oversteken was aangereden door een auto van de orgaantransplantatiedienst. Ze overleed ter plekke aan de kant van de weg.
Die wagen had overigens geen spoedrit of orgaan aan boord. De bestuurder is bij mijn moeder gebleven. Een jonge knul was het, die zo geshockeerd was dat hij geen eerste hulp kon verlenen. Omstanders hebben dat gedaan, net als 112 bellen, maar het heeft niet meer mogen baten.
Samen met mijn broer ben ik gaan wandelen, naar de plek van het ongeluk. Mijn moeder lag er nog. Het was heel heftig om daar te zijn, maar ik ben blij dat we dat gedaan hebben. Het was zo’n rare gewaarwording: ze fietste vrolijk weg, maar kwam nooit meer thuis. Ik denk dat het voor mij nodig was om met eigen ogen te zien wat er gebeurd was.”
“Zonder dat ik dat ooit had kunnen vermoeden, was ons routine-appje die maandag dus ons laatste appcontact. Af en toe lees ik de chats met mijn moeder nog terug. Ik moet grinniken als ik zie hoe we elke week weer deden alsof ze niet standaard op dinsdag en vrijdag kwam eten. Het ontroert me dat ze ons ons eigen leven wilde gunnen, en geen ruimte wilde opeisen met: ‘hallo, moeders komt weer langs’.
Nu ze er niet meer is, mis ik onze appjes wel. Als ik nu iets leuks aan het doen ben of weer een nieuw haakproject af heb, zou ik het haar graag sturen… Dat vind ik ook meteen het fijne aan de app. Laagdrempelig contact, naast je ‘echte’ afspraken met elkaar. Ik mis haar verschrikkelijk, maar ben heel dankbaar voor het feit dat haar laatste avond zo’n fijne was, samen met ons.”
Lydia en haar moeder:
Heb jij ook een bericht waar een bijzonder verhaal achter schuilt? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een screenshot van dat laatste appje, een korte samenvatting van de situatie, je naam en leeftijd. Misschien nemen we dan contact met je op voor deze rubriek.
Marjon deelt het laatste appje van haar schoonzus, voordat ze vermoord werd
