Cooper, de hond van redacteur Rowan, is 12 jaar oud geworden. Een jaar geleden blies hij zijn laatste adem uit en dat was ‘ronduit ruk’. Een mooie laatste rustplaats biedt echter troost.
De Duitse Staander – en zijn favoriete knuffel – liggen nu op dierenbegraafplaats De Klaverweide. Redacteur Rowan vertelt.
We kregen Cooper, ondertussen een grote lobbes van zo’n 40 kilo, toen ik 14 was. Zo’n trouwe viervoeter wordt onderdeel van het gezin en van je thuis. Hij was erbij toen ik als puber mijn eerste gebroken hart had, tijdens mijn afstudeerstress en tijdens mijn eerste paniekaanval. Maar ook tijdens mijlpalen en maar liefst twaalf verjaardagen. Terwijl Cooper van pup naar lobbes ging, ging ik van meisje naar vrouw.
Toen mijn moeder van mijn stiefvader scheidde, was Cooper de man des huizes. Een trouwe vriend die ons niet veroordeelde als de spanning hoog opliep of als er weer tranen vloeiden. Hij was er gewoon. Inclusief kwispelende staart en vriendelijke oogopslag. Volgens mij is dat die onvoorwaardelijke liefde waar elke hondenliefhebber het altijd over heeft.
Psycholoog Nienke Endenburg: 'Er rust een groot taboe op rouwen om huisdieren'
Maar na 12 jaar was Cooper op. Ouderdom komt met gebreken en dat geldt helaas ook voor trouwe viervoeters. Stiekem hoop je dat hij op een dag gewoon niet meer wakker wordt, maar dat blijft vooralsnog een utopie. Omdat hij al jaren last had van een chronische oorontsteking, zou mijn moeder op die bewuste maandag naar de dierenarts gaan voor een check. Misschien dat-ie daar van op zou knappen, was de motivatie.
We hadden alleen nooit verwacht dat dat het allerlaatste ritje naar de dierenarts werd. Mijn zusje belde me huilend op: Cooper werd ingeslapen. Ik was gelijk overstuur. Dat was het dan. Binnen een half uur was hij overleden.
De hond was al drie jaar niet meer mijn huisgenoot, maar hij bleef altijd mijn thuis. Het gevoel dat ik ‘m nooit meer zou zien of aaien, kon ik daarom niet verkroppen. Dat kón toch niet zomaar? Ik scrolde de hele middag door foto’s en de tranen biggelden over mijn wangen. Er leek geen einde aan te komen. Ik heb denk ik meer gehuild om het overlijden van mijn hond, dan van mijn oma.
Cooper zou gecremeerd worden, maar ook voor mijn moeder kwam het afscheid te snel. Na twaalf jaar trouwe dienst was een waardig afscheid toch een grote wens. Maar Cooper nog opgebaard krijgen voor de crematie, was lastig. Uiteindelijk hebben we besloten om hem te laten begraven op een dierenbegraafplaats in Hoevelaken. Ik wist niet eens dat dat bestond.
Rex, Snuf, Marietje en Punky: het is een kleine greep uit de huisdieren die begraven liggen op dierenbegraafplaats de Klaverweide. De paden zijn gevuld met kleine grafstenen, foto’s en de favoriete speeltjes van tientallen honden, katten en konijnen. Her en der lag een bos verse bloemen en ik spotte ook een statig standbeeld van hazewindhond Leo en de pootafdrukjes van poes Minoes.
Volledig tegen mijn verwachting in, lag onze Cooper opgebaard in het tuinhuisje op het erf. Na dagen gevuld met huilbuien, had ik het eindelijk ruim twaalf uur droog weten te houden. Tot ik mijn trouwe vriend daar zag liggen, zo knap en vriendelijk als altijd. Hoewel hij koud en hard was, was zijn vacht nog even zacht. Ik werd overvallen door een tsunami aan emoties, herinneringen, verdriet én dankbaarheid. Wat was het fijn om hem nog een laatste keer over zijn kop te kunnen aaien.
Een zakje brokjes en zijn favoriete knuffel kwamen tussen zijn poten te liggen. De grafdelver had zelfs nog een paar bloemetjes en takjes bij elkaar gebonden, “als welkom van de natuur”. Een laatste blik en de dekens gingen dicht. We hebben Cooper naar zijn laatste rustplaats gebracht, waar we allemaal een symbolische schep aarde in het graf mochten gooien. Daarna ging het graf dicht en versierden we de berg aarde met vergeet-mij-nietjes, zijn favoriete stok én een geïmproviseerde grafsteen.
Die ‘laatste keer’ en ‘nooit meer’ zijn wat mij betreft het zwaarste aan een eeuwig afscheid. Maar een bewuste ‘laatste keer’ voelt toch als een pleister op een open wond. Op naar de eeuwige jachtvelden, Cooper. Het is goed zo.
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.nl in april 2022.
Petra en Jan begonnen een dierencrematorium: 'Waardiger en duurzaam' afscheid
