Cynthia van Stiphout (43) heeft tijdens haar eerste bevalling een totaalruptuur, wordt afgevoerd naar de operatiekamer en mist de eerste drie uur van haar zoon. De geplande keizersnede van haar dochter mét geboortefotograaf 2,5 jaar later is daarentegen een helende ervaring.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Cynthia en haar man willen dolgraag ouders worden en na een ivf-traject van zo’n vijf jaar is het raak. “Ik was vrij nuchter”, vertelt ze. “Ik dacht: iedere dag worden er kinderen geboren, dus dat komt wel goed. Al wist ik dat ik zelf een vrij grote baby was en zijn we allemaal best lang. Dat vond ik wel spannend.”
De uitgerekende datum verstrijkt en de baby lijkt geen aanstalten te maken om te komen. “Met 41 weken en 5 dagen ben ik ingeleid. Ik kreeg een ruggenprik. Dat ging allemaal prima. Maar op een gegeven moment werd ik ziek en kreeg ik veel pijn. Ik had van tevoren tegen mijn man gezegd dat ik geen keizersnede wilde. Wat nodig is, is nodig, maar liever niet. ’s Ochtends werden mijn vliezen gebroken en rond 22.00 uur kregen we te horen dat ik alles op alles moest zetten, omdat het anders tóch een keizersnede zou worden.”
Dat doet ze. “Maar op het laatste moment besloot ons kindje te draaien. Het was een grote baby. Het bleef met de schouders klemzitten waardoor het niet paste.” Met pijn en moeite komt het kindje ter wereld. “Tien minuten lag het op mijn borst. Ik heb de navelstreng voelen uitkloppen en toen moest ik alsnog naar de operatiekamer.”
Cynthia heeft een totaalruptuur en voelt zich verschrikkelijk als ze gehecht wordt. “Ik ben onder narcose gebracht en heb op de intensive care moeten uitslapen. Drie uur later ben ik opgehaald en naar mijn man en zoon gebracht. Ik wilde borstvoeding geven, maar de baby lag al aangekleed, gevoed en tevreden bij mijn man. Ik leefde in een roes. Het enige dat ik me kan herinneren is dat ik zijn naam noemde en vroeg of dat inderdaad klopte. We wisten namelijk van tevoren niet of het een jongetje of meisje zou zijn. Verder weet ik er niks meer van.”
Waar Cynthia nog nauwelijks kan bevatten wat er precies is gebeurd, is haar man vooral onthutst. “Hij voelde zich machteloos. Hij was er om mij te steunen. Ik was destijds al veel bezig met fotografie en had de camera al klaarstaan. Hij was bezig met hoe het met mij ging, wilde foto’s maken. Daardoor heeft hij onvoldoende stilgestaan bij het feit dat hij vader werd. Dat heeft mij veel pijn gedaan. Ook vond hij de uren zonder mij ingewikkeld. De baby huilde en had honger, wat moest hij doen?”
Het besef van wat er is gebeurd en welke impact dat op de kersverse moeder heeft, komt pas in de loop der maanden. “Ik ben drie uur kwijt, er waren geen foto’s en ik kon het geen plek geven. Dat droeg eraan bij dat we heel graag een tweede kindje wilden, maar alleen als ik een geplande keizersnede zou kunnen krijgen. Al realiseerde mij heel erg goed dat dit een operatie is en zeker niet zonder risico. Ook wilde ik dat er een geboortefotograaf aanwezig zou zijn, zodat mijn man zich volledig kon focussen op het vader worden. Het ziekenhuis werkte mee, we startten een ivf-traject en anderhalf jaar later was ik – geheel spontaan – weer zwanger.”
Nikki's zoon werd stilgeboren: 'Ik had de hele zwangerschap een onbestemd gevoel'
Ondanks haar traumatische ervaring, lukt het Cynthia om te genieten. “Ik voelde me goed en had duidelijke afspraken gemaakt met het ziekenhuis. Dat gaf me vertrouwen. Het enige wat zou kunnen gebeuren, is dat het spontaan zou komen, maar ik had niet het gevoel dat dat zou gebeuren.”
In week 39 staat de keizersnede gepland. “De bevalling was geweldig. Als ik deze keizersnede kon verkopen, dan zou ik het doen. Er is een groot verschil tussen een geplande keizersnede en een spoedkeizersnede. We wisten ook dit keer niet wat het geslacht was en kregen zelf de ruimte om het te zien. Onze baby werd opgetild en we zagen dat het een meisje was. Ze was helemaal gezond en lag maar heel kort op de tafel. Daarna bracht mijn man haar naar me toe in plaats van de verpleegkundige. Dat was voor mij het allermooiste moment. En ondanks dat ik deze keer een buikwond had, herstelde ik sneller dan bij mijn eerste bevalling. Voor mij was dit medisch gezien de beste manier om te bevallen. Juist door deze ervaring en hoe het ziekenhuis dat begeleid heeft, voel ik mij sterk.”
Het blijkt een helende ervaring. “Door de foto’s van de geboortefotograaf kon ik deze bevalling herbeleven én beter plaatsen wat er de eerste keer was gebeurd. Het was zo’n mooie en warme ervaring dat ik met het ziekenhuis in gesprek ben gegaan over het belang van geboortefotografie. Nu is dat veel normaler, maar 7,5 jaar geleden gebeurde dit nog niet veel. Voor mij was het geen luxe, maar een ondersteuning van het proces. Dat heb ik ook uitgelegd. We hebben een project gedraaid van een jaar hier in het ziekenhuis in Hoorn en sinds vijf jaar is hier ook geboortefotografie mogelijk op de operatiekamer.”
Zelf fotografeert ze ook, maar aan het fotograferen van bevallingen moet ze niet denken. “Een druppel bloed en ik ga tegen de vlakte.” Maar als een vriendin haar vraagt om haar bevalling te fotograferen, besluit ze dat te doen. “Onder de voorwaarde dat alles mocht mislukken en dat mocht.” Dus is ze – gewapend met een fotocamera – aanwezig bij de geboorte. “Het was zo’n waanzinnig mooie en rustige thuisbevalling. Ik was meteen verkocht, dít wilde ik doen.”
Inmiddels is ze al zes jaar geboortefotograaf en werkt ze samen met verschillende ziekenhuizen, waar ze zowel in gewone bevalkamers als in de operatiekamer welkom is. Aanstaande ouders adviseert ze om – als zij het kunnen betalen – de aanwezigheid van een geboortefotograaf serieus te overwegen. “Zo kan je partner zich focussen op het vader of moeder worden en kan de verpleegkundige of verloskundige zich volledig richten op moeder en baby.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Kelly's had vijf dagen oefenweeën: 'Dit risico neem ik niet nog een keer'
