Als de dochter van Charlotte Constant (34) een paar maanden oud is, krijgt ze de diagnose acute leukemie. Momenteel ondergaat ze een intensieve tweejarige behandeling met chemotherapie.
“Er zat geen leven meer in haar, de kanker nam haar over”, vertelt Charlotte aan LINDA.
De Belgische Charlotte kan haar geluk niet op als ze ontdekt dat ze in verwachting is van een dochter. “De dag dat ik erachter kwam, is het gelukkigste moment in mijn leven. Ik wist ook meteen dat we haar Camille gingen noemen.”
Op 23 februari 2023 wordt Camille gezond geboren. Totdat ze na een paar maanden steeds vermoeider wordt en ook al langere tijd een verstopte neus heeft. “Na middernacht begon ze ongemakken te tonen. Ze werd onrustig en huilde als we haar oppakten. Ook zweette ze enorm, jengelde en woelde ze en viel haar speen steeds uit haar mond.”
De nachten worden van kwaad tot erger en Camille is met niets te troosten. “We moesten om het kwartier naar haar toe en spoelden haar verstopte neus wel drie tot vijf keer per nacht. Ik voelde dat er iets niet klopte, maar ik zag en wist niet wat er was. We waren echt ten einde raad.”
Als de familie Constant na een vakantie in Italië terugreist naar België, neemt het zweten alleen maar toe. Haar Maxi-Cosi is kletsnat. “Het was warm vanwege een hittegolf en er was geen airco, dus dat leek nog vrij normaal. Ze vertoonde ook weer dezelfde ongemakken. We mochten haar niet meer oppakken of aanraken, ze was moe en sliep veel. Ook dat leek normaal, want als ze ’s nachts niet sliep, zou ze overdag moe zijn.”
Thuis slaapt Camille helemaal niet meer en stopt ze niet met huilen. Als Charlotte haar oppakt, huilt ze nog meer. “Achteraf bleek dat ze vanwege de leukemie pijn in haar botten had, dus elke aanraking deed pijn. Ze had ook veel darmkrampen en later is gebleken dat haar lever vol leukemiecellen zat.”
Haar lever was driedubbel zo groot – het zat tot in haar bekken. “Haar buik was opgezwollen, waardoor haar bovenlichaam de vorm van een peer had. Maar voor ons was dat gewoon een babybuik.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Twee dagen later besluit Charlotte de kinderarts te bellen. “Ik vertelde dat ik niet meer sliep en bang was dat ik tegen een boom zou rijden. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig dat ik belde, want met een baby van vijf maanden is het toch logisch dat je als ouder slaaptekort hebt?”
Diezelfde dag wordt Camille onderzocht in het ziekenhuis en wordt er een echo gemaakt. Terwijl Charlotte wacht op de uitslag, hoort ze iemand achter de balie zeggen: ‘Een check van een vergrote lever en milt’. “Ik heb meteen dokter Google geraadpleegd en alle symptomen verschenen op een rij. Alles viel als een puzzel in elkaar, terwijl mijn wereld uit elkaar viel.”
Niet veel later bevestigt de arts waar Charlotte bang voor was: op haar uitermate grote lever zijn blasten (kwaadaardige leukemiecellen) gevonden. Camille blijkt acute lymfatische leukemie (ALL) te hebben. Diezelfde dag zitten ze op de kinderkankerafdeling van UZ Gent, waar haar bloed om de vier uur wordt onderzocht. “Een gezond persoon heeft 4000 tot 8000 witte bloedcellen, na acht uur zat Camille op meer dan 80.000.”
Vanaf dat moment wordt Camille steeds zieker. “We waren net op tijd in het ziekenhuis. We zagen haar binnen een paar uur geel worden, omdat haar lever die blasten niet meer kon verwerken. We zaten in een overlevingsmodus, waarbij niets meer werkte buiten onze zorg voor haar. In één nacht tijd lag ze daar bijna levenloos op het bed. De kanker nam haar over.”
Camille belandt op de intensieve zorg, waar de doktoren onmiddellijk een behandeling starten om de blasten van haar lever te verwijderen. Na ongeveer een week is haar situatie onder controle, dus starten ze in augustus vorig jaar met het ALLTogether1 protocol. Deze behandeling bestaat uit twee jaar en één maand chemotherapie. “De eerste maand noemen wij de bulldozer-fase, dan krijgt ze extreem veel chemotherapie. Daarna begint het traject van twee jaar.”
Inmiddels ondergaat Camille al vijf maanden deze intensieve behandeling, die bestaat uit veel verschillende soorten chemo’s. Haar ouders dienen dagelijks thuis chemotherapie toe en om de zoveel tijd krijgt Camille een chemokuur in het ziekenhuis, via haar Hickman katheter ter hoogte van haar borst. Met één ingang om bloed af te nemen, de ander om chemo toe te dienen. Ook krijgt ze geregeld chemo toegediend via een ruggenprik, een lumbaalpunctie, om te voorkomen dat er kanker in haar hersenen zou komen.
Tekst gaat verder onder de foto.
De eerste paar dagen na iedere chemokuur in het ziekenhuis is Camille futloos, eet of drinkt ze bijna niet, huilt ze veel en heeft ze pijn. “Door de chemo ontstaan allerlei wonden in de mond of neus, maar ook het darmstelsel en de slokdarm gaan kapot. Dat doet ontzettend veel pijn, waardoor ze constipatie, diarree en grote kloven aan haar achterste krijgt.”
Als die pijnlijke dagen voorbij zijn, fleurt Camille weer op. Tijdens deze rustperiode van twee of drie weken wordt ze wekelijks gecontroleerd in het ziekenhuis. Indien nodig geven ze bloedtransfusies of -plasma om beter te herstellen. Op het moment dat Camille zich weer goed voelt, staat een nieuwe chemokuur op haar te wachten. “Ze moet altijd sterk genoeg zijn voor de volgende chemo, dan begint alles weer opnieuw.”
Voor haar gezin is dit een heftige periode. Charlotte moet stoppen met haar werk. “De eerste maanden met een baby thuis zijn sowieso heftig, voor elke moeder. Maar die eerste maanden mét chemotherapie, dat is een dubbele portie aan zorg en moeilijkheden.”
Charlotte zegt dat ze door de ziekte van Camille een ander persoon is geworden. Die nieuwe manier van denken ziet ze als iets positiefs en als een cadeau. “Hoe raar dat misschien ook klinkt. Ik ben er zeker van dat wij een andere kijk op het leven hebben gekregen, waardoor wij de rest van ons leven gelukkig zullen zijn met de kleine dingen. En mijn grootste les en wat ik aan iedere moeder zou willen meegeven: het moedergevoel is altijd juist, dus blijf dat altijd volgen.”
Na diagnose baarmoederhalskanker verwachten Lex Uiting en vriendin een kind
