Ann Valkenburg zoekt al elf maanden naar een eetstoornis kliniek voor haar 19-jarige dochter Romy. Nergens is er plek voor de jonge anorexiapatiënt, terwijl haar leven aan een zijden draadje hangt.
De moeder is radeloos en deelt een noodoproep op Twitter.
Romy weegt inmiddels nog maar 31,8 kilo. Ze ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis, maar heeft na deze opname geen vooruitzicht. Dus doet haar moeder een noodoproep. ‘Al 11 maanden lang staan wij op wachtlijsten van meerdere eetstoornis klinieken’, schrijft Valkenburg op Twitter.
‘Kliniek 1 geeft aan de komende drie maanden nog geen plek te hebben. Kliniek 2 geeft aan dat zij als ondergrens BMI (body mass index, red.) 14 hanteren; mijn dochter heeft BMI 11. Dit terwijl een dalend BMI een logisch gevolg is van de ellenlange wachtlijsten’.
“Ik begon te vermoeden dat een plek in een eetkliniek niet op tijd zou komen. Ik ben daarom alle ziekenhuizen af gaan bellen”, vertelt Valkenburg tegen het Algemeen Dagblad (AD). Daar kreeg ze keer op keer te horen dat een ziekenhuis niet de juiste plek is voor iemand met anorexia.
Uiteindelijk wil het Antonius ziekenhuis in Utrecht toch overgaan tot een opname van maximaal zes weken, op de medisch psychiatrische afdeling (MPU). Dit zou een levensreddende actie zijn voor Romy, maar dat wil ze eigenlijk niet. Ze wil psychische hulp.
Het weekend voordat Romy opgenomen zou worden, gaat het ineens heel slecht met haar. “Ze ging snel achteruit, voelde druk op haar borst, was kortademig en trilde. Ik belde de huisartsenpost. Haar bloeddruk was zo laag dat die daar niet kon worden gemeten. Haar hartslag nog maar 46. Ze kon amper praten. Voor het eerst zei mijn dochter dat ze voelde dat ze doodging. Ik had dat gevoel ook heel sterk”, aldus Valkenburg tegen AD.
Wéér kon geen ziekenhuis Romy op dat moment opnemen, wat erin resulteerde dat de moeder uiteindelijk zelf op zoek moest naar een ziekenhuis met een MPU. “De dichtstbijzijnde was op dertig minuten rijden. Ik zou er zelf naartoe moeten, met een kind dat in levensgevaar verkeert.”
Ook bij dit ziekenhuis werd Valkenburg met haar dochter weer – met zichtbaar ongemak door de huisarts – weggestuurd. Ze waakte die nacht over het leven van haar dochter, voordat ze de volgende ochtend weer naar het ziekenhuis zou kunnen.
De volgende dag werd Romy onderzocht. Daar werd geconstateerd dat het onzeker was of ze het einde van de week wel zou redden. “Hoewel ik dat wel voelde, was de schok groot en barstte ik in huilen uit. Een dag eerder waren we nota bene nog weggestuurd.”
Nu is het enige wat de moeder zich afvraagt: krijgt Romy wél de juiste hulp als ze na zes weken het ziekenhuis moet verlaten? “Mijn dochter zei laatst: ‘Mama, hou maar op met vechten. Het is lief dat je het doet, maar je ziet toch dat het niet lukt? Ze laten me doodgaan'”, aldus Valkenburg.
“Het is geen onwil van hulpverleners”, benadrukt Valkenburg. “Wij worden begeleid door een geweldige huisarts en psychiater, die alles doen wat zij kunnen. Maar ze staan erbij en ze kijken ernaar.”
Kamerlid Lisa Westerveld (GroenLinks) helpt Valkenburg en haar dochter al maanden. “Terwijl kinderen met kanker op gespecialiseerde plekken geholpen kunnen worden en gezinnen worden begeleid, grijpen kinderen met ingewikkelde psychische problemen vaker mis, omdat zulke expertisecentra er voor hen niet zijn”, legt Westerveld uit aan AD. “Dat kost levens. En zonder de inzet van Ann was haar dochter er ook niet meer geweest.”
Valkenburg vertelt dat ze zich machteloos voelt dat ze geen goede plek voor haar dochter kan vinden. “Ik heb nog minder dan vijf weken om haar leven te redden. Dan moet ze het ziekenhuis uit”, aldus de moeder in haar noodoproep.
“Als er geen vloeiende overgang plaatsvindt van het ziekenhuis naar een eetstoornis kliniek, dan is deze opname slechts uitstel van haar overlijden. Als iemand verdrinkt, wordt hulp geboden. Ik had nooit verwacht dat het bij mijn dochter zo anders zou gaan.”
Bekijk de volledige noodoproep van Ann Valkenburg hieronder.
https://twitter.com/valkenburg_an/status/1493155297082368006
Australische vrouw doet noodoproep: 'Wie weet welke ziekte ik heb?'
