Na al het nieuws over de nieuwe abortuswet in Amerika, maar ook het nieuws dat in Nederland de vijf dagen bedenktijd voor abortus is afgeschaft, delen we het verhaal van Noa opnieuw.
Noa van de Kaay (27) onderging 4,5 jaar geleden een abortus. Ze wil het taboe rond dit onderwerp doorbreken.
Zwanger
“Ik was al best wel ver, zo’n twaalf weken, toen ik erachter kwam dat ik zwanger was”, vertelt Noa als we haar bellen. “Tussendoor werd ik gewoon steeds ongesteld, dus ik had geen idee. Toen ik me tijdens Koningsnacht ineens beroerd begon te voelen, heb ik de volgende dag een test gedaan.”
De test was positief en Noa raakte in paniek. “Ik dacht meteen, nee, nee, nee, het moet eruit. Gelukkig waren mijn ouders er voor me, waardoor ik niet alleen door deze periode heen hoefde, maar ik merkte dat ik vanaf dat moment al een heleboel aannames had over hoe de mensen uit mijn omgeving zouden reageren.”
Aannames
“Zo had ik voor de jongen, met wie ik op dat moment aan het scharrelen was, al besloten dat hij het niet hoefde te weten. Ik wilde hem niet tot last zijn en ik verwachtte dat hij er toch niet voor mij zou willen zijn. Ook schaamde ik me, ondanks hun steun, tegenover mijn ouders en was ik bang dat mijn vrienden het al hadden zien aankomen omdat ik altijd the life of the party was.”
Noa had veilige seks gehad, maar wist dat het condoom gescheurd was. “Daar ben ik onvoorzichtig mee geweest en ik heb de morning-after pil te laat ingenomen. Daardoor voelde het alsof het mijn eigen schuld was.”
De reactie van de kliniek hielp niet mee aan dat gevoel. “Ik kreeg zo’n rare reactie van een vrouw die daar werkte. Toen ik haar vertelde dat ik het veilig had gedaan, zei ze: ‘Dat zegt iedereen. Ga jij maar even heel goed nadenken of je je verantwoordelijkheid hiervoor gaat nemen.’ Dat was voor mij best een klap in m’n gezicht. Ik kan het kindje wat in me groeit niet bieden wat het verdient en ik ben er nog niet klaar voor. Dus ik begreep niet goed wat ze bedoelde met ‘mijn verantwoordelijkheid nemen’.”
Verantwoordelijkheid
“Ik dacht dat ze bedoelde dat ik voor het kind zou moeten zorgen, omdat het mijn eigen schuld was dat ik zwanger was geraakt. Ik wist dat ik dat niet zou kunnen doen, dus toen ik kon kiezen tussen een plaatselijke verdoving en een volledige roes heb ik het eerste gekozen. Zo zou ik meemaken wat er ging gebeuren en kon ik op die manier mijn verantwoordelijkheid pakken. Achteraf denk ik, meisje, wat heb je het jezelf toch moeilijk gemaakt.”
In de tijd daarna wil Noa niemand laten merken dat ze, ondanks dat ze achter haar keuze staat, ook verdriet heeft. “Ik had het gevoel dat ik niet verdrietig mocht zijn, omdat mensen dan misschien zouden denken dat ik spijt had. Dus ik bleef iedereen vertellen dat het goed met me ging, maakte er rare grapjes over en lachte alles weg.”
Psycholoog
“Dat kun je even volhouden, maar op een gegeven moment stortte ik in. Ik was alleen maar voor mijn gevoelens aan het weglopen, omdat ik mezelf bleef vertellen dat het mijn eigen schuld was. Ik ben uiteindelijk met een psycholoog gaan praten. Zij vertelde me dat het me goed zou doen als ik het er júist met mijn omgeving over zou hebben.”
“Wat blijkt: toen ik erover begon te praten, merkte ik dat veel mensen in mijn omgeving hetzelfde hadden meegemaakt. Ik was vooral zelf degene die het voorval niet accepteerde in plaats van mijn omgeving. Op een gegeven moment heb ik daarom zelfs de stap genomen om het die jongen te vertellen. Ik dacht dat hij er niets van hoefde te weten, maar uit het gesprek kwam juist naar voren dat hij er in die tijd heel graag voor me had willen zijn.”
Angst
“Ik merkte dat mijn aannames gebaseerd waren op een bepaalde angst die gecreëerd was door het beeld dat geschetst wordt in de maatschappij en de reactie van die ene vrouw van de kliniek. Aan mijn omgeving heeft het absoluut nooit gelegen.”
Toen Noa las dat maar liefst 65% van de vrouwen die een abortus hebben ondergaan of iemand kennen die dit heeft meegemaakt zich hier niet over uitspreken, zette ze een openhartige post op Instagram. “Eerst wilde ik een algemene post plaatsen, maar voor mijn gevoel deed ik dan ook alsof het iets is om je voor te schamen.”
Reacties
Ze verwachtte dat er wel wat negatieve reacties op zouden komen, maar dat is haar alles meegevallen. “Ik heb zo’n emotionele dag gehad, omdat ik zulke onverwachte, lieve reacties heb gehad. Ik vind dat andere meiden dit ook moeten zien. Je leest vaak de berichten van mensen die het niet kunnen begrijpen, maar je ziet te weinig hoe lief mensen kunnen reageren. Hoe warm zo’n vangnet kan zijn. Hoe mooi het kan zijn. Het haalt de pijn niet weg, maar het maakt het wel iets gemakkelijker.”
