Melissa Hoogeveen (36) woont nog bij haar moeder als ze op 21-jarige leeftijd bevalt van haar dochter. De verloskundige is te laat, maar Melissa is omringd door de belangrijkste vrouwen uit haar leven: haar moeder, zussen, tante en beste vriendin.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik heb een goede zwangerschap gehad”, vertelt Melissa. “Het enige waar ik last van had, was dat ik moe en hongerig was.” Over de bevalling maakt ze zich niet druk. “Mijn moeder is vroeger kraamverzorgster geweest, dus zij wist precies wat ik moest regelen. Ik vond het vooral spannend dat ik nog thuis woonde en naar school ging. Hoe zou dat lopen? Maar ik ben best ontspannen en voelde dat het allemaal goed zou komen.”
Ze kiest ervoor om thuis te bevallen. “Een ziekenhuis is zo steriel, koud en kil. Alles moet snel en praktisch en ze zijn al gauw geneigd om medicijnen te gebruiken. Allemaal met goede bedoelingen natuurlijk, maar als het volgens de verloskundige veilig zou zijn, wilde ik thuis bevallen en de tijd nemen die ik nodig had.”
De aanstaande moeder is 38 weken en zes dagen in verwachting als ze voor het eerst een harde buik heeft. “Dat was een raar gevoel: alsof ik een basketbal in mijn buik had zitten.” Ze gaat slapen en wordt ’s nachts wakker als ze moet plassen. “Toen ik opstond, voelde ik dat ik al aan het plassen was. Ik kon het niet ophouden, het liep gewoon. Toen zag ik een slijmprop liggen. Ik realiseerde me dat dit betekende dat de bevalling ging beginnen. En dat ik niet geplast had, maar dat mijn vliezen waren gebroken.”
Snel maakt ze haar moeder wakker. “Ik zei: er ligt een slijmprop op de grond, volgens mij ga ik zo bevallen! Ze was meteen in alle staten. We gingen naar beneden. Binnen de kortste keren was iedereen – mijn zussen en mijn beste vriendin, zij sliep bij mij – wakker. Mijn moeder belde de verloskundige en mijn tante.”
Een half uur later arriveert de verloskundige. Ze constateert dat Melissa drie centimeter ontsluiting heeft. “Volgens haar stond elke centimeter ontsluiting gemiddeld voor een uur. Dat betekende dat ik nog zeker zeven uur te gaan had.” De verloskundige zegt dat het nog wel even gaat duren en vertrekt. “Het ging ineens heel snel: ik kreeg weeën en had echt pijn. Ik kon het bijna niet handelen.
Kim van Kooten vond meelopen met verloskundigen pittig: 'Straks ging het mis met moeder en baby'
Ze is omringd door de vrouwen die het belangrijkst voor haar zijn: haar moeder, zussen, tante en beste vriendin. “Met zijn allen wachtten we tot mijn dochter kwam.” De weeën worden steeds heftiger. “Ik zei tegen mijn moeder dat ze de verloskundige moest bellen. Ik voelde dat het niet lang meer ging duren. Volgens de verloskundige kon het niet. Ik wist instinctief dat ze kwam. Voordat ik het wist, kreeg ik serieuze persdrang. Mijn moeder belde de verloskundige opnieuw. Ze moest opschieten! Ze was onderweg, maar ik voelde het hoofdje van mijn dochter al. ‘Dat kan niet’, zei de verloskundige. Maar mijn moeder zei: ‘Ik zie inderdaad het hoofdje’.”
De telefoon wordt op luidspreker gezet en Melissa wordt telefonisch begeleid, terwijl de verloskundige zich naar haar toe haast. En zo wordt – in negen minuten tijd – dochter Ijai geboren. “Mijn moeder heeft haar opgevangen. Tien minuten later kwam de verloskundige. Zij heeft de navelstreng doorgeknipt.”
Melissa kijkt met een goed gevoel terug op de bijzondere bevalling. “Ik ging er heel ontspannen in. Natuurlijk had ik verschrikkelijk veel pijn, dat overviel me, maar het was ook snel weer voorbij. Het was fijn dat ik in mijn eigen omgeving was. Dat ik omringd was door vrouwen die zo dicht bij mij stonden. Ik voelde me gedragen. Het was een mooie bevalling, een die ik iedereen zou gunnen.”
Haar boodschap? “Je hoeft niet bang te zijn. Je lichaam weet precies wat het nodig heeft. Het geeft alle signalen: als je moet bukken, persen, poepen, noem het maar op. Het antwoord ligt in jezelf. Ga – ondanks de goede bedoelingen – niet altijd blindelings af op anderen, maar vertrouw op jezelf. Je weet heel goed wat jij en je kind nodig hebben.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Marike belandde in een psychose na stilgeboren zoon: 'Langzaam kom ik weer terug op aarde'
