Als Marloes Maas (30) na 22 weken en 6 dagen zwangerschap bevalt van haar stilgeboren dochter, Olivia, blijkt ze geen recht te hebben op verlof. Naast het verlies van haar kindje wordt ze dus óók geconfronteerd met het gebrek aan wetgeving.
“Ik kwam acht dagen tekort om recht te hebben op zwangerschapsverlof”, vertelt ze aan LINDA.nl.
Marloes is zelf HR-adviseur en kaart vanuit haar ervaring het probleem aan. Op LinkedIn roept ze werkgevers op coulant te zijn naar moeders van stilgeboren kinderen. Ook wanneer het kindje doodgeboren wordt voor de wettelijke grens van 24 weken.
“Ik hoop met mijn bericht ondernemers, werkgevers en leidinggevenden bewust te maken van de rol die zij spelen bij een dergelijk verlies.” Zelf heeft ze geluk met een werkgever die heel coulant is en haar alle tijd gunt om weer aan het werk te gaan. Marloes is ervan overtuigd dat deze houding haar heeft geholpen bij haar rouwverwerking, waardoor ze ook weer sneller terug aan het werk kon gaan.
Over een week of twee hoopt Marloes weer volledig aan de slag te gaan. Het is dan zes maanden na het overlijden van baby Olivia. Een baby waar zij en haar partner Robin helemaal niet op hadden gerekend.
Marloes neemt ons mee terug naar mei 2021 en schetst dat ze onverwacht zwanger raakte. “Ik was al een paar dagen over tijd. Maar omdat ik een koperspiraaltje had, dacht ik niet dat ik zwanger kon zijn. Ik deed toch maar een test en die bleek positief te zijn.” Marloes en haar partner zijn ontzettend verbaasd op dat moment. “Positief in shock”, vertelt ze.
Anna raakte zwanger door haar Ballerine-spiraaltje heen: 'Ze konden het er zo uittrekken'
Marloes’ spiraal moet verwijderd worden, omdat dit het risico op vroeggeboorte en een miskraam verhoogt. Bij deze ingreep blijkt dat de spiraal niet verwijderd kan worden zonder het vruchtzakje te beschadigen. Daarop wordt besloten het voorbehoedsmiddel te laten zitten.
Marloes: “De artsen zouden me extra goed in de gaten houden en benadrukten dat er genoeg vrouwen waren die mét een spiraal een gezond kindje op de wereld hadden gezet. Ik weet niet zo goed meer wat ik toen dacht. Ik denk dat ik vooral hoorde wat ik wilde horen, namelijk dat het voor nu goed zat en dat wij een gezond kindje zouden krijgen.”
Marloes krijgt in het begin wekelijkse echo’s en wordt gerustgesteld. Ook de twintigwekenecho ziet er goed uit, al krijgt ze in die periode wel lichamelijke klachten. Het ziekenhuis adviseert het rustiger aan te doen.
Na een kleine zes maanden zwangerschap worden de klachten zo hevig, dat ze twee dagen op rij de spoedpoli bezoekt. Maar uit de onderzoeken komt niks geks naar voren. “De boodschap was: neem maar een paracetamolletje en ga lekker slapen.”
Toch blijkt het een dag later helemaal mis. Marloes krijgt weeën en in het ziekenhuis volgt een harde boodschap. “De artsen zeiden: ‘u bent aan het bevallen en uw kind gaat het niet redden’. Achteraf ben ik blij dat de artsen op dat moment zo duidelijk en eerlijk zijn geweest.”
Op 23 september 2021 bevalt Marloes van baby Olivia. “Ze werd op mijn buik gelegd met haar oogjes dicht. Haar hartspier heeft nog anderhalf uur gepompt. Daarna stierf ze in mijn armen.”
Marloes en baby Olivia. Foto: Media by Jenny.
Marloes bevalt nadat ze een kleine 23 weken zwanger is geweest, maar blijkt geen recht op zwangerschapsverlof te hebben. Die grens ligt namelijk wettelijk vast op 24 weken. “Ik kwam acht dagen tekort om aanspraak te maken op die zestien weken verlof.”
Marloes vraagt haar vriend vrij snel na de bevalling haar werkgever te bellen met de boodschap dat ze voorlopig even niet komt. “Mijn werkgever snapte dat helemaal. Ze zeiden: neem je tijd en we hebben later contact. Daar was ik heel blij mee, want ik was alleen maar bezig met alle mensen over de vloer, het regelen van de uitvaart… Je hoofd staat dan totaal niet naar je werk.”
Ze schetst kort hoe die periode was: “Mijn buik was leeg, ik moest mijn baby cremeren en ik wilde dat allemaal niet. Ik moest de hele dag huilen en ook het idee dat ik de komende tijd zou blijven rouwen, viel mij heel zwaar. Ik heb eerder mijn moeder en een broer verloren, waardoor ik wist wat mij te wachten stond. Normaal stop ik mijn rouwgevoelens weg. Ik praat liever zakelijker over de dood, om mezelf te beschermen. Maar met Oliva ging dat niet. Het liefst had ik maandenlang met een deken over mijn hoofd in bed gelegen.”
Als Marloes na een paar weken uitzoekt waar ze recht op heeft, en wat er van haar wordt verwacht, valt ze van de ene verbazing in de andere. “Het blijkt dus dat er niets is geregeld of is vastgelegd bij een kindje dat te vroeg is geboren. Ongelofelijk”, vindt ze, want wat als je werkgever minder begripvol reageert als bij haar het geval was?
“Voor je herstel en verlof zou je niet overgeleverd moeten zijn aan de coulance van je werkgever. Daarvoor zou regel- en wetgeving moeten zijn”, besluit ze. “Nu ik dit van dichtbij heb meegemaakt, roep ik ook alle bedrijven op om hier over na te denken én je verantwoordelijkheid te nemen.”
Willemijns zoon werd stil geboren: 'Het is een extreem soort rouw, je kind verliezen'
