Een onbestemd gevoel, visioen of de stem van iemand die er niet is. Sommige gebeurtenissen zijn gewoon niet te verklaren.
In de rubriek ‘Niet te verklaren’ praten we met vrouwen over ervaringen die ze zelf ook amper kunnen geloven. Waargebeurd of niet, het heeft wel degelijk impact gehad op hun leven.
Mariska (36) bezoekt het graf van haar moeder bijna nooit, want – zegt ze – ‘ik draag mijn moeder in mijn hart’. “Het was al jaren geleden, maar plotseling speelde het door mijn hoofd dat ik weer eens bij haar langs moest gaan.”
Wanneer ze een paar dagen later in het weekend bij een vriendin logeert, wordt ze met een onrustig gevoel wakker. “Ik kon niet langer wachten, en moest naar het graf. Onmiddellijk. Ik heb wat kleren aangetrokken en ben meteen in de auto gesprongen.”
Eenmaal aangekomen op de begraafplaats ziet ze op een paar meter naast haar moeders graf een bulldozer staan. Tot haar verbazing zit er een blonde vrouw achter het stuur, bezig met het ruimen van de graven.
Michelle ging naar reïncarnatietherapie: 'Als ik dit vertel, denken mensen dat ik gek ben'
De vrouw in de bulldozer ziet Mariska staan en spreekt haar aan. “Ze vertelde dat de begraafplaats op de schop ging, en dat zij de opdracht had gekregen om alle stenen met een sticker – die niet waren teruggevraagd door de familie – te vernietigen. De container in.”
Ze wijst Mariska op het bordje, waarop staat te lezen dat de graven worden geruimd vanwege aflopende grafrechten. “Er stond een nummer bij, maar omdat het weekend was kreeg ik niemand te pakken. Plotseling raakte ik in paniek, begon te huilen en kreeg gewoon geen lucht meer.”
Want ook de steen van Mariska’s moeder heeft een sticker. “Die steen stond op dat moment voor mijn moeder. Ik wilde haar niet voor de tweede keer kwijtraken.” De vrouw vertelt Mariska dat als ze een half uur later was gekomen, ze alle graven al had geruimd. “‘Als jij die steen wilt hebben, ga ik daarvoor zorgen’, vervolgde ze. Ze pakte de zware steen op, wat mij verbaasde, en samen liepen we de begraafplaats over richting mijn auto.”
Mariska geeft de vrouw een knuffel als blijk van waardering en rijdt dan, “als een dief in de nacht”, weg. “Vervolgens belde ik mijn vriendin met de woorden ‘Ik heb mijn moeder bij me, ze ligt achter in de auto.’ Het raarste telefoontje dat ik ooit heb gepleegd. Inmiddels ligt mijn moeders steen bij mij thuis. Ik ben weer compleet, zo voelt het.”
Jouw verhaal delen? Mail dan een korte samenvatting en je telefoonnummer naar michelle.vandermolen@linda.nl onder vermelding van ‘Niet te verklaren’.
Ilona's overleden oma waarschuwde haar in een droom: 'Zei dat ze goed voor m'n meisje zou zorgen'
