marieke van de ridder zoon mees verongelukt overleden

Marieke van de Ridder verloor haar zoon (12) door een ongeluk: 'Ik draag hem altijd bij me'

30-10-2020 | Stijn de Vries

Je kind uitzwaaien als hij naar school fietst, niet wetende dat het de laatste keer is dat je hem levend ziet. Het overkwam Marieke van de Ridder (44).
Haar zoon Mees overleed op twaalfjarige leeftijd na een afgrijselijk ongeluk. Nu, vier jaar later, helpt Van de Ridder anderen als rouwspreker. “Ik heb mijn roeping gevonden.”

‘Het was onze Mees’

Het leek een gewone werkdag, maandag 26 september 2016. In het Gelderse Putten ontbeet Van de Ridder met haar gezin voordat ze aan een nieuwe werkweek begon. Haar man Wim ging aan de slag in de melkveestal bij hen thuis, de kinderen fietsten naar school. “Ik zwaaide Mees nog uit toen hij wegfietste, waarna ik in de auto stapte en wegreed. Tot ik even later werd gebeld door Wim.”

Mees was geraakt door een cementwagen. “Hij fietste met een groep jongeren naar school. Een paar van hen waren al overgestoken, een aantal wachtten tot de wagen voorbij zou rijden. Maar één van hen probeerde nog snel over te steken. Dat was onze Mees. De chauffeur van de wagen kon hem niet meer ontwijken.”

Lees ook
Carina (29) kreeg een stilgeboren kindje: ‘Ik voelde me heel erg alleen’

Plankgas naar Utrecht

Vader Wim was snel op de plek van het ongeluk, waarna een traumahelikopter en ambulance volgden. Mees werd met spoed naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht gebracht. “Wim belde me toen ze al onderweg waren. Ik wist niet wat ik hoorde, de wereld bevroor. Ik belde in een waas naar mijn werk mijn moeder en stuurde vrienden een bericht om te zeggen dat er iets vreselijks was gebeurd. Daarna reed ik plankgas naar Utrecht.”

Van de Ridder wist dat het een ernstig ongeluk was, maar wist nog niet of haar zoon zou sterven. “Toen ik aankwam in het ziekenhuis werd Mees al geopereerd: er moest druk van zijn hoofd worden afgenomen. Maar niet veel later kwamen artsen en verpleegkundigen al langs om te zeggen dat de situatie meer dan ernstig was.”

Lees ook
Zó anders rouwen mannen en vrouwen, aldus deze psycholoog

‘Ik ben je kwijt’

Diezelfde middag werd de twaalfjarige hersendood verklaard. “Daarna zaten we ’s avonds naast zijn bed om afscheid van hem te kunnen nemen. ‘We houden van je’, vertelden we hem, keer op keer. Die uren naast hem zijn goed geweest. Het voelde alsof hij nog bij ons was. ’s Nachts, rond 02.00 uur, werd Mees van de machine gehaald. Zijn hart stopte snel daarna met kloppen.”

Een week vol verdriet, steun en hulp volgde. Die zaterdag werd Mees begraven. “De dag erna zat ik thuis op de bank, nog altijd leefde ik in een waas. Ik wilde mijn verhaal opschrijven en delen met de wereld. In drie kwartier had ik mijn hart gelucht.” De brief die Van de Ridder schreef over het overlijden van haar zoon en vervolgens online publiceerde, ging de wereld over. Haar laatste alinea:

‘Mannetje mannetje. Ik ben je kwijt, hartstikke kwijt. Ik had nog zoveel foto’s van je willen hebben op Insta. Nog zoveel was voor je willen wassen. Ik had willen weten wat je zou worden, ik had… Ik heb niks meer te willen, ik ben je kwijt.’

Mees.

‘Mees is altijd bij me’

Een jaar later was Van de Ridder opgebrand. “Ik probeerde na de dood van Mees alsmaar verschillende ballen in de lucht houden, maar dat brak me op.” Ze kwam in de ziektewet terecht, maar kon vier maanden erna weer aan het werk en leek haar leven weer op te kunnen pakken. “Maar toen kwakkelde mijn moeder ineens met haar gezondheid. Doktoren ontdekten een hersentumor, een maand later overleed ze. Tien weken daarna stierf mijn vader ook.”

Na vier intense jaren is Van de Ridder rouwspreker geworden, en leert ze voor ritueel begeleider. Zo kan ze andere mensen in rouw helpen. “Dat is ongelooflijk mooi om te kunnen doen. Ik heb al m’n hele leven lang afgevraagd wat ik wilde worden, en nu weet ik het. Door de afgelopen jaren, hoe heftig ze ook waren, heb ik mijn roeping gevonden.”

Lees ook
Lia verloor moeder, vader, zus, broer en dochter: ‘Iedereen rouwt anders’

Rouw

Of het niet lastig en te herkenbaar is, om dagelijks te maken te krijgen met verdriet? “Ik heb Mees mentaal op de plek kunnen zetten waar hij zijn moet. Hij beheerst niet meer mijn dagen. Ik neem mijn eigen verhaal niet overal mee naartoe.” Van de Ridder is zeker: “Ik draag Mees altijd bij me. Hij zit, samen met mijn ouders, in mijn hart, hoofd en lijf. Ze zijn dichtbij me, en dat zullen ze blijven. Altijd.”