LINDA.nl duikt in het ‘Werpsterren’-archief en vraagt de moeders hoe het nu met ze gaat. Marieke (35) heeft emetofobie: extreme angst om over te geven. De angst voor zwangerschapsmisselijkheid stond haar kinderwens in de weg.
Voor elke fase heeft Marieke vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Claire (37) werd zwanger terwijl haar Zimbabwaanse man geen verblijfsvergunning had
“Al sinds ik me kan herinneren heb ik een extreme angst om over te geven en om anderen te zien overgeven. Ik zat lange tijd elke dag in de trein en er hoefde maar iemand te hoesten of ik raakte in paniek. Ik ben me ook altijd bewust van waar de uitgangen zijn en of er een toilet in de buurt is, voor het geval ik moet overgeven. De angst beheerste mijn dagelijkse leven.
Vroeger probeerde ik er luchtig over te doen en grapte ik dat ik ‘een kotsfobie’ had. Niemand vindt overgeven leuk, dus ik voelde me al snel een aansteller. Tot ik een blog las over emetofobie. Het was ontzettend herkenbaar en ik moest huilen toen ik het las: ik ben niet gek!”
“Mijn man Johan (38) is altijd begripvol geweest. Als hij moet overgeven, lig ik op bed met vingers in mijn oren te huilen of ontvlucht ik het huis in plaats van dat ik een hand op zijn rug leg. Het lastige met angst is dat iemand zonder die angst het nooit helemaal zal begrijpen. Toch heeft hij me altijd serieus genomen.”
“Johan en ik waren getrouwd en klaar voor de volgende stap: een kind. Spannend, want een zwangerschap gaat vaak gepaard met misselijkheid. Toch was mijn kinderwens groter, dus ging de pil de prullenbak in.
Helaas werd de fobie erger. Telkens als ik toch ongesteld werd, vond ik het jammer, maar zei ook een stemmetje: maar ik hoef in ieder geval niet over te geven. Ik was niet honderd procent teleurgesteld en daar voelde ik me schuldig over. Ik wist dat er wat moest veranderen.”
“Ik ben in therapie gegaan en de psycholoog vond het helemaal niet gek wat ik voelde. Toen ik dit naar Johan uitsprak, reageerde ook hij heel begripvol. Terwijl ik de zware therapie doorliep – ik was na elke sessie gesloopt – bleven we het proberen. Na ruim een jaar raakte ik eindelijk zwanger.”
Marieke, 26 weken zwanger.
“Ik was in eerste instantie superblij dat het gelukt was. Een week daarna begon de misselijkheid. Hoewel het ook een fijne bevestiging van de zwangerschap was, kwam de angst op. Ik had er overdag geen last van – dus die trein kon ik doorstaan – maar ‘s nachts sliep ik vrijwel niet van de misselijkheid en angst. Ik zat nachtenlang huilend op de bank met een pakje crackers en cola.
Ik kreeg van de huisarts pilletjes tegen de misselijkheid die ik een week genomen heb. Daarna heb ik het zonder medicijnen doorstaan. Het moedergevoel dat ik al na de eerste echo had, heeft me hierbij zeker geholpen. Rond week veertien verdween de misselijkheid en had ik verder een fijne zwangerschap.”
Marieke, veertig weken zwanger.
“Ik wilde eigenlijk niet ingeleid worden, omdat ik had gelezen dat dat vaak zorgt voor een weeënstorm waar je erg misselijk van kunt worden. Op de dag dat ik veertig weken plus elf dagen zwanger zou zijn, werd er toch een inleiding gepland, omdat de hartslag van de baby verhoogd was. Gelukkig begon het de dag ervoor ’s avonds te rommelen in mijn buik.”
“Toen de verloskundige om 4.15 uur kwam zat ik op één centimeter ontsluiting: genoeg om het inleiden af te zeggen. De volgende ochtend zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Hier bleek de hartslag van de baby te zakken bij elke wee. Ik had enorme pijn, maar mocht door de lage hartslag geen ruggenprik. Een morfinepompje was de enige andere optie, maar ook daar kun je misselijk van worden.”
“Na weer een pijnlijke wee koos ik eieren voor mijn geld en kreeg ik toch het pompje. Rond 13.00 uur zat ik op zes centimeter en vervolgens vrij snel op acht. Daarna kwamen heftige weeën waar ik misselijk van werd. Toen raakte ik in paniek, wat natuurlijk niet goed is voor de baby en mijzelf. Gelukkig kon Johan me rustig krijgen en dat hielp: de persweeën kwamen en om 15.54 uur op 15 november 2017 is onze dochter Mila geboren.”
“Ik was superopgelucht. I fucking did it. Ik had tranen van geluk toen ik haar in mijn armen kreeg. Eindelijk ontmoette ik het meisje dat al die tijd in mijn buik gezeten had.
Ik herstelde snel en ook met Mila ging alles goed. Mijn wolk was over het algemeen knalroze, alleen heb ik de borstvoeding na zeven weken moeten stoppen door allerlei complicaties. Toch ben ik blij dat ik dat even heb mogen meemaken.”
Johan, Mila en Marieke net na de bevalling.
“Mila (zes maanden) slaapt, eet en groeit goed. Ze hoeft niet vaak te spugen en als ze spuugt ziet het er hetzelfde uit als hoe het er in ging. Daardoor kan ik het goed hebben. Ik vind het wel spannend hoe het gaat zijn als ze vast voedsel eet. Ik wil er voor haar zijn en wil niet dat zij mijn angst overneemt doordat ik elke keer paniekerig reageer. Hopelijk wint mijn moedergevoel het weer van mijn angst.”
Marieke en Mila, 4,5e maand oud.
“Ik wil met mijn verhaal meer bekendheid krijgen voor emetofobie. Het is de zevende meest voorkomende angst ter wereld, maar veel mensen – net als ik vroeger – schamen zich en voelen zich een aansteller. Ik raad anderen ook aan om in therapie te gaan. Het is een grote, moeilijke stap, maar het heeft mij erg geholpen. Ik ben zo blij en trots dat ik me niet door mijn angst heb laten leiden. Ik had het moederschap nooit willen missen.”
Marieke en Mila in mei 2018.
In augustus 2020 vroegen we Marieke om een update: “Het gaat supergoed met ons. Mila (2,5) is een ontzettend leuk, vrolijk, gezellig en actief meisje. Heel slim ook, ze praat super goed. Natuurlijk is ze ook een echte peuter soms, maar dat hoort erbij.
Mijn emetofobie is onder controle, al vind ik het nog steeds erg moeilijk als Johan ziek is. Dan ontvlucht ik nog altijd het liefst het huis, maar met een kind kan dat niet meer zo makkelijk. Mila is tot nu toe één keer ziek geweest, ze heeft ’s nachts een keer moeten spugen, in ons bed notabene. Dat was heel spannend, maar er kwam ook een soort oerkracht in me naar boven die ervoor zorgde dat ik haar wilde helpen. Ik werd gelijk heel praktisch; ik haalde emmers, doeken en water om het op te ruimen. Dat heb ik samen met Johan gedaan en daar ben ik nog steeds erg trots op.
Het is niet zo dat het me nu niets meer doet, ik ben nog steeds wel bang, maar ik weet nu ook dat ik het aankan. En dat is echt winst.”
Lees meer over Marieke en haar emetofobie op haar blog.
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
