Kris Kuijken (31) – zelf verpleegkundige op de verloskunde-afdeling – had een zware eerste bevalling, waardoor ze hevig tegen de tweede opzag. Onterecht, bleek later. Nu hoopt ze andere moeders wat vertrouwen mee te geven.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn eerste zwangerschap ging van een leien dakje, maar de bevalling was zwaar. Nadat de weeën na 41 weken eindelijk begonnen, bleef de ontsluiting urenlang op de 2 à 3 centimeter steken. Eenmaal in het ziekenhuis werkte de ruggenprik niet goed, waardoor ik vreselijk veel pijn had. Toen ik eindelijk op 10 centimeter ontsluiting zat, kwam onze zoon er nog steeds niet doorheen. Ik had als verpleegkundige honderden baby’s op de natuurlijke manier geboren zien worden en wilde niets liever dan ook op die manier bevallen. Maar er zat na vier uur volledige ontsluiting, waarvan twee uur persen, niks anders op dan een keizersnede.
Ook bij de keizersnede ging het mis met de ruggenprik. Ik kon bijna niet ademhalen en moest moeite doen om erbij te blijven. Op 20 mei 2019 om 23.21 uur zag ik nog net hoe onze zoon Luuk geboren werd. Ik kreeg hem even, met een zeil tussen ons in, op mijn borst, maar ik hield mijn ogen amper open. Ik was zo kapot dat het niet meer mogelijk was om Luuk direct op mijn borst te leggen. Ik ben even onder narcose gebracht en had ruim twee uur later pas huid-op-huidcontact met Luuk.”
“De eerste weken na Luuks geboorte had ik moeite met alles wat met bevallingen te maken had. Gelukkig ging het vier maanden later al een stuk beter en ging de confrontatie met bevallingen op het op werk verrassend goed. Achteraf gezien denk ik dat ik mijn gevoel destijds naar achter duwde. Het ging in een doos met de deur op slot, anders trok ik het niet.”
Lees ook
Rilana’s dochter had zuurstoftekort bij de bevalling: ‘Ze werd direct meegenomen’
“Ondanks de nare ervaring stond het als een paal boven water dat mijn vriend Mart (32) en ik graag nog een kind wilden. De tweede zwangerschap was zwaarder. Zo kwam ik met 32 weken thuis te zitten met bekkenklachten. Ook mentaal vond ik het lastig. De doos met mijn gevoel, die ik zo goed had weggestopt, ging na zestien weken open.
Ik was in die week bij de bevalling van een collegavriendin, die ook bij mijn bevalling was. Haar bevalling leek ontzettend op die van mij en dat bracht alle herinneringen naar boven. Ik huilde veel en keek hevig tegen de tweede bevalling op. Ik was zo bang dat ik weer een keizersnede zou moeten. Vanaf dat moment wist ik dat het niet goed met me ging.”
“Op aanmoediging van Mart en mijn collegavriendinnen, ging ik met een coach praten. ‘Je vertelt je verhaal als verpleegkundige, in plaats van als patiënt’, was een van de eerste dingen die ze zei. Als ik er nu aan terugdenk word ik weer emotioneel. Ze sloeg de spijker op z’n kop. Ik had mijn gevoel helemaal aan de kant geschoven.
Ik kwam er met haar achter dat ik het niet per se moeilijk had met de keizersnede, maar meer met het feit dat ik die eerste momenten van Luuk had gemist. Vanaf dat moment keek ik minder negatief tegen een tweede keizersnede aan en dat gaf me veel rust.”
Lees ook
Kelly had een prenatale depressie: ‘Ik dacht: hoe kom ik van de baby af?’
“Ik ging weer over de 40 weken en zou ingeleid worden, maar een avond ervoor begon de bevalling uit zichzelf. De volgende ochtend zijn we rond 8.00 uur naar het ziekenhuis gegaan, waar ik 4 centimeter ontsluiting bleek te hebben. Omdat het de vorige keer zelfs bij 10 centimeter nog zo lang duurde, ging ik ervan uit dat ik nog úren bezig zou zijn.
Dat liep helemaal anders. Sterker nog, het werd een supervlotte bevalling. Rond 10.00 uur kreeg ik persdrang. O nee, dacht ik, dat is veel te vroeg, dit is vast niet goed. Maar ik bleek 10 centimeter ontsluiting te hebben en mocht echt persen. Ik geloofde er helemaal niks van, maar toen ik perste voelde ik direct dat het beter ging dan bij Luuk. En ja hoor, na maar zes minuten persen, op 10 februari 2021 om 10.30 uur, werd onze dochter Noor geboren. Ik begon keihard te huilen. Wat was ik blij dat Noor gezond, zonder zeil ertussen, op mijn borst lag.”
“Noor deed het voorbeeldig. Ze dronk direct aan de borst en sliep goed. Ik had mijn koffer ingepakt voor drie dagen, maar diezelfde middag nog waren we thuis. Waar ik bij Luuk bezig was met het verwerken van de bevalling, kon ik bij Noor genieten. Na vijf dagen moest ik nog even naar het ziekenhuis voor een borstontsteking, maar verder is alles perfect gegaan.”
Lees ook
José beviel twee keer met een keizersnede: ‘Ik kreeg het gevoel dat ik had gefaald’
“Het gaat supergoed met de kinderen. Luuk wil Noor de hele dag vasthouden en kusjes geven, dat is leuk om te zien. Ook met mij gaat het goed. De gebeurtenissen hebben me als mens en als verpleegkundige veel geleerd. Ik kan nu uit ervaring zeggen dat echt geen twee bevallingen hetzelfde zijn. Ik wil andere (toekomstige) moeders dan ook meegeven om zich mentaal op verschillende scenario’s voor te bereiden. Niet alleen op het perfecte scenario, maar dus ook zeker niet alleen op het slechtste scenario. Ik ben het bewijs dat je na een keizersnede nog een vlotte vaginale bevalling kan hebben.
De tweede bevalling heeft mijn algemene beeld van bevallingen positief veranderd. Ook al had ik er al meer dan vijfhonderd meegemaakt, het heeft me in alle opzichten compleet verrast dat het nog zo goed kon gaan. Ik hoop dan ook dat ik moeders met een eerdere zware, misschien zelfs traumatische, bevalling wat vertrouwen kan geven met mijn verhaal. Dat zou ik heel mooi vinden.”
Foto: Photo’s by Nouk.
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
