“Laat me raden”, zegt Niels, de vader van Sophie, als ik hem bel. “Lieke zeker. Het is ook niet te geloven. Ze zit er altijd bovenop. Dat kind kan nog geen stap verzetten of d’r moeder staat erachter. Of het wel allemaal goed gaat.” Ik hoor de irritatie in zijn stem. “Ik kan je zeggen, er is niks aan de hand. Sophie gaat prima hier. Nooit een probleem, zolang haar moeder er niet bij is.”

Als ik hem vraag of we een keer kunnen kennismaken om zijn kant van het verhaal te horen, zegt hij daar geen behoefte aan te hebben. “Ik ben druk, heb een kleine thuis, ik heb hier allemaal geen zin in”, antwoordt hij. “Lieke probeert steeds weer wat anders. Maar Sophie moet een beetje leren dat ik een leven heb naast haar. Anders wordt ze straks een kopie van haar moeder.”

Ruzie en spanning

Lieke vertelt me over het verloop van hun relatie. Niels had een drukke baan en was weinig thuis. “We lagen niet op één lijn. Hij wilde werken, ik wilde tijd met elkaar doorbrengen, cocoonen in huis. We hadden vaak woorden over die verdeling.” Het was het begin van een fase van ruzie, spanning en wederzijdse verwijten.

“Niels deed in die tijd al weinig met zijn dochter. Toen Sophie ouder werd, ging ze er ook bij mij naar vragen. Waarom papa nooit bij hockey kwam kijken, of op school bij kijkmomentjes in de klas. Ze zag daar wel andere papa’s.” Lieke vertelt dat het een absolute no-go was om dit met hem te bespreken. Het leidde altijd tot ruzie. “Maar het lag nooit aan hem. Ik moest me er niet mee bemoeien en Sophie was door mijn toedoen veel te gevoelig geworden. Ik moest stoppen met haar te pamperen, ze had niks te klagen.” De breuk tussen Lieke en Niels was onvermijdelijk. Het was een logisch gevolg van het feit dat Lieke de zorg voor Sophie op zich zou nemen, want Niels wilde zijn werktijden niet aanpassen.

Hilda vraagt zich sinds scheiding altijd af: 'Is dit in het belang van mijn kind?'Lees ook

“Maar ik wil écht, écht dat Sophie een fijne band met hem heeft. Ik kan hem niet vervangen en ik zie dat Sophie eronder lijdt.” Lieke vertelt me dat ze alleen niet weet hoe ze Niels hierin moet bereiken. “Hij staat niet open voor het gesprek.”

Nieuw gezin

Sophie kan haar emoties goed onder woorden brengen. Ze vertelt me dat ze de laatste tijd steeds minder graag naar haar vader toe gaat. “Vroeger, toen ik nog kleiner was, zijn we een keer naar Artis geweest. Dat was zo leuk, toen mocht ik op zijn nek, dat weet ik nog heel goed. Maar nu is hij altijd met Wendy en Sammie, mijn stiefzusje.”

Sophie voelt zich geen onderdeel van het nieuwe gezin en maakt mij duidelijk dat haar vader daar ook niet zijn best voor doet. Uit loyaliteit naar haar vader verdedigt ze dit nog. “Hij heeft nu natuurlijk ook een nieuw gezin en dan is er ook minder tijd voor mij.” Ik vraag haar hoe dit voor haar is. “Volgens mij vindt hij het niet zo leuk om dingen met mij samen te doen. Hij weet heel veel dingen van mij niet meer. En ik zit eigenlijk altijd op mijn kamer bij hem.” Sophie begint te huilen. “Ik mis papa.”

Niels wijst ook mijn tweede uitnodiging om kennis te maken af. Hij geeft aan dat hij het prima vindt als ik met zijn dochter praat, maar dat hij niet de behoefte heeft om hier onderdeel van te zijn. Hij hoort het wel, wat eruit gekomen is, mailt hij me.

Kindverstoting

Op mijn column over ouderverstoting kreeg ik veel reacties van ouders die een ander geluid wilden laten horen. “Ik krijg vaak het verwijt dat ik mijn kind wel zal hebben opgezet tegen mijn ex, omdat mijn zoontje van 9 er niet meer naartoe wil”, vertelt een van mijn lezers. “Maar het tegendeel is waar.” Deze ouders geven aan dat zij alles in het werk stellen om hun kind een relatie te laten opbouwen met de andere ouder, maar dat dit simpelweg niet lukt vanwege de afwijzende houding van deze ouder naar hun kind. Ze spreken van kindverstoting.

Wat ouderverstoting doet met ouder en kind: 'Kan alleen gissen naar wat mijn ex over mij zegt'Lees ook

Het zijn ouders die minder interesse hebben in hun kind en minder behoefte hebben aan contact. Helaas zijn er ook ouders die aangeven überhaupt geen contact meer met hun kind te willen. Die een nieuw leven hebben opgebouwd waarin geen ruimte is voor hun ‘oude’ kind of kinderen. Die voelen zich in de steek gelaten en missen de afwezige ouder enorm. De andere ouder staat dan vaak machteloos, want die ziet het verdriet, maar kan het gemis niet compenseren.

Door de ogen van het kind

Het is moeilijk te zien als een kind zo graag contact wil, maar een vader of moeder dit niet wil beantwoorden. En hoe pijnlijk het ook is, het is heel moeilijk te veranderen. In sommige gevallen onmogelijk. Het kan jaren duren voordat een kind hierin een weg vindt om dat te accepteren. Maar wanneer een ouder de wereld kan zien door de ogen van het kind, kan er een opening ontstaan.

Sophie heeft me verteld wat ze zo mist in het contact met haar vader. “Ik wil zo graag dat hij aan mij vraagt hoe het met mij gaat, op school en met vriendinnen”, zegt ze. “En dat we samen iets gaan doen, echt alleen papa en ik.” Daarom heeft ze een brief geschreven aan haar vader, die ze bij hem heeft achtergelaten. Dapper en kwetsbaar voor een meisje van 11. Die brief heeft Niels geraakt. Nog diezelfde week zitten we samen aan een kop koffie om kennis te maken.

Dit artikel verscheen eerder op LINDA.premium.

Oproep: heb jij het contact verbroken met je ouders? Deel je verhaal met LINDA.Lees ook