In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Kim (49) haar zoon Ward (20).
“Het was zo mooi om te horen dat er zoveel overlap in de verhalen zat. Ward deed zich nooit anders voor dan hij was”, vertelt Kim in gesprek met LINDA.
Trigger warning: dit artikel gaat over suïcide.
Kim omschrijft haar zoon Ward als een lieve, zorgzame en grappige jongen. Ward groeide op met zijn moeder en twee zusjes. “Hij was ontzettend zorgzaam voor ons. Thuis werd erg benadrukt dat hij vrouwen met respect moest behandelen en lief voor ze moest zijn, wij vrouwen staan immers al 1-0 achter in de maatschappij“, zegt Kim.
Die boodschap is goed binnengekomen bij Ward. “Voor hem was het wel lastig. Meisjes in zijn leeftijdscategorie waren op zoek naar spanning en de ‘bad guys’. Doordat Ward zo lief en begripvol was, werd hij vaak gefriendzoned. Dat heeft hem best pijn gedaan.”
Hij deelt deze gevoelens met Kim. “Ik zei altijd dat hij geduld moest hebben en dat zijn tijd nog zou komen. Als die meiden een paar keer op hun bek zijn gegaan en ouder zijn, ontdekken ze dat die spanning niet zo zaligmakend is als het klinkt. Maar dat geduld had hij niet.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Op 27 februari 2023 in de avond geeft Ward zijn moeder een dikke knuffel met de woorden: ‘Ik ga even sporten’. Hij vertrekt om 20.30 uur op zijn fiets. Ruim anderhalf uur later, om 22.10 uur, krijgt Kim een bericht van Ward. “Negen van de tien keer stuurde hij dan een meme”, vertelt ze. Deze keer is dat niet het geval. “Er kwam een afscheidsappje.”
“In het appje stond dat het hier stopte. Dat hij heel veel liefde te geven had, maar er nergens mee naartoe kon. Dat hij hoopte dat iedereen iets van het leven zou maken, en dat mensen vooral met elkaar moeten blijven praten.” Kim voelt aan alles dat het mis is. Keer op keer belt ze Ward, maar ze krijgt zijn voicemail.
“Hij had dit bericht naar meerdere mensen gestuurd, want ik kreeg allemaal appjes van zijn vrienden en collega’s. Ik heb mijn toenmalige vriend naar de sportschool gestuurd om te kijken of hij daar was, of in de buurt. Zelf heb ik meteen de politie gebeld en zijn signalement doorgegeven.”
Kyra's zoon Pim stapte uit het leven: 'Zijn uitvaart was een feest: geen koffie en cake, maar bier en worstenbroodjes'
Niet veel later keert Kims toenmalige vriend terug naar haar huis. “‘Het is helemaal mis bij het station’, zei hij. Ik weet nog dat ik dacht: het station? Hij was toch bij de sportschool? Daarna hoorde ik een traumahelikopter en sirenes loeien van de hulpdiensten. Twintig minuten later stond de politie hier voor de deur.”
De politie heeft de telefoon van Ward mee. “Daar zat een briefje in waarop stond: ‘Kunnen jullie mijn moeder bellen en zeggen dat haar zoon voor de trein is gesprongen?’. Hij had netjes al zijn pasjes uit zijn portemonnee gehaald en op zijn slaapkamer gelegd zodat niemand daar misbruik van kon maken. Zijn nieuwe jas – die we pasgeleden samen hadden uitgezocht – in zijn sporttas gedaan en die op het perron laten staan. Hij was altijd voorzichtig met zijn spullen, dit was typisch Ward.”
Terwijl Kim nauwelijks kan bevatten wat er gebeurt, stelt de politie allerlei vragen. Zoals aan welke lichamelijke kenmerken ze het lichaam van Ward kunnen herkennen. “Ik vertelde over een moedervlek op zijn linkerschouderblad. Om half 4 in de nacht hebben ze hem aan die moedervlek kunnen identificeren.”
Vanaf het moment dat Kim de traumahelikopter en sirenes hoort, weet ze dat het echt mis is. Dat maakt de shock niet minder, wanneer de politie haar voorgevoel bevestigt. “Het gevoel is niet te beschrijven; alsof je aan alle kanten uit elkaar getrokken wordt. Ik wilde overgeven en raakte in paniek, maar ik werd ook ineens rustig. Ik kwam in overlevingsstand, want er moest van alles gebeuren.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Eén van die dingen is het regelen van de uitvaart. “Er waren zo’n 420 mensen op de uitvaart. Heel veel mensen zijn hierdoor geraakt, en we hebben hen allemaal in meer of mindere mate het podium proberen te geven.” De grote opkomst raakt Kim. “Het was zo mooi om te horen dat er zoveel overlap in de verhalen zat. Ward deed zich nooit anders voor dan hij was. Hij was overal zichzelf. Dat was prachtig om te horen. Maar na de uitvaart stond mijn hele huis vol bloemen, en was mijn kind nog steeds weg.”
Kim heeft veel aan de steun van haar dierbaren, maar ze is ook mensen kwijtgeraakt. “Dat zijn de mensen die niet om kunnen gaan met mijn verdriet, en het daardoor moeilijk vinden met me in gesprek te gaan. Of suïcide zelf een lastig onderwerp vinden om over te praten.” Dat raakt Kim. “Die mensen geven mij iedere keer het idee dat ik opnieuw gestraft word voor iets wat niet mijn schuld is.”
Ook alle clichés als: ‘je moet het een plekje geven’ of ’tijd heelt alle wonden’, vindt Kim kwetsend om te horen. “Het verdriet wordt niet minder, maar de ruimte daaromheen wordt groter. Dan pas kun je weer andere dingen toelaten, in hoeverre dat mogelijk is.”
Het taboe op suïcide is groot, merkt Kim. Daarom geeft ze gastlessen, samen met een vriendin die haar zoon ook is verloren door suïcide. “Om te zorgen dat het niet nog een keer zo onnodig gebeurt”, zegt ze daarover. Ze hopen hiermee mensen bewuster te maken en verbinding te creëren. “In 2023 zijn er zo’n 700 mensen omgekomen door verkeersongelukken, en in datzelfde jaar bijna 1.900 door suïcide. Maar daar mag bijna niet over gepraat worden, waardoor mensen nog steeds heel eenzaam beslissingen nemen.”
Kim ondergaat twee jaar lang zware therapie na het verlies van haar Ward. “Ik heb rouwtherapie gehad en exposuretherapie en EMDR-therapie met treinen. Het station waar het is gebeurd is hier 200 meter vandaan. Dat is heel confronterend. Eerst durfde ik niet eens onder het viaduct door van het spoor, of alleen al in de buurt te komen van treinen.”
Adriënnes zoon Rens (17) stapte uit het leven: 'Soms lijkt het alsof ik alles in twijfel trek wat fijn is geweest'
De therapie heeft daarbij geholpen. “Ik wilde normaliseren dat ik gewoon met mijn kinderen in de trein kon stappen naar de stad.” Maar het blijft moeilijk. “Vorige week moest ik met een collega naar een conferentie. We besloten om met de trein te gaan. De heenreis verliep prima, maar ik zal het nooit leuk vinden om met de trein te gaan.”
Ze vervolgt: “Voor we teruggingen besloten we nog een drankje te doen op de conferentie, waardoor we een trein later namen. Toen we aankwamen op station Ede-Wageningen werd omgeroepen dat we allemaal de trein uit moesten, omdat de trein voor ons een aanrijding had gehad met een persoon.”
Dat was de trein waar Kim en haar collega eigenlijk in zouden zitten. “Ik begon te hyperventileren en kreeg enorme paniek. Met de oefeningen die ik heb geleerd bij therapie kon ik mezelf weer rustig krijgen. Maar de spanning die het heeft opgeleverd, voel ik nog dagen in mijn lijf. Alsof ik zware klappen had gehad. Het kwam weer even zo dichtbij.”
Als ze terugblikt op de eerste maanden, is ze trots op hoe ver ze al is gekomen. “Aan het begin was het enige wat ik kon doen elke dag opstaan en de dag doorkomen. Ik dacht: als ik één dag blijf liggen, dan ga ik nooit meer opstaan. Elke dag is een struggle. Ik ben van nature een overdreven positief persoon, en nooit suïcidaal geweest, maar er zijn wel momenten dat ik denk: als ik morgen niet meer wakker word, is het ook goed. Dan ben ik weer bij mijn kind. Maar dat is helemaal niet goed, want ik heb nog twee kinderen. Ik wil juist doorzetten voor Ward, en voor mijn dochters. Ik heb nog zoveel om voor te leven.”
En dat doet ze. “Na het overlijden van Ward heb ik elke maand op de 27e een gedichtje online gezet. Dat was puur voor mezelf, om niet door te draaien. Ik kreeg daar steeds meer reacties op van mensen die het hulp en steun had gegeven.” Inmiddels heeft Kim deze omgezet in een gedichtenbundel genaamd Een tas op het perron, waarvan een deel van de opbrengst gaat naar stichting 113 Zelfmoordpreventie. “Al red ik er maar één. Al kan ik één moeder het verdriet besparen. Dan is het al geslaagd.”
Kom, dan bouwen we een luchtkasteel
Want lucht dat is hier toch al veel
We stapelen gewoon de wolken op
En zetten een vlaggetje op de top
We zitten hier zo lekker hoog
Turend naar de regenboog
Tussen morgenstond en avondrood
Hierboven gaat nooit iemand dood
We houden het luchtig met een traan
Als ik weer naar huis moet gaan
Terwijl ik uit bed stap bedenk ik gauw
Vanavond droom ik mezelf weer terug bij jou
– Kim Hirdes
Ter nagedachtenis aan Ward: 2 juni 2002 – 27 februari 2023.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Nieuwe campagne brengt impact van zelfdoding in beeld: ‘Je bent belangrijk en kunt niet gemist worden’
