In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Karin Wolf (50).
Een klein jaar geleden overleed haar zoon Luke op 18-jarige leeftijd aan de gevolgen van botkanker.
“Luke was een ontzettend positieve jongen”, zegt Karin. “Een opgewekte, stoere vent en heel sportief.” De twee hadden een goede band. “In de laatste vier jaar is die band nog veel steviger geworden, omdat we zo veel samen waren. We hadden dezelfde humor, dachten dezelfde dingen en zeiden ook vaak precies hetzelfde.”
Als Luke 15 jaar oud is, ontdekt hij een bobbel in zijn knie. “We gingen naar de huisarts, die hem doorstuurde naar de fysiotherapeut. Die wist ook niet wat het was, dus gingen we terug naar de dokter. We kregen een doorverwijzing naar het ziekenhuis. De sportarts beoordeelde binnen een minuut dat Luke een MRI-scan moest ondergaan. Diezelfde avond nog werden we gebeld dat hij niet meer mocht lopen. Het was bizar. Hij had die zaterdag daarvoor nog een voetbalwedstrijd gespeeld en de trainer gesmeekt nog even in het veld te staan. Hij speelde zeven minuten en maakte drie doelpunten. Dat was een mooie afsluiter, al wisten we dat toen nog niet.”
De man van Sharita overleed aan de gevolgen van longkanker: 'Ik belde 112 en ben begonnen met reanimeren'
De jongen blijkt botkanker te hebben. “Als je dat hoort, ben je even helemaal stil. Luke was net twee weken vijftien en ineens zit je in het Prinses Máxima Centrum tussen de kinderen met kanker met je eigen kind dat kanker heeft.” Luke begint met chemotherapie. “Dat was heftig. In het begin kon zijn lichaam het goed aan, maar dat werd steeds minder. Zijn slijmvliezen gingen stuk, hij kreeg ontstekingen en moest soms met spoed in het ziekenhuis worden opgenomen.”
Ook moet hij nadenken over welke oplossing hij wil voor zijn knie. “Amputatie was niet nodig, maar er waren verschillende opties. Dan ben je zo jong en moet je ineens zo’n ingrijpende beslissing nemen.” Luke kiest voor een inwendige prothese in zijn knie. “Daardoor zou hij nooit meer mogen voetballen, maar hij zou op deze manier wel weer zo snel mogelijk mobiel zijn. Dat was belangrijk voor hem.” Na de operatie moet hij herstellen én onmiddellijk weer beginnen aan een nieuwe chemokuur. “Je wordt volledig kapot gemaakt. Je energie is weg, maar ondertussen moet je weer opnieuw leren lopen én je knie leren bewegen. Dat was een heel intensief revalidatietraject.”
Een half jaar is hij bezig met revalideren, maar met succes. Het lijkt het erop dat Luke eindelijk het normale leven weer mag oppakken. “Hij zat in zijn examenjaar, maar hij was nauwelijks op school geweest. We regelden privéles, hij deed keihard zijn best en wonder boven wonder slaagde hij. Twee maanden nadat hij was begonnen aan een opleiding tot automonteur ging hij op kamp naar de Ardennen. “Na het kamp had hij een controle in het ziekenhuis. Uit de scan bleek dat er opnieuw verdachte cellen waren. We waren compleet verslagen.”
De onrustige cellen blijken zowel in zijn longen als op zijn longvlies te zitten en hij moet opnieuw beginnen met een meerdere chemokuren. Bovendien wordt er een longverwijdering ingepland. “Maar de coronapandemie deed zijn intrede en de longarts die deze operatie deed, moest uit Frankrijk komen en mocht het land niet uit. Nederlandse artsen haalden de uitzaaiingen van zijn longvlies af, maar dat was niet genoeg.” Een paar maanden later wordt hij alsnog geopereerd. “Het was een zware operatie, maar het ging goed.”
Femke's broer kwam om het leven tijdens een auto-ongeluk: 'Hoorde mijn moeder gillen'
Luke lijkt opnieuw goed te herstellen. Maar dan moet hij in januari 2021 – midden in een gesprek met Karin – even pauzeren omdat hij buiten adem is. Karin besluit de oncoloog te bellen en de kanker blijkt wéér terug. De onrustige cellen zitten deze keer achter zijn hart. “Hij kreeg de diagnose dat hij ongeneeslijk ziek was, maar nog wel te behandelen. Opnieuw kreeg hij chemokuren, maar gelukkig sloegen die aan. Tot in september bleek dat de tumor toch weer aan het groeien was. In november onderging hij een openhartoperatie.”
De operatie duurt zo’n veertien uur. “Op dinsdag werd hij geopereerd en op zaterdag kwam hij weer bij.” De artsen doen hun best, maar het lukt ze niet om alles te verwijderen. Achter zijn hartzakje en ruggenwervel zitten nog kankercellen. “Zes weken na de operatie was de eerste controle. We kregen te horen dat de kanker op verschillende plekken terug kwam en snel groeide. Ze konden niks meer doen. Luke heeft hard gegild en geschreeuwd. Het was zo onwerkelijk. Hij was verdomme 18 jaar.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De man van rouwcoach Chantal Frederiks stapte uit het leven: 'Of ik er al eens overheen was'
Karin vervolgt: “De oncoloog zei tegen hem: ga alles doen wat je nog wil doen. Het weekend daarna is hij met twee vriendinnen en een vriend naar een bungalowpark gegaan en de werkgever van mijn man bood ons een sneeuwvakantie in Oostenrijk aan. We deden een fotoshoot met zijn allen. Ook deed hij aan 4×4 crossen. Zijn vrienden organiseerden een middag terreintijden met wel tien auto’s. Hij was zo positief en genoot overal met volle teugen van.”
Maar het gaat daarna snel bergafwaarts. Het is eind maart als hij naar beneden strompelt, in het bed gaat liggen dat voor hem in de woonkamer staat en hij tegen zijn moeder zegt dat ze de huisarts moest bellen. “Het ging niet meer. Hij wilde euthanasie. Het was dinsdag en donderdag zou het gebeuren. Hij belde vrienden en familie en nam afscheid.”
De dag van zijn overlijden staat in het geheugen van Karin gegrift. “Het is zo raar om de laatste uren van je kind door te maken. Wat moet je op zo’n moment nog zeggen? We hebben met zijn vieren geknuffeld. Om 14.00 uur is hij overleden. Bizar, want veertien was zijn geluksgetal en bij zijn voetbalclub was hij nummer 14.”
Karin mist haar zoon ontzettend. “Zijn lach, zijn stem, onze gesprekken en geintjes, zijn aanwezigheid in huis. Het is gewoon stil. Maar hij heeft zoveel zaadjes geplant in de harten van mensen. Het troost mij ontzettend om dat te horen. Dat maakt mij trots.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Rouwdeskundige Daan Westerink kreeg kanker: 'Heb mijn hele rouwbibliotheek de deur uit gedaan'
