In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Karin haar zus Ellen, die is overleden aan borstkanker.
Geschreven door Karin Visser ter nagedachtenis aan haar zus Ellen Budding-Rolaff (21-05-1964 – 30-01-2019).
Drie jaar voor haar overlijden had ze de diagnose borstkanker gekregen. Hoewel de vooruitzichten niet heel optimistisch waren, hadden wij toch de hoop en het vertrouwen dat wij haar nog lang bij ons zouden houden. We waren verbijsterd toen we op 23 januari hoorden dat ze uitbehandeld was. Een week later overleed ze. Verbijstering, verdriet, trots en dankbaarheid waren gevoelens die de boventoon voerden.
Op haar rouwkaart stond ‘Ellen vierde het leven met liefde’. En zo was het. Ellen heeft in de 54 jaar die haar gegund waren, geleefd alsof het er 80 waren. Met name de laatste drie jaren heeft ze in de hoogste versnelling geleefd. Niet met een bucketlist, dat paste niet bij haar, maar met extra veel aandacht voor alle gewone dingen waar ze zo van genoot. Haar gezin, familie, vrienden en vrijwilligerswerk.
Ellen was een levenslustige, energieke, belangstellende, maar ook pittige vrouw. Ze was een levensgenieter en nam graag een centrale rol in. Ze was niet alleen mijn zus, maar ook mijn vriendin. Ze liet een man, Erik, en drie kinderen achter: Anouk, Luuk en Max. Alle drie in de bloei van hun leven. De belangrijke mijlpalen zullen zij zonder hun moeder moeten ervaren. Want Ellen was een enorm betrokken moeder. Ze ging er graag op uit met haar gezin.
Ellen en ik groeiden op in een liefdevol gezin. Als kinderen hadden we niet zoveel met elkaar, maar met de groei van onze eigen persoonlijke ontwikkeling ontstond een zussenband waar menigeen jaloers op was.
We hebben heel veel met elkaar ondernomen. Alle zomervakanties bijvoorbeeld. Eerst met onze partners erbij, later met alle kinderen. Ook mijn ouders sloten zich daarbij aan. Ieder jaar gingen we met z’n elven op pad. Van kamperen met de tent tot het huren van een luxe villa. Maar we waren ook wekelijks samen met onze moeder wel in een tuincentrum te vinden. Verder ging ik samen met Ellen naar de uitvaart van André Hazes in de Amsterdam Arena. In november, twee maanden voor haar overlijden, was ik met Ellen en Anouk nog bij het concert van André Hazes Jr. in Antwerpen. De kaartjes voor een concert in juni lagen al klaar.
We hadden samen nog één droom en dat was een huis vinden waar we met z’n allen konden wonen. Die droom is helaas nooit uitgekomen. We zijn nu inmiddels anderhalf jaar verder en het valt niet mee. We missen Ellen in alles. Bij alle bijzondere dagen, zoals verjaardagen, feestdagen en de vakanties. Maar ook de appjes en de simpele dingen. We proberen er, nu met z’n tienen, het beste van te maken. We voelen dat we dat aan Ellen verplicht zijn. Juist zij zou willen dat we het leven blijven vieren.
Het eerste jaar was vooral een kwestie van overleven. De herinneringen aan de laatste week voerden de boventoon. Het weekend voor haar overlijden zijn we nog met z’n elven naar een hotel geweest. Dat was bijzonder, maar ook heel moeilijk. Voor Ellen fysiek en voor ons allen emotioneel.
Ellen is op woensdag overleden en ik heb ’s middags nog een uur met haar alleen gezeten. Dat heeft een ongelofelijke indruk op mij gemaakt. Ze was zo ontzettend sterk. ’s Avonds ben ik er met Ben, mijn man, ook nog even geweest. Anderhalf uur later overleed ze in de armen van Erik, toch nog zomaar ineens. We missen haar enorm, maar zijn blij dat we nog steeds veel met z’n tienen doen en het dan altijd over Ellen kunnen hebben. Ze is er niet meer bij, maar eigenlijk toch wel.
