In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Jeske (39) haar moeder die ze verloor toen ze 21 was en haar vader die in 2021 overleed.
“Vooral bij de kleine dingen mis ik het dat ze er niet meer zijn. Even aanwaaien voor een gezellig praatje of advies, dat gaat niet meer”, vertelt Jeske verdrietig aan LINDA.
“Mijn moeder overleed toen ze 47 jaar oud was, na een ziektebed van een half jaar.” Jeske is op dat moment 21 en net begonnen met een hbo-opleiding. “Ik zat naast haar bed in plaats van in de schoolbanken en heb van a tot z meegekregen wat er gebeurde. Ik heb haar echt zien aftakelen”, legt Jeske uit.
Haar moeder heeft een ernstige vorm van aderverkalking waardoor delen van de darmen afstierven. “Het hele proces was verschrikkelijk”, herinnert ze zich. “Ik heb het als heel zwaar ervaren, maar ik had achteraf gelukkig wel het gevoel dat ik alles had gedaan om er voor haar te zijn.” Moeder Yvonne sterft op 19 december 2004. “Ze was heel vredig toen ze was overleden, de rust was terug in haar gezicht.
Mijn vader werd twee jaar geleden ziek”, vertelt Jeske. Zij en haar man springen op dat moment in om te helpen in het bedrijf van hun (schoon)vader. “Dat deden we met het idee om het draaiende te houden tot hij uit het ziekenhuis was.” Maar Jeske’s vader is vaker opgenomen dan niet en komt amper meer thuis. Door covid mag hij maar één bezoeker per dag ontvangen, waardoor Jeske, haar zussen en andere dierbaren pas laat doorhebben hoe slecht het met hem gaat.
“Op Vaderdag was ik daar, een dag voor zijn overlijden. Ik zag lijkvlekken, die ik nog herkende van mijn moeder. Toen gingen alle alarmbellen rinkelen.” Doordat zijn dochter aan de bel trekt krijgt vader Harry een ct-scan en blijkt zijn infectie te zijn verdrievoudigd in vergelijking met de dag ervoor.
Na dit slechte nieuws gaat de familie ’s avonds naar de intensive care omdat de artsen persoonlijk willen vertellen dat de verwachtingen erg somber zijn. “Ik ging daarna met pijn in mijn buik naar huis. De arts belde die nacht om 5 uur ’s ochtends om te vertellen dat hij was overleden.” Jeske’s vader sterft op 66-jarige leeftijd aan de gevolgen van een darminfectie.
“Bij mijn moeder konden we waken. Ze had een warm uiteinde, want we waren erbij. Mijn vader stierf alleen, dat vind ik nog steeds verschrikkelijk”, vertelt Jeske. “En omdat mijn ouders allebei dood zijn gegaan door iets aan hun darmen zijn we meteen panisch en hypochonder als daar iets mee is.”
Als Jeske terugdenkt aan haar jeugd, heeft ze warme herinneringen. “Mijn ouders waren oude hippies, ik had veel vrijheid.” Ze kan doen en laten wat ze zelf wil. “Op de uitvaart van mama zei ik: ze was geen standaardmoeder en uniek in haar stijl.”
Jeske vindt het jammer dat haar moeder nooit de kans heeft gekregen haar talenten te benutten. “Ze las veel en was heel wijs. Ze kreeg jong kinderen, maar was erg bij de tijd.” Ook de creatieve kant van haar moeder heeft Jeske nog scherp. “Ze kocht stoffen en maakte dan kledingstukken na. De halve basisschool liep in de leggings die mijn moeder maakte.”
Met haar vader heeft Jeske, vooral in haar puberteit, veel botsingen. Ze is mondig voor haar leeftijd en hij ziet alles heel zwart/wit. “Er ontstond veel wrijving.” Pas later, als ze ouder is, herstelt de band met haar vader. “Ik vond het gezellig om bij hem op de koffie te gaan en leerde waarderen hoe hij was.”
Na het overlijden van haar vader rijst de vraag wat er met zijn bedrijf gaat gebeuren. “Mijn vader was een vakman, maar ondernemen viel hem zwaar de laatste jaren voor zijn dood.” Een overname is op dat moment niet mogelijk, het bedrijf is daar niet klaar voor. “Maar we wilden ook niet zijn levenswerk overboord gooien.” Samen met de werknemers besluiten Jeske en haar man het zelf te doen.
“Ik denk dat hij het heel tof vindt dat wij zijn bedrijf hebben doorgezet.” Een makkelijke keuze was het niet, legt ze uit. “We moesten onze banen opzeggen om er vol voor te gaan.” Nu is ze dolblij dat ze de stap hebben genomen. “Het is heel mooi om er elke dag te zijn en zijn werk voort te zetten.”
Ter nagedachtenis aan Harry Souverein 8 januari 1955 – 21 juni 2021
en Yvonne Veen 4 april 1957 – 19 december 2004.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Lonneke verloor haar ouders en beste vriendin: 'Ze leerden me het leven optimaal te benutten'
