Janna wilde geen pijnbestrijding en hoopte op een serene badbevalling thuis. Maar alles liep anders: in augustus werd zoon Sammy middels een spoedkeizersnede geboren. De bevalling en de weg er naartoe waren te volgen in het tv-programma De Pufclub.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Janna is dolblij dat ze zwanger is, maar de eerste maanden staat ze in de overlevingsstand. “Het eerste trimester gaf ik elke dag over. Ik begreep niet wat mensen hier nou zo leuk aan vonden. Het was alsof ik een kater had waar maar geen einde aan kwam.” Als dat eenmaal over is, kan het grote genieten beginnen. “Ik vond het bizar en bijzonder dat er leven in mij groeide. Al kon ik er een beetje weird van worden als ik daar te diep over nadacht. De natuur heeft het goed geregeld, het voelde tegelijkertijd zo normaal. Ik leerde mezelf op een nieuwe manier kennen.”
Een week nadat de misselijkheid is verdwenen, gaan Janna en haar vriend Pascal op babymoon. “We gingen naar Marokko, hoofdzakelijk omdat het zikavirus daar niet heerst en er bijna geen alcohol wordt genuttigd. Dat vond ik een prettig idee. Een van mijn beste vriendinnen woont in Portugal. Ook zij was zwanger en is met haar vriend naar Marokko gekomen. Dat was erg leuk.”
Tijdens de vakantie krijgt het stel te horen dat ze gevolgd gaan worden door BNNVARA voor het tv-programma De Pufclub. Op alle bijzondere momenten in de aanloop naar de geboorte toe worden ze gefilmd. “Mijn vriend is het wel gewend om voor de camera te staan, maar ik niet. Het was voor mij daarom een bijzondere ervaring.”
Janna hoopt op een serene badbevalling thuis. “We bereidden ons voor door dingen te doen, te ervaren en door met andere mensen te praten. Zo hebben we een cacaoceremonie gedaan. Dat kan ik iedereen die zwanger is aanraden. Het was een liefdevolle ervaring. Ik checkte in bij mijn gevoel, keerde in mijn lichaam en werd écht bewust van het feit dat ik in verwachting was. Ook hadden we een visioen over Sammy, maar dat hoeft natuurlijk niet te gebeuren.”
Ook doet ze een zwangerschapsritueel en brengen de twee een bezoek aan een babyfluisteraar. Maar het bijzonderste was volgens Janna dat zij en Pascal trouwden in kunstenaarsdorp Ruigoord. “Ik had nooit verwacht dat ik met een zwangere buik zou trouwen. Ik zag mezelf in een elegante jurk en met een spectaculair figuur, maar het was mooi om dit te doen terwijl ons kind er al een beetje bij was.”
Met 42 weken begint de bevalling, precies zoals ze het wil: thuis en in water. “Na 20 uur zijn we naar het ziekenhuis gegaan. We hadden een afspraak om een ballonnetje te plaatsen, the last resort om het natuurlijk te kunnen doen, maar dat had geen zin omdat ik al drie centimeter ontsluiting had. Ik kreeg de vraag of ik naar huis wilde, maar ik was te vermoeid. Kon dit mentaal niet nog 20 uur op eigen kracht aan en zonder pijnstilling. Ik werd emotioneel, gefrustreerd en begon het zwaar te vinden, dus heb ik ervoor gekozen om in het ziekenhuis te blijven. Het liep zo en dan moet je je daaraan overgeven. Als je keihard blijft vechten en standvastig aan je principes vasthouden, kan het een traumatische ervaring worden. Ik ben meegegaan in de flow en denk dat dat me heeft geholpen om trauma te voorkomen.”
Janna wil thuisbevalling, maar belandt toch in het ziekenhuis in 'De Pufclub': 'Ik dacht: dat doe ik wel even'
Haar vliezen worden gebroken. “We hebben zolang mogelijk gewacht met de weeënopwekkers, maar mijn lichaam gaf niet genoeg hormonen af voor verdere ontsluiting, dus hadden we geen andere optie. Eigenlijk ging alles precies zoals ik het niet wilde, maar ik bleef me groot houden. Ik dacht: ik ben een sterke vrouw, dit lichaam kan dit, ik ben hiervoor gebouwd. Ik wilde niet huilen of toegeven aan mijn verdriet. Achteraf had ik best wat minder hard voor mezelf mogen zijn.”
Na anderhalf uur persen zit er niets anders op dan een spoedkeizersnede. “Sammy’s hoofdplaten waren te hard, ik was al 42 weken en had al lang geperst.” Dus wordt ze gereedgemaakt voor de operatie en komt er een einde aan haar urenlange ploeteren. “Het was een soort show. Er werd een doek opgehangen zodat ik de operatie niet kon zien, onze baby werd uit mijn lichaam getild en het doek neergelaten. Heel bizar om te zien. Ik kreeg Sammy op mijn borst en de navelstreng werd uitgemolken.” Maar lang de tijd om te genieten heeft ze niet. “De placenta kwam niet los, waardoor ook het gouden uurtje waar ik me zo op verheugd had er niet in zat.”
Het gaat in een roes aan haar voorbij. “Ik stond in een soort overlevingsstand. Was helemaal platgespoten met allerlei medicatie. Tijdens de keizersnede zijn er door het medisch personeel foto’s gemaakt. Daar ben ik dankbaar voor, want dat is goed geweest voor het verwerkingsproces. Op een van de foto’s is te zien dat ik met een glazige blik omhoog kijk. Ik had geen idee wat er allemaal gebeurde.”
Na een dag in het ziekenhuis mag ze naar huis. “Het liefst was ik nog wat langer gebleven. Het herstel viel tegen. Een keizersnede is een zware buikoperatie. Ik wilde Sammy oppakken en knuffelen, maar dat ging niet. Ik verheugde me zelfs op het verschonen van de luiertjes, maar dat moest Pascal doen.” Inmiddels is de geboorte 4,5 maand geleden. “Tot vorige maand kon ik alleen nog maar lopen op de loopband en niet alle yogaposes voelen nog comfortabel, maar het gaat steeds beter.”
Janna en Pascal vinden het bijzonder dat hun reis op televisie te zien was. “Zeker de aflevering over de geboorte heeft bijgedragen aan de verwerking. We waren zo lang wakker en ik kon me niet alles meer goed herinneren.”
Ze krijgt veel positieve reacties op social media. “Veel vrouwen die soortgelijke ervaringen hadden gehad, stuurden me privéberichten. Voor sommigen heeft het geholpen om dit te zien, zodat ze zich minder alleen voelden. In een televisieprogramma wordt alles een beetje uit de context getrokken, omdat nooit al het materiaal wordt gebruikt, maar ik heb er een goed gevoel aan overgehouden. Al hoop ik wel dat ik vrouwen niet heb afgeschrikt om te kiezen voor een natuurlijke geboorte. Ik bleek uiteindelijk medisch te zijn, maar als dat niet zo was geweest was ik het liefst thuis bevallen.”
Janna, Pascal en Sammy zijn momenteel op het Indonesische eiland Bali. “Een cadeautje aan onszelf. We hebben hier bewust voor gekozen om de drukte te ontvluchten, ons kind te leren kennen en te wennen aan de nieuwe familiedynamiek. Het is niet zo dat je je kind meteen door en door kent. Sammy houdt er bijvoorbeeld niet van om te worden neergezet of neergelegd, dus wordt hij als een prins gedragen”, lacht Janna.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Gerlienkes man mocht niet bij de keizersnede zijn: 'Hij zag onze baby ineens in een karretje voorbijkomen'
