Juist omdat Ilse het tegenwoordig zo goed voor elkaar heeft, kan ze ook anderen coachen om optimistisch te blijven nadat hen iets is overkomen. “Soms denk ik ook: dit is mij overkomen omdat ik het aankan. Ik kies ervoor om een leider te zijn en geen slachtoffer. Dat geef ik ook mee in mijn werk als coach waarbij ik jongeren met een beperking help.”

‘Own your life’

Vooral haar tweede ongeluk zorgde ervoor dat ze zich realiseert dat het leven zomaar over kan zijn. “Wat je ook meemaakt, hoe diep het dal is, je hebt een keuze. Wees een doorzetter, wees moedig, krachtig en sterk en kies ervoor om een leider van jouw leven te worden. Own your life! Vaak kunnen we veel meer dan we denken en dat gevoel geef ik graag mee aan iedereen die ik in mijn praktijk coach en bij het spelen van badminton.”

Lees ookParalympisch kampioen rolstoeltennissen: 'Ik wil graag een voorbeeld zijn'

Eerste aanrijding

Ilse neemt ons mee terug naar die ene winterse dag waarop ze voor het eerst een ongeluk kreeg. Ze vertelt dat ze 11 jaar oud was en bij het huis van haar vriendin wordt aangereden door het broertje op een speelgoedtractor. “Ik viel, maar had er eigenlijk niet zo veel last van.” Pas de volgende dag blijkt dat Ilse gigantische rugpijn heeft.

Ze heeft ontzettend veel pijn en ook uitvalsverschijnselen in haar benen. “Soms kon ik niet op mijn benen staan. Ik had zenuwpijn met tintelingen en hele stukken in mijn been werden hierdoor gevoelloos. Naar verloop van tijd werd het steeds erger.”

Tussen de oren

Ilse woont op dat moment in een klein dorp waar de plaatselijk huisarts haar niet wil doorverwijzen. Hij denkt twee dingen: het zit tussen de oren en het is de groei. Dat Ilse zoveel pijn op jonge leeftijd heeft, wil de huisarts niet geloven. “Ik had echt geen reden om dit te verzinnen. Zo was ik altijd gek op badminton en een dagje wat leuks doen met vriendinnen, maar dat kon ik niet meer. Ik heb daardoor zelf altijd geweten dat er wel wat aan de hand was. ”

Pas wanneer Ilse een jaar of 15 is, krijgen ze een nieuwe huisarts in het dorp en die ziet wel reden om een foto en een MRI te maken in het ziekenhuis. “Ze  zagen dat mijn onderste tussenwervelschijf in mijn rug kapot was en mijn zenuwen bekneld zaten. Mijn botten schoven over elkaar heen zonder bescherming en het was logisch dat ik pijn had. Voor mij was het zo’n opluchting dat ik echt iets mankeerde dat het niet tussen mijn oren zat!”

Bijna dwarslaesie

Al snel gaat de dan 16-jarige onder het mes. “De schade bleek erg groot te zijn. Mijn zenuwen waren bijna door en als we de rug niet zouden vastzetten was de kans op een dwarslaesie erg groot. De onderste botten in mijn rug zijn toen vastgezet met botsplinters uit mijn heup. Het was een pittige operatie, maar ik ben er wel goed uitgekomen.”

Vooral het revalideren was erg zwaar. Na zoveel jaren met pijn te hebben geleefd moest ze veel verwerken. Daarbij waren haar spieren weinig gewend door het vele op bed liggen. Ze moest stapje voor stapje opbouwen en ook haar spieren trainen zodat ze bijvoorbeeld een paar uur kon zitten.

Lees ookDanielle (27) heeft een dwarslaesie: 'Niemand rijdt expres drie meiden aan'

Tweede aanrijding

Op haar 19e gaat het Ilse voor de wind. Ze is klaar met haar revalidatie, geniet van stappen met vriendinnen, heeft een leuke stage en zelfs verkering. Op een ochtend maakt ze zich klaar om naar haar stage te fietsen. “Ik deed het hek dicht en daarna is alles zwart. Ik weet er niets meer van”, zegt ze.

Ilse wordt door een automobilist geschept die op dat moment 80 kilometer per uur rijdt. “Hij heeft mij niet gezien omdat hij door de laagstaande zon zijn ogen dicht had en in slaap was gevallen.”

Ze krijgt van dokters te horen dat ze blij mag zijn dat ze nog leeft. Ilse is ’total loss’: alles is gekneusd, ze ligt helemaal open en haar ingewanden zitten niet op hun plek. Haar nieren lekken en haar linkerbeen blijkt helemaal kapot want de zenuwen en pezen zijn doorboord.

Acceptatie

Opnieuw moet Ilse revalideren. “Ik denk dat het wel een jaar of vier, vijf heeft geduurd voordat alles weer op de rit stond. Hoewel ik alles probeerde om toch weer te kunnen lopen, lukte dat niet. Ik kon hooguit een paar stappen in huis zetten, verder kwam ik niet. Daar moest ik mee leren dealen en dat was niet makkelijk.”

Ze zoekt haar uitlaatklep in badminton en dat blijkt een gouden greep. “Zonder mijn ongelukken had ik nooit wereldkampioen kunnen worden. Ook kwam door het coachen van het parateam de mogelijkheid om zelf een training te volgen over mental coaching. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik mijn eigen bedrijf in coaching ben gestart en mensen kan helpen. Vooral na mijn tweede ongeluk besefte ik dat ik wel dood had kunnen zijn. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik mij vooral focus op wat ik nog wel kan en de dingen doe die mij gelukkig maken.”

Lees ookLotta: 'Ik was bijna dood toen ik onder die vrachtwagen lag, nu fotografeer ik andere dodehoekslachtoffers'