Iedereen verdient een uitvaart die recht doet aan wie hij of zij was, vindt uitvaartverzorger Iede Hoorn. Want hoewel de dood verdrietig en schrijnend is, is er ook zoveel liefde.
Elke twee weken schrijft Iede over bijzondere mensen en hun uitvaart. Om de dood bespreekbaar te maken en te laten zien dat er veel meer is dan koffie en cake. Deze week schrijft hij over de balans tussen privé en werk, wat soms best een uitdaging is.
Het is bijna vakantie. Het is druk geweest de afgelopen periode, dus ik kijk er ontzettend naar uit om even weg te gaan. Ik leg net de kleding die ik mee wil nemen op bed, wanneer ik word gebeld door Pamela. Pamela is een prachtige jonge vrouw en ongeneeslijk ziek.
We hebben elkaar al eerder ontmoet om haar uitvaartwensen kort te bespreken en nu belt ze om te zeggen dat het niet zo goed met haar gaat. Het gaat eigenlijk heel erg slecht. “Ik kom morgen naar je toe”, zeg ik tegen haar aan de telefoon. “Dat hoeft niet, hoor. Het kan ook volgende week”, antwoordt Pamela. “Volgende week ben ik op vakantie”, leg ik uit waarom ik morgen zo graag nog wil langskomen. We praten nog wat, waarna we afspreken dat ik zodra ik terug ben bij haar langskom.
Vrolijk wenst ze mij een fijne vakantie en we hangen weer op. Ik houd er geen fijn gevoel aan over. Dit gesprek moest niet over mij en mijn vakantie gaan, maar tegelijkertijd wilde ik wel eerlijk zijn over dat ik er de komende tien dagen niet ben… Wat nou als ze tijdens mijn vakantie doodgaat? Natuurlijk wordt haar uitvaart dan opgepikt door een collega, maar Pamela heeft mij benaderd omdat ze dit graag met mij wil doen.
Het laatste wat ik wil is dat ze zich nu zorgen gaat maken over haar uitvaartverzorger die op vakantie is. Het is een aanname dat ze dit zou doen, want ze was heel begripvol aan de telefoon. Toch vind ik het niet fijn, want een grote reden dat ik dit werk doe, is omdat ik graag mensen wil helpen.
De bijzondere uitvaarten van Iede Hoorn gebundeld in een boek: 'Een mooi afscheid draagt bij aan rouwverwerking'
Ik wil Pamela en de dierbaren om haar heen ontzorgen. Die hebben al genoeg aan hun hoofd… Het kost me moeite om me weer te focussen op mijn vakantie. Die voelt nu ook wat onzinnig. Toch weet ik dat ik het moet loslaten. Ik ben ook nog iemand naast mijn werk. Het punt is alleen dat de dood zich niet laat plannen. Die doet niet aan kantooruren en ligt vierentwintig uur per dag op de loer.
Om die reden ben ik ook vierentwintig uur per dag bereikbaar. Dat klinkt heftig en dat is het ook. Mijn man kan knettergek worden van mijn telefoon die opeens midden in de nacht afgaat. Maar als ik dan opneem en een verdrietige oudere man aan de andere kant van de lijn hoor wiens vrouw net in bed is overleden, dan ben ik altijd blij dat zo iemand mij gebeld heeft.
“Mijn collega’s komen het lichaam zo ophalen en morgen kom ik in de ochtend bij u langs, dan bespreken we alles voor het afscheid.” Vaak wordt het niet met zoveel woorden gezegd, maar is de opluchting voelbaar. Het komt goed. Iemand komt me helpen. Want ondanks dat we steeds vaker met elkaar over de dood praten, maak je het niet vaak mee. Dus hoe werkt dat dan allemaal? Helemaal in de nacht. Waar begin ik met regelen? Wat doe ik als eerste?
Het is de rauwe praktische kant. Een heel andere kant dan weten welk nummer op iemands uitvaart moet worden gespeeld. Het vinden van een balans in mijn leven met de dood, is een dagelijkse strijd. Mijn telefoon heb ik altijd paraat en het gebeurt regelmatig dat ik een afspraak met vrienden of familie vroegtijdig moet verlaten, omdat ik gebeld word voor een overlijden. Willen mijn man en ik net gaan eten, moet ik eigenlijk meteen weer de deur uit. “Dan doe je dat toch morgen”, zegt mijn man dan begrijpelijk. Maar dat kan niet.
Er ligt iemand dood op de bank. Die kunnen we daar toch niet een nachtje laten liggen, omdat wij nu net een AVG-tje naar binnen willen schuiven? Ik reageer dan natuurlijk geprikkeld, maar ik hoor wel wat hij zegt. Hij heeft ook gelijk. Wanneer is het klaar? Wanneer neem je die telefoon een keer niet op? Dat is voor mij heel lastig en daarom ga ik nu ondanks het onbestemde gevoel door met inpakken. Ik moet af en toe op vakantie om los te komen van alles hier. Daardoor kan ik helaas niet altijd doen wat ik zou willen doen, maar dat is oké, want ik heb naast de dood ook nog een leven.
'Maartje (23) is zwak, maar scherp als het over haar uitvaart gaat: de dag van haar overlijden noemt ze haar bevrijdingsdag'
Iede Hoorn (38) is uitvaartverzorger, auteur van Leven met de dood en bekend van zijn Instagrampagina waar hij foto’s en verhalen van uitvaarten post. Op LINDA deelt Iede twee keer per maand een bijzonder verhaal in de hoop de dood meer bespreekbaar te maken en ook te laten zien dat het meer is dan koffie met cake. Iede is getrouwd en woont samen met Chris in Amsterdam.
