Grian vangt crisiskinderen bij haar thuis op. Als er bij haar plek is, staat een kind binnen een paar uur op de stoep. Maar het afscheid is een ander verhaal: ‘Een kind heeft recht op mijn gebroken hart.’
Grian (48) deelt op haar Instagram (gri_enzo) haar ervaringen met pleegzorg en vertelt aan LINDA. haar verhaal.
Zo’n 25 jaar geleden begonnen Grian en haar ex-man met het opvangen van kinderen. Het begon met een kind van een tienermoeder, waarna ze de vraag van de voogd kregen of ze dit vaker wilden doen. Binnen enkele weken stonden er twee kinderen op de stoep: een meisje van tien jaar en haar achterneefje van twee, afkomstig uit het AZC. Grian herinnert zich: “Toen kwamen ze bij mij. Het meisje is kort daarna langdurig in een pleeggezin geplaatst, maar kwam later terug. Ze is uiteindelijk bij ons blijven wonen totdat ze zelfstandig kon wonen. Ze is nog steeds mijn pleegdochter, twintig jaar later.”
Samen met haar man vangt ze rond de vijftien kinderen op. Na haar scheiding in 2008 besluit ze alleen door te gaan. “De crisisopvang past het beste bij mij. Zolang de kinderen bij mij zijn, geef ik al mijn energie aan hen.” De duur van hun verblijf varieert per situatie. Het kan een nacht zijn, maar vaker blijven ze een aantal weken of maanden. Gedurende deze tijd onderzoeken organisaties of terugkeer naar de biologische ouders mogelijk is. Als dit niet het geval is, wordt er gezocht naar de mogelijkheid van een pleeggezin.
Op dit moment heeft ze vijf kinderen thuis; één van haar drie biologische kinderen (de andere twee zijn al uit huis), haar geadopteerde zoon, een pleegdochter en twee crisiskinderen. Van de kinderen die ze opvangt, kan ze de verhalen niet delen. “Dat is ook vanwege privacy. En daarbij vind ik het terecht dat ik het niet deel. Het zijn hun verhalen en dat is aan hen om die te delen.”
Daarbij zijn de kinderen vaak getraumatiseerd of lopen ze (nog) gevaar. De meeste van haar opvangkinderen zijn vluchtelingen. Het verhaal van haar geadopteerde zoon (10) kan ze wel enigszins delen. “Ik werd gebeld tijdens de bevalling en ben gelijk naar het ziekenhuis gegaan. Ik was de eerste persoon na de bevalling die hem aanraakte. Toen ik mijn hand op zijn borst legde, werd hij meteen rustig. Ik was meteen verliefd op hem en buidelde hem elke dag.
Foto van Grian met haar geadopteerde zoon. Tekst loopt door onder de foto.
Hoewel ik altijd had gezegd dat ik alleen maar crisisplaatsingen deed, maakte ik hier een uitzondering voor. Hij was zo klein, was veel te vroeg geboren en hij had helemaal niemand. Het idee dat ik hem aan een ander pleeggezin moest overdragen, daar wilde ik niet aan denken. Na vijf jaar besloot ik om hem te adopteren en inmiddels is de adoptie rond. Ook mijn zoon kent het verhaal. Maar hij is daar niet mee bezig. Ik ben zijn moeder.”
Grian wijdt zich volledig aan de pleegzorg. Zodra ze gebeld wordt, kijkt ze of ze plek heeft. Als dat het geval is, staat het kind binnen een paar uur op haar stoep. De leeftijden van de kinderen variëren van slechts enkele uren oud tot 17 jaar.
In haar rijtjeshuis met zes slaapkamers heeft Grian inmiddels al zo’n 250 kinderen opgevangen. “De pleegzorginstanties eisen dat alle kinderen een eigen slaapkamer hebben, en dat hebben ze hier”, vertelt ze. Maar in de praktijk slapen de meeste kinderen bij Grian op de kamer. “Wanneer ze dat tenminste willen, kan dat. Het is ook belangrijk voor de nabijheid, vooral voor kinderen die vluchteling zijn. Ze zijn vaak niet gewend om alleen te slapen.
Ik herinner me bijvoorbeeld een meisje van twee jaar oud dat geen enkele emotie toonde. Als je haar vasthield, verstijfde ze. Maar als ze dan uiteindelijk toch bij je kwam, was het feest.” Het duurde zo’n twee jaar voordat ze kon ontspannen. “Dat is het soort hechting waar je op hoopt voor een kind; een vertrouwen in samen.”
“Maar het afscheid nemen is een ander verhaal”, zegt ze. Het is een vraag die ze vaak krijgt. “Mensen zeggen vaak dat ze niet geschikt zijn voor pleegzorg, omdat ze het afscheid niet aankunnen. Ben ik dan een monster, omdat ik het wel kan? En kan ik dat dan eigenlijk wel? Het is een feit dat je je niet aan elk kind hecht. Het klikt gewoon niet met elk kind.”
Klaartje is pleegouder: 'Dit is het allermooiste dat me ooit is overkomen'
“Maar als je die speciale klik voelt, doorloop je echt een stukje rouw. Je kiest ervoor dat een kind zich geliefd voelt; jij bent dat ene schakeltje in zijn leven. Alleen al bij de gedachte om zo’n kind weer weg te moeten brengen, breekt mijn hart. Maar zodra het afscheid nemen geen pijn meer doet, is dat het moment waarop je moet stoppen. Ik vind dat een kind recht heeft op je gebroken hart.”
Bij sommige kinderen is het heel pittig, en dan kan er ook een gevoel van opluchting zijn wanneer het kind weer verder gaat. Het vraagt soms veel van je gezin; we gingen bijvoorbeeld naar de McDonald’s om het af te sluiten. Het feit dat dat kan, dat je accepteert dat het niet met elk kind klikt, maakt het gemakkelijker om een kind toch lief te hebben. Liefhebben is tenslotte een werkwoord.”
Maar wanneer er een diepe band is ontstaan, geeft ze iets van zichzelf mee, zoals een fotoboek met herinneringen en een knuffel. Dit zorgt er ook voor dat ik zelf bewust de tijd neem voor het loslaten. Daarnaast zorgt ze ervoor dat elk kind vanaf het begin zijn eigen spullen heeft. Bij binnenkomst ontvangt elk kind een eigen set kleding, verzorgingsspullen en een rugzak. “Zo zitten hun persoonlijke bezittingen in een fatsoenlijke tas. Een eigen tas vertegenwoordigt ook een eigen identiteit. Het geeft waarde. Het is je eigen thuis.”
Het werk in de crisisopvang is niet gemakkelijk, maar voor Grian is er niets wat ze liever zou willen doen. “Je doet het voor dat schaterlachje. Van een kind dat uren, dagenlang huilt. En dan langzaam begint te ontspannen. Eerst komen er voorzichtige lachjes, en dan ineens, uit het niets, een schaterlach. Dat soort momenten, daar doe je het voor.”
Volgens Grian is er een dringende behoefte aan meer gezinnen die bereid zijn dit ook te doen. “Er zijn zoveel mensen die nooit aan pleegzorg denken, maar het misschien wel zouden willen doen. Mensen die bijvoorbeeld de ruimte hebben, maar geen idee hebben dat er allerlei mogelijkheden zijn om het te combineren met werk. Pleegzorg is echt iets bijzonders. Het is niet altijd gemakkelijk, maar je doet het wel ergens voor.”
“Mijn eigen biologische kinderen, van 25, 22 en 19 jaar oud, willen later ook pleegkinderen. “Ze zijn opgegroeid met crisiskinderen; ze weten niet beter. Mijn dochter wist tot haar tiende niet eens dat dit bijzonder was. Ze dacht dat dit normaal was. Dus voor ons is dit gewoon de norm.
De kinderen zijn mijn leven. Mensen zeggen dat ik straal wanneer ik over hen praat. Op dit moment heb ik geen partner, en eerlijk gezegd, ik weet niet eens wie er gek genoeg zou zijn om dit leven met mij te willen delen. Er liggen vaak zoveel kinderen in mijn bed, daar past niemand meer bij. Voor mij zijn de kinderen mijn toekomst en ik zie wel wat de toekomst brengt. Het is prima zo.”
View this post on Instagram
'Kopen zonder Kijken'-makelaar Alex over zijn rol als pleegouder: 'Bij ons bloeide hij weer op'
