In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Ellen de Vlieger haar zoon Melvin de Vlieger (20).
“De pijn die ik voel, weerspiegelt de liefde die ik voor hem heb”, vertelt Ellen aan LINDA.
“Melvin was heel relaxed. Een onbevangen jongen die vol in het leven stond, maar ook serieus met zijn toekomst bezig was. Hij was erg sociaal en had een hechte vriendengroep, hij kon met iedereen overweg. Hij was iemand met humor en een grote liefde voor muziek”, zo omschrijft Ellen haar zoon Melvin.
Melvin volgde de VEVA-opleiding vliegtuigonderhoudstechniek. “Zijn grote droom was piloot worden. Hoe cool is dat als je achternaam ‘De Vlieger’ is? Hij zat in het laatste jaar van zijn opleiding en liep een half jaar intern stage bij de vliegbasis in Leeuwarden. Zijn passie was de F16 en daar sleutelde hij ook aan. We hadden er alle vertrouwen in, we zagen hem echt groeien en volwassen worden. Als ouder sta je altijd onder het klimrek om je kinderen op te vangen, maar we lieten hem uitvliegen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Melvin en zijn zusje Kayleigh.
Ellen, haar man Edwin en dochter Kayleigh zitten nietsvermoedend aan tafel wanneer de politie voor de deur staat. “Eerst denk je nog niet zoveel. Toen vroeg de agent: ‘Bent u de moeder van Melvin de Vlieger?’ Dan weet je wel dat het ernstig is.” Op 4 maart 2021 komt Melvin terecht in een auto-ongeluk. “De dag dat hij het ongeluk kreeg, was hij op eigen houtje naar Emmen gereden voor een infomiddag. Hij heeft op de weg een inschattingsfout gemaakt en heeft alle pech van de wereld gehad hoe hij van de weg is geraakt.”
Een agent rijdt Ellen, Edwin en Kayleigh in hun auto naar het UMC Groningen, waar Melvin naartoe is gebracht. “We waren snel bij Melvin. Het duurt normaal twee uur, maar we hebben er anderhalf uur over gedaan. Het was alsnog de langste rit van m’n leven. We wisten niets, alleen dat het zeer ernstig was.”
Jolanda verloor zoon Timo (21) door auto-ongeluk: 'Mijn man lag op de ic tijdens zijn afscheid'
Eenmaal in Groningen horen ze wat er aan de hand is. “Hij had een ernstig hersentrauma. Ze hebben ons meteen verteld dat de eerste week heel spannend zou zijn. Na een week konden ze zeggen hoe hij eruit zou komen, áls hij eruit zou komen. Aan de ene kant ben ik dankbaar dat hij nog een week bij ons is geweest, ook al was het in coma. Maar we leefden tussen hoop en vrees. Die hele week was een slechte film. Als ik naar die momenten terugga, denk ik: ‘Hoe hebben we dat gedaan?’ Het is is zo’n heftige week geweest.”
Het gezin rijdt iedere dag op en neer naar Groningen. Daar verblijven gaat niet door de coronaregels. Slechts twee personen mogen tegelijk bij hem zijn. “Op hele slechte momenten mochten we gelukkig toch met z’n allen naar binnen. We konden zien dat de druk in zijn hoofd toenam. Ze hebben een drain in Melvins hoofd geplaatst zodat de druk van de hersenen kon afnemen. Daarbij gaven ze medicatie om het hersenvocht te onderdrukken. Dat was ontzettend heftig om te zien.”
Na een week maken de artsen opnieuw een scan. “Daaruit bleek dat hij geen activiteit meer had in bepaalde delen van zijn hersenen. Op het moment dat de arts dit kwam vertellen, waren Edwin en ik met z’n tweeën. Wij hebben dit zelf daarna aan onze dochter en aan Melvins vriendin verteld. We hebben hem moeten laten gaan.”
Eerst gaat Melvin nog een traject in om zijn organen te doneren. “We hebben weleens gesprekken gevoerd dat als er iets zou gebeuren, hij zijn organen zou willen doneren. We hebben hem in een traject laten gaan. Hij kreeg allerlei onderzoeken, dat duurde ontzettend lang. We hoorden om 13.00 uur ’s middags dat we hem moesten laten gaan, en we zouden tot de volgende dag 12.00 uur moeten wachten voordat dat echt zou kunnen. Voor ons, en zeker voor mijn dochter, was dit heel zwaar.”
Uiteindelijk stoppen de artsen het traject. “We zagen hem slechter worden, want hij kreeg de medicatie niet meer tegen de druk in zijn hoofd. Mijn dochter trok het niet meer, het was heel heftig om te zien. De artsen hebben hem daarom uit het traject gehaald. Ik heb er achteraf geen spijt van. Ik had het heel mooi gevonden als het had gekund, maar voor ons was het zó’n zware week. Nog zo lang wachten konden we niet meer. Hij is ’s avonds om 20.40 uur heengegaan. We waren met z’n zessen bij hem, met onze dochter, Melvins vriendin en haar ouders.”
Wendy verloor haar zoon Thijs (17): 'Zijn organen hebben vier anderen gered'
Ellen, Edwin en Kayleigh keren terug naar huis. “Mijn schoonouders waren er gelukkig. Ik weet niet eens meer hoe ik die eerste dagen ben doorgekomen.” Ze kunnen op veel steun rekenen. “Zijn vrienden komen nog steeds regelmatig langs. Op zijn sterfdag, op zijn geboortedag en soms krijg ik een appje of we thuis zijn. Dan komen ze even een koffie of biertje drinken.”
Zijn vrienden hebben een speciale patch, een embleem dat je op een uniform bevestigt, voor Melvin gemaakt. “Daarop staan zijn naam, een vlieger, een straaljager, gitaar, zijn geboortedatum en overlijdensdatum. Daar zijn er honderd van gemaakt.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ze deelt een mooi verhaal. “Een patch is meegevlogen in een F16. Het was een eenheid van drie F16’s die een reguliere vlucht moesten doen. Ze zijn boven ons huis gevlogen, dat was heel mooi en bijzonder. Defensie heeft veel voor ons gedaan, daar zijn we heel fijn door opgevangen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ellen, Edwin en Kayleigh proberen de draad weer op te pakken. “Voor zover dat kan. De balans is uit ons gezin. Daar moeten we mee verder en dat lukt ons aardig. Edwin en ik waren bang dat we elkaar zouden verliezen hierin, je hoort vaak dat mensen anders met groot verdriet omgaan. We staan er allebei hetzelfde in en kunnen heel goed met elkaar erover praten. We zijn hetzelfde kind verloren, we delen hetzelfde verdriet. Kayleigh wilde er in het begin niet veel over praten, maar na een jaar merkten we dat ze ermee bezig was en nu kunnen we er met haar ook over praten. Zij is nu 20, dezelfde leeftijd als Melvin had. Dat vindt zij heel moeilijk, dat ze ouder wordt dan haar grote broer.”
Op 11 maart, de dag dat Melvin is overleden, gaan Ellen en Edwin in de ochtend naar Groningen. “We nemen een moment voor ons twee. Op de Grote Markt tekenen we een groot hart met zijn naam. Dat mensen die dag zijn naam lezen, vind ik een bijzondere gedachte. Dat willen we ieder jaar blijven doen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De twintig jaar aan herinneringen met Melvin koestert Ellen iedere dag. “De reizen naar Thailand, USA en Curaçao. Maar ook naar Spanje, met je hele gezin in de auto. Alles wat je liefhebt heb je bij je. Dat was voor mij het ultieme geluk. Ook de schaatstocht die we anderhalve week voor het ongeluk samen maakten door de polder is een mooie herinnering. Het is het laatste geweest dat we samen deden. Ik was trots op de manier hoe hij in het leven stond. Gelukkig hebben we dat ook tegen hem gezegd, ik vind het een fijne gedachte dat hij dat wist.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ellen beschrijft het gemis als een soort heimwee. “Heimwee naar die geweldige tijd toen we compleet waren. De realiteit om dit de rest van ons leven mee te dragen is zwaar en heeft het leven een andere waarde gegeven. Een 10 zal het nooit meer worden. Er zijn momenten dat ik alleen ben en heel veel aan hem denk. Soms vind ik dat heel moeilijk, maar ik vind het vooral juist heel fijn. De pijn die ik voel, weerspiegelt de liefde die ik voor hem heb. Het gemis is niet iets waar ik voor wegloop, het mag er gewoon zijn. Hij was een geweldige gozer.”
Ter nagedachtenis aan Melvin de Vlieger, 28 augustus 2000 – 11 maart 2021
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Ankes zoon Enzo (1) overleed aan hartfalen: 'Tien minuten later begon de schietpartij in Erasmus MC'
