Ik heb lang gedaan alsof het me niet stoorde omdat ik vond dat alleen oude mensen zich over dat soort dingen druk maakten. Maar er is geen ontkennen meer aan, ik wórd ook een oud mens, krijg steeds meer grijze haren, ga op zaterdagavond liever op tijd naar bed met een mooi boek dan tot in de vroege uurtjes ergens in een tochtige zaal te staan feesten en het irriteert me nou eenmaal mateloos: het feit dat het steeds vaker de normaalste zaak van de wereld lijkt om anderen lastig te vallen met jouw muziek, telefoongesprekken of YouTube-filmpjes.
Eerst waren het vooral pubers die de publieke ruimte vervuilden met hun smartphone-lawaai (en 50-plussers die massaal niet leken te snappen hoe ze hun toetsenbordgeluid moesten uitzetten, maar dat maakte een stuk minder herrie). Vervelend, maar hoewel ik dus oud ben, weet ik heus nog wel hoe het is om een puber te zijn. Dan ben je nou eenmaal niet zo bezig met anderen en de vraag of je misschien overlast veroorzaakt en daarnaast is het best lekker om zo nu en dan een beetje te provoceren.
Zo liepen de stoerste leeftijdsgenoten in mijn tienertijd (gevoelsmatig zo’n 100 jaar geleden, want ik ben dus superoud) graag rond met een gettoblaster op hun schouder met gabberhouse of de beste hits van de 90’s op vol volume. Superstorend, maar daar dachten we verder niet echt over na.
Inmiddels lijkt minstens de helft van de wereld te hebben besloten dat het helemaal oké is om anderen lastig te vallen met hun kabaal. Spotify-playlists, complete series op Netflix, reels en Instagram-filmpjes van influencers met hysterisch opgetogen stemmen, Tiktok-challenges: werkelijk alles maakt herrie en van enige gêne dat je anderen jouw rumoer opdringt, lijkt amper sprake meer.
Nou weet ik dat ik me meer dan gemiddeld druk maak over de vraag of anderen geen last van mij hebben. Ik schaam me al dood wanneer ik tijdens het scrollen in de trein blijk te zijn vergeten mijn geluid uit te zetten en de hele coupé ineens wordt getrakteerd op een automatisch instartend filmpje op Facebook. Nogal overdreven natuurlijk, maar zo zit ik helaas in elkaar.
En toch vind ik het bizar dat er zoveel mensen lijken te zijn die zich er geen seconde druk over maken. Erger nog: die zelfs lijken te denken dat ze recht hebben op herriemakerij. De laatste paar keren dat ik in het openbaar vervoer een medereiziger vriendelijk verzocht het geluid op z’n telefoon op z’n minst flink terug te schroeven, werd dat boos geweigerd. Waar bemoeide ik me mee?
Met de lawaaioverlast waar ik middenin zat, dus. Overigens zeg ik er niks meer van sinds een vriend die hetzelfde probeerde in de trein eindigde met een blauw oog. Want het is misschien storend, maar ook weer niet zo erg dat ik er gewond om wil raken. Een simpele oplossing zou zijn als mensen gewoon weer hun oortjes zouden gebruiken als ze in het openbaar ergens naar wilden luisteren.
Maar misschien zeg ik nou iets heel raars en ouderwets. Ik ben immers een oude vrouw.
'Je krijgt bij een tweeling helaas geen setje extra armen cadeau'
