De blik van een seriemoordenaar

Ik deelde de aftandse zolderruimte boven het café-restaurant met een Servische kok. Hij zei niks en had de blik van een seriemoordenaar. Het uiteenvallen van Joegoslavië was nog vers en het leek me dat hij daar op z’n minst een aandeel in had. De stress van een buslading Italianen was genoeg om zoveel  woede in hem te ontvlammen waardoor alles in de keuken fout ging. Uit angst dat mijn tong de volgende dag in de pan goulash zou belanden, zei ik niks over z’n uitbarstingen.

In tegenstelling tot het getrouwde stel, dat in een ziek machtsvacuüm leefde, leek de rest van de dorpelingen wél op me gesteld. Zo was er een lieve Hongaarse familie en raakte ik bevriend met de dochter van de jachtopzichter. Stefano en z’n vriend Ingo werden mijn vaste klanten. In drie weken viel ik negen kilo af.  Soms sliep ik niet van de honger- omdat ik alleen mocht eten als er tijd en eten over was-. Soms had ik zo’n kramp in m’n benen dat ik mezelf in slaap huilde. Waarom ik niet meteen wegging? Ik was jong en wilde niet nog een keer falen. Italië was al mislukt, Oostenrijk moest slagen.

Rare gestalten

Tijdens een van de donkere dagen voor de jaarwisseling kreeg ik een halve avond vrij, ik mocht met de rest van het dorp naar Techenlauf. “Wat is het precies?” vroeg ik. “Onze traditie, maar dat zie je wel.” antwoordde Manuela, die zelf niet meeging. Ik had kunnen weten dat zij niet het beste met me voorhad.

Veel dorpsbewoners stonden rond een vuur naast de brug, Jägertee en Glühwein stroomden rijkelijk. Niks aan de hand… tot er aan de andere kant van het bevroren meer rare gestalten opdoemden die keihard schreeuwden. Wat waren het?

‘Ineens werd ik van achteren gemept’

Sommige vrouwen begonnen theatraal te gillen en renden weg. Toen ze dichterbij kwamen zag ik dat het een dozijn verklede mannen waren. Ze hadden grote, gruwelijke maskers op en bonte, harige gewaden aan. Ineens werd ik van achteren gemept. Een gast stond met een roede tegen m’n bips aan te slaan, de rum gutste uit de beker.

“Rot op” zei ik boos. Maar toen kwam er nog een monster bij, en nog een. Stefan en Ingo lachten. “Wat is dit voor iets stoms?” vroeg ik. Ze weigerden in te grijpen dus zette ik het op een lopen. De andere helft van de mannen had het op een ander meisje gemunt. De rest van het volk stond ernaar te kijken en erom te lachen.

Hongerige monsters

“Wat een achterlijke traditie,” zei ik een kwartier later, toen de mannen uitgesmeten waren. “Als een jong kalf achterna gezeten worden door hongerige monsters, is dit onderdeel van jullie incestcultuur?” Ingo lachte schalks om mijn bitterheid en zei: “Beschouw het gewoon als een compliment. Mannen van het dorp verderop gaan verkleed om de slechte geesten bij ons te verdrijven.”

“Eh” zei ik verbaasd. “Wie zijn hier nu de slechte geesten?” Stefano haalde z’n schouders op. “Het draait inmiddels gewoon elk jaar om de jonge vrouwen ervan langs geven.” Ik siste terwijl ik nijdig de rumdruppels van mijn winterjas veegde. M’n billen stonden in de fik en ik voelde me aangerand.

IJzige sfeer

Toen ik daarna het restaurant binnenkwam zag ik de mannenploeg, zonder maskers op, aan een tafel in een hoek. Ik liep op ze af en zei iets onaardigs in het Duits. Even was het stil. “Die Höllanderin redet Hoch Deutsch.. oe lalala” zei er een pesterig. Plots trokken twee mannen me, horizontaal op schoot en knepen in m’n borsten en billen. De rest lachte luidkeels, de drank was naar hun hoofd gestegen en zij genoten van mijn weerloosheid. Manuela zag dat ik werd aangerand, maar greep niet in. 

Pas toen ik een glas bier in het gezicht van een van de mannen smeet kwam Mio geschokt uit de keuken rennen. Samen met de kok zette hij de mannen het restaurant uit. De Serviër gaf me een sigaretje en legde zijn jas over mijn schouders. Nog tot na de jaarwisseling hing er een ijzige sfeer in de zaak.

Gelukkig kwam de gezellige Hongaarse familie regelmatig langs. Op een dag wilde de vader afrekenen toen Manuela gehaast tussenbeide kwam en haar portemonnee trok. Hij duwde haar zacht aan de kant, liep op me af en overhandigde me 50 gulden (!) fooi.

‘Maaike, kom naar huis’

Juist na die lieve actie werd de situatie onhoudbaar. Mio en Manuela hadden continu ruzie. Op een middag belde ik naar huis, in een ijskoude telefooncel. “Het is nu min twintig en er is geen verwarming op zolder”. Ik brak toen ik de stem van m’n vader hoorde. Ik zweeg over mijn rantsoen en de ongepaste aanrakingen want dan was’ie zo in z’n auto gesprongen. “Je komt nu naar huis.” “Dat kan niet, pap. Ze hebben het salaris nog niet gegeven.” “Dan gebruik je eurocheques. MAAIKE, kom naar huis.”

“Als je mijn dochter was, had ik je hier niet laten werken”, zei de Hongaar de volgende dag, toen ik buiten het café met zijn kinderen speelde. “Pak gewoon je spullen. Ik blijf bij je vanmiddag, je hoeft niet bang te zijn.” Ik knikte. Bij hem voelde ik me gezien en veilig. Toen Mio uit de stad terugkwam van inkopen doen, zei ik dat ik per direct vertrok. En dat ik het salaris van de eerste twee maanden nu wilde hebben.

Dronken tengels

“Dat kan niet zomaar” zei Mio stomverbaasd. “We moeten eerst een vervanger vinden. “Dat lijkt me niet, met wat hier allemaal gebeurd is,” zei de Hongaar, die in het dorp meer aanzien had dan Mio. “En mijn beste vent, jij gaat nu dat geld voor haar regelen.”

Mio accepteerde het ontslag en ik reed met de Hongaar naar huis waarna het hele gezin mij op het station uitzwaaide… In de trein naar Nederland wist ik: ik laat me nooit meer uitbuiten. En traditie of niet: (dronken) mannen mogen je billen niet rood meppen als je daar niet zelf om vraagt. Ze moeten met hun dronken tengels van je afblijven.

Meisje aangerand nadat ze vriendin naar station bracht: 'durf niet meer alleen over straat'Lees ook