De Bijenkorf is mijn favoriete winkel. Of eigenlijk warenhuis, maar als ik het mijn favoriete warenhuis noem, terwijl het het enige is dat we nog hebben, doe ik het tekort. Favoriete winkel dus.
Altijd als ik in Den Haag ben of een van de andere steden waar een vestiging is, moet ik er even langs. Een wandeling langs de parfumerie stands, even stilstaan bij de Neuhaus bonbons, een blik werpen op de kleding en lingerie, soms naar boven voor de serviezen of helemaal naar boven bij de boeken om te kijken of ze nu toch niet eens mijn boek hebben liggen. Het antwoord op die laatste vraag is altijd een teleurstellende nee. De liefde wordt niet beantwoord.
Maar het geeft niet, want daar waar je bij sommige boetieks in Amsterdam tegenwoordig eerst langs een bewaker moet voor je überhaupt naar binnen kunt, waarna je door een geconstipeerde medewerker wordt getaxeerd en te licht bevonden, is de Bijenkorf toegankelijk voor iedereen. Je kunt redelijk ongestoord snuiven, voelen en proeven aan artikelen zonder dat iemand aan de andere kant van de balie zijn of haar neus voor je ophaalt. Hoewel die types er natuurlijk ook zijn, maar er werken opvallend wat sympathieke mensen die goede service begrijpen.
Des te schrijnender is het dat diezelfde medewerkers die geacht worden om een luxe droom te verkopen zelf in een uitgeklede realiteit werken. Wat blijkt: Bijenkorf-personeel krijgt niet veel meer dan het minimumloon betaald. En dat zijn de medewerkers zat. Terwijl alles duurder wordt, zeker de artikelen die zij moeten verkopen, blijft hun eigen loon al jaren hetzelfde.
Gesteund door de FNV en verenigd onder de naam BeeUnited, willen ze een loonsverhoging van 10 procent en omdat de Bijenkorf weigert, gaan ze staken. FNV’s Linda Vermeulen die de acties leidt, vroeg zich op Twitter af hoe ‘de loonstrijd van de winkelmedewerksters van de Bijenkorf in het populaire feministische discours’ te krijgen.
Het antwoord daarop weet ik niet, maar dat het van emancipatie en feminisme getuigt als je als vrouw opstaat voor een betere beloning voor je werk, weet ik wel.
Voor een gezond bedrijf heb je gezond personeel nodig. Voor een gezonde samenleving ook. Managers en CEO’s kunnen zichzelf wel belangrijk vinden, maar het is het personeel op de grond dat het echte werk doet. Dat geldt niet alleen voor de Bijenkorf, maar vooral voor alle monsterlijk grote bedrijven waar de menselijke waarden zijn verdwenen en alleen aan omzet wordt gedacht en exorbitante bonussen voor de top.
Jezelf enorme bonussen uitkeren terwijl je personeel moet sappelen was altijd al immoreel en obsceen, maar in deze tijden van crises is het simpelweg misdadig.
Dus hup met die 10 procent. Dat is echt het minste wat je kunt doen om de droom die je verkoopt acceptabel te maken. Het is sowieso hoog tijd dat bedrijven hun maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen en de enorme kloof tussen de top en de werknemers dichten.
'Wie geen kuddedier is, vindt zich al snel tegenover de bloeddorstige hordes'
