Christi-Mari Zonnenberg (43) krijgt op 39-jarige leeftijd de diagnose lymfeklierkanker, stadium vier. Na een zwaar traject wordt ze schoon verklaard, maar de ziekte komt twee keer terug. ‘Ik dacht: dit gelooft toch niemand meer.’
Christi-Mari kreeg onlangs te horen dat ze nu acute leukemie heeft, als gevolg van de hoeveelheid chemo’s die zij onderging.
In het voorjaar van 2020 is Christi-Mari benauwd en voelt zij een bultje onder haar oksel. Benauwdheid is een van de symptomen van corona, waardoor alarmbellen niet direct gaan rinkelen. Ook is het niet toegestaan om de huisarts te bezoeken. “Ik moest met een warme washand rondom het bultje wrijven. Dan zou het wel weggaan”, vertelt Christi-Mari. De benauwdheid wordt erger en het bultje gaat niet weg, waarna de dokter besluit haar toch te onderzoeken.
Op 4 juni 2020 gaat Christi-Mari alleen naar de dokter, met het idee dat ze een ‘ontsteking’ zouden onderzoeken. In de wachtkamer komt de realisatie. “De mensen om mij heen waren allemaal kaal door de chemo. Ik had het gevoel dat ik in een heel slechte film zat.” Eenmaal bij de arts, wordt haar man gebeld op speaker en krijgt ze te horen dat ze lymfeklierkanker heeft, stadium vier. “Mijn wereld stortte in en ik kon alleen maar huilen. Mijn toekomst was in één klap weg. Ik dacht: ik ga dood.”
De behandeling start meteen. “Van de een op andere dag zit je in een medische molen met onderzoeken. Het ziekenhuis bepaalde plotseling mijn agenda.” Na een half jaar chemokuren, wordt Christi-Mari op 9 november 2020 schoon verklaard.
Linda voelde bij bevalling niets tot aan haar mond: 'Dacht dat ik zou stikken'
Ze is vier maanden aan het herstellen, als ze opvallende blauwe plekken op haar borsten ontdekt. De lymfeklierkanker blijkt terug te zijn, weer stadium vier. “Ik moest opnieuw kiezen voor overleven en ervoor gaan. Met vallen en opstaan.”
Ze ondergaat een traject waarbij ze eerst chemokuren krijgt en daarna een stamceltransplantatie. Hierbij worden de stamcellen geoogst die later weer toegediend worden na de chemotherapie. “Ik rolde meteen weer in de behandelingen. Dat ging snel en was heftig.” Op 19 augustus 2021 krijgt Christi-Mari de uitslag van een schone scan.
De maanden daarna moet ze herstellen om op niveau te komen, en dat gaat goed. Ze gaan zelfs met het gezin op wintersport. “Ik heb geskied en ik voelde dat ik er weer was. Ik stond op een berg in de sneeuw en dacht: I’m on top of the world. Het is nu klaar. Ik heb twee keer kanker gehad, ik ga door met mijn leven en alles weer oppakken.”
Halverwege de vakantie neemt haar conditie af en de benauwdheid en vermoeidheid lopen op. Ze slaapt de hele rit naar huis en gaat de volgende dag naar de eerste hulp. Op 8 februari 2022 blijkt de lymfeklierkanker voor de derde keer heel agressief terug te zijn en krijgt ze te horen dat ze is uitbehandeld.
Marloes (36) kreeg 5 keer te maken met kanker: 'Zelf ziek, daarna ook mijn zoon (11) en vader'
Gelukkig komt ze daarna in aanmerking voor een relatief nieuwe behandeling: CAR-T-celtherapie. Hierbij worden de eigen afweercellen uit het lichaam bewerkt zodat ze de kankercellen kunnen aanvallen en uitschakelen. “We hadden alles al geregeld met de notaris, uitvaart en de locatie. Het hele draaiboek lag klaar.” Na drie maanden chemokuren en celtherapie deelt Christi-Mari op 17 mei 2022 voor de derde keer het goede nieuws met haar omgeving dat ze schoon is.
Maar schoon zijn betekent niet dat ze er weer helemaal is. “Ik was nog afgemat van de behandeling en ik moest mijn leven opnieuw ontdekken. Ik ben niet meer dezelfde als ik hiervoor was. Ik wist ook niet goed welke persoon ik kon worden.”
De volgende maanden herstelt ze stap voor stap en vraagt zij zich af of ze ooit weer op hetzelfde niveau zou kunnen werken of sporten. “Ik stond hartstikke bruisend in het leven en ben nu ineens arbeidsongeschikt. Kan ik nog een hardloopwedstrijd rennen? Kan ik nog meedoen met een zwemcompetitie? Wat ik voorheen allemaal wel kon.”
Op die vraag krijgt Christi-Marie geen antwoord, want na zestien kankervrije maanden krijgt ze op 5 september 2023 te horen dat ze acute leukemie heeft, als gevolg van de hoeveelheid chemo’s. De volgende dag start de behandeling en een dag later zit ze aan de chemo.
“Soms denk ik: dit gelooft toch niemand meer. Als dit een serie was, had iemand de televisie uitgezet”, zegt ze. “De komende weken staat mij voor de zoveelste keer een heel diepe dip te wachten met veel bijwerkingen. Alle ellende die je maar kunt verzinnen.” Het wordt een zwaar traject met chemo en een stamceltransplantatie van een donor, haar broer.
Christi-Mari weet uit ervaring dat het met haar motivatie en doorzettingsvermogen goed zit. “Aan mij zal het niet liggen en ik heb er vertrouwen in dat ik ook deze keer zal overwinnen.” Maar vertrouwen dat de ziekte nooit meer terugkomt, maakt haar angstig. “Ik ga ervoor en denk dat ik het kan. Alleen ik kan dit niet oneindig, mijn lichaam kan dit niet oneindig en de medische wereld ook niet. We hebben nog één kans en daarna is er geen truc meer om mij er weer bovenop te krijgen.”
Katja werd na chemo angstig en dacht al na over haar begrafenismuziek
Die angst geldt ook voor haar man, zoon en omgeving. Ze waren bijna anderhalf jaar verder en durfden voorzichtig plannen te maken en vooruit te kijken. “Mijn zoon is nu tien jaar en gaat de eindmusical doen. Misschien ga ik dat allemaal niet meemaken. Je kunt niet meer dromen.”
Haar zoon was zeven jaar toen ze voor het eerst gediagnosticeerd werd met kanker. Christi-Mari en haar man legden uit dat ‘mama heel ziek is, maar dat de dokters er alles aan gaan doen om mama beter te maken’. Dit gesprek hebben ze elk jaar moeten voeren. “Op een gegeven moment geloof je dat natuurlijk niet meer als kind. Je kunt doen alsof er niets aan de hand is, maar kinderen voelen alles aan.”
Christi-Mari’s zoon is door de ziekte zelfstandig en gaat er met een open manier mee om. “Hij is nog steeds echt een kind, en als ik thuis en gezond ben moeten wij ook constant herhalen dat hij van de iPad af moet of moet helpen met afruimen. Maar hij weet ook dat wij hem nodig hebben en die rol pakt hij dan ook op door ineens te helpen opruimen. Eigenlijk heeft hij al veel te veel op zijn bordje gehad.” Vorig jaar zamelde hij op 9-jarige leeftijd met zijn klas flessen in om geld op te halen voor Lymph&Co. “Hij is zich heel bewust van de situatie en zo wil hij ook iets doen om deze ziekte de wereld uit te helpen.”
Christi-Mari hoopt dat mensen zich realiseren dat niets doen geen optie meer is, aangezien het een veelvoorkomende kankersoort is. “Het kan alleen maar beter worden als er meer hulp komt en meer geld aan instanties als Lymph&Co of KWF voor onderzoek. Of door bloed- of stamceldonor te worden. Zieke mensen hebben gezonde mensen nodig om beter te kunnen worden.”
Na deze behandelingen hoopt Christi-Mari dat ze de kans krijgt zichzelf eindelijk te herontdekken en antwoord te krijgen op de vraag wie ze zal worden. Daar gaat ze keihard voor vechten. “Ik schrijf een soort boek, omdat het zoveel is om te bevatten. Mijn doel is dat boek af te schrijven met een happy end, met veel mooie herinneringen en gebeurtenissen op mijn levenspad.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Eugenies zoon Quinten (11) heeft leukemie: 'Hij werd kaal en kreeg een dik gezicht, dat vindt hij echt verschrikkelijk'
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
