In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Arjan van der Padt (53).
Zijn broer Erik overlijdt op elfjarige leeftijd, Arjan is dan tien jaar oud.
“Erik was in alles het tegenovergestelde van wat ik was”, vertelt Arjan. “Hij was stoer en ondeugend. Mensen om hem heen waren regelmatig het slachtoffer van zijn streken. Hij was een echte boef, maar ook ontzettend lief. Kregen we zakgeld, dan haalde hij een bloemetje voor mijn moeder en een klein cadeautje voor mij. Hij kocht niks voor zichzelf, want hij had niks nodig.” De twee broers schelen een klein jaar en doen alles samen. “We deelden een kamer, leken op elkaar. Veel mensen dachten daardoor dat we een tweeling waren.”
Het is 1979 als de jongetjes van school naar huis fietsen. “Ik fietste met een vriendje voorop. Erik fietste achter mij. Plotseling riep hij mij. Hij huilde. Toen ik naar hem keek zag ik dat zijn hele gezicht bebloed was. Hij en een ander jongetje waren in een onoverzichtelijke bocht tegen elkaar aangebotst. De tanden van het andere jongetje waren in het gezicht van Erik terechtgekomen, boven zijn wenkbrauwen. Ik fietste hard naar huis om mijn moeder te waarschuwen. Zij kwam mee en ging met mijn broertje naar de huisarts.”
Het lijkt mee te vallen. “Zijn gezicht werd op drie plekken gehecht en daarna mocht hij weer mee naar huis.” Maar na een dag of drie wordt Erik ziek. “De huisarts stuurde hem door naar het ziekenhuis. Hij bleek een infectie te hebben omdat de dokter was vergeten Erik een tetanusprik te geven.”
Erik wordt zeventien keer geopereerd. “Zijn schedel is zelfs gelicht om de infectie weg te krijgen.” Het zijn afschuwelijke weken voor het gezin. “Mijn ouders waren veel in het ziekenhuis. In die tijd was het niet echt gebruikelijk dat kinderen op bezoek kwamen, zeker niet op de intensive care. Ik was een soort zwervertje. Elke dag at en sliep ik ergens anders.” Arjan heeft geen idee wat er precies aan de hand is. “Mijn ouders vertelden me dat hij in het ziekenhuis lag en dat hij geopereerd werd, maar ik denk dat ze mij bewust de details bespaarden om mij te beschermen.”
Karin verloor haar zoon Luke (18) aan kanker: 'Raar om de laatste uren van je kind door te maken'
Eén keer ziet hij Erik. “De hoofdzuster zag mij wachten op de gang. Ze zei dat ik wel even bij hem mocht kijken. Toen ik hem zag, schrok ik zo dat ik wilde wegrennen. Hij lag in coma, had verband om zijn hoofd. De jongen die ik zag, was mijn broer niet meer. Dat was traumatisch.”
Na vijf weken ziek geweest te zijn, overlijdt Erik. “Normaal gesproken maakte mijn moeder ons ’s ochtends altijd wakker. Dan was het tijd om te wassen, onze kleren aan te trekken en beneden te ontbijten. Deze keer kwam mijn vader naar boven. Hij zei: ‘Ik moet je wat vertellen en het is heel erg. Erik is dood.’ Daarna draaide hij zich om en liep weer naar beneden. Een tijd lang zat ik rechtop in bed. Ik was geschokt. Voor mij kwam zijn overlijden plotseling. Toen ik beneden kwam, zat het huis vol mensen. Iedereen huilde. Het drong niet tot me door wat er precies aan de hand was.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Pas tijdens de uitvaart beseft hij dat Erik nooit meer terug komt. “Zijn hele klas was aanwezig en daar schrok ik van. Ineens realiseerde ik me: ik zie hen volgende week weer, maar mijn broer komt niet meer naar school. Dat maakte me heel verdrietig.”
Het is een zware tijd voor Arjan, zijn ouders en oudere broer. “Mijn ouders waren heel verdrietig, maar konden dat niet goed uiten. Op school stelde iedereen me vragen. Ik mocht ineens overal komen spelen. Daar kon ik slecht mee omgaan. Ik was verdrietig, maar ik kon er niet zo veel mee.”
Daarnaast slaapt hij slecht. “Mijn oma had me proberen gerust te stellen en mij verteld dat Erik nu voor altijd sliep. Bijna twee jaar heb ik daardoor niet durven te slapen, bang dat ik nooit meer wakker zou worden.”
De meervoudig beperkte zoon van Mirjam overleed toen hij 9 was: 'Dankbaar dat we hem hebben gehad'
De jaren verstrijken en Arjan denkt dat het goed met hem gaat. “Tot ik een gigantische burn-out kreeg. Ik kwam erachter dat ik niet alles goed had verwerkt. Dat ik het verlies van mijn broer nog geen plekje had gegeven. Jarenlang had ik hard gewerkt, mezelf weggecijferd. Ik zorgde goed voor anderen, maar niet voor mezelf. Gesprekken met een psycholoog en bijeenkomsten met een therapiegroep zorgde voor een ommekeer.”
Ook op carrièregebied gooit hij het roer om. “Erik loopt als rode draad door mijn leven, ik neem hem mee in alles wat ik doe. Ik werk nu in de uitvaartbranche. Hoop volwassenen en kinderen het advies te geven waarvan het fijn was geweest als ik of mijn ouders het destijds hadden gehad.” Hij mist zijn broer nog altijd. “Het is niet iets dat je verwerkt. Je leert ermee omgaan. De scherpe randjes gaan er vanaf, maar het wordt zonder hem nooit meer zoals het was.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De man van Marie-Louise had alvleesklierkanker: 'De arts zei dat zijn leven als een nachtkaars zou doven'
Erik van der Padt.
Arjan van der Padt.
