Annette (58) had uitgezaaide melanoom (huidkanker), stadium vier. Als laatste redmiddel kreeg ze immunotherapie. Dat werkte zo goed dat ze weer jaren vooruit kan. “Ik moet weliswaar door als een oude iPhone, maar ik ben er nog wel.”
“Je hebt of mazzel of pech en ik had toevallig mazzel”, vertelt Annette aan LINDA.
Zo’n 2,5 jaar geleden krijgt Annette het tijdens het wielrennen erg benauwd. Ook heeft ze last van hyperventilatie, waarop haar vrienden aanraden om naar de dokter te gaan. Na onderzoek blijkt dat ze een pollenallergie heeft. “Toch vonden ze het verstandiger om ook nog een scan van mijn longen te maken. Daarvoor ben ik ze eeuwig dankbaar.”
Al snel wordt duidelijk dat er iets goed mis is. Ze wordt doorverwezen naar de longarts, maar kan al in haar patiëntgegevens de uitslagen van de scan zien. “En dat was niet goed. Ik was helemaal van slag en belde mijn huisarts, waarop hij zei: ‘Kom maar langs.’ Hij bevestigde wat ik al dacht. Ze zagen wel tumoren, maar waar het precies om ging was nog niet duidelijk.”
De artsen denken eerst dat Annette longkanker heeft, maar het blijkt toch te gaan om uitgezaaide melanoom. “Ik zag letterlijk mijn leven aan me voorbijflitsen toen ik dat nieuws kreeg. Meteen flitste het door mijn hoofd dat ik mijn kinderen niet meer zou zien opgroeien. We hebben een gehandicapt kind, hoe moest het nu met hem? En met mijn man en mijn andere zoon? Ik was compleet lamgeslagen, verdoofd.”
Masja kreeg huidkanker op haar 37e: 'Dacht dat dat voor oude mensen was'
“Het was alsof het niet over mij ging. Ik voelde me wel benauwd, maar verder heel gezond. En dan hoor je ineens dat je heel ziek bent. Ik heb lang gedacht dat ze het over iemand anders hadden.”
Het goede nieuws is dat Annette in aanmerking komt voor immunotherapie. Wel met een flinke kanttekening: als dat niet aanslaat zijn de opties beperkt. Later hoort Annette van haar arts dat hij haar nog maar vijf maanden had gegeven als het niet zou werken.
Even is het nog spannend of de kanker ook in haar hoofd zit. “Als dat het geval was geweest, was het een heel ander verhaal geworden. Die paar dagen dat ik moest wachten op die uitslag waren zenuwslopend.” Maar als Annette voor de uitslag in het ziekenhuis komt, loopt de arts haar tegemoet met zijn duim omhoog om haar te laten weten het goed is. “Eenmaal in de kamer van de arts kreeg ik een hele peptalk. Hij was ervan overtuigd dat we dit gingen aanpakken. En toen begon ik er ook weer in te geloven.”
Annette heeft op dat moment drie tumoren van elk zes centimeter in haar rechterlong, en ook in haar linkerlong zitten wat kankercellen. Maar al snel blijkt dat de immunotherapie zijn werk doet. Al na de eerste sessie is de linkerlong schoon en in de rechterlong zijn de tumoren van zes tot twee centimeter geslonken. “Het was voor 70 procent geslaagd, zei de arts. Hij was helemaal in de halleluja. Toen voelde ik zelf ook dat het wel goed zou komen.”
Na nog twee behandelingen zijn twee van de drie tumoren zo goed als weg. “De laatste zit helaas op een rotplek; in het hartzakje tegen mijn luchtpijp, waardoor ik niet geopereerd kan worden. Het liefst wil ik dat alle kanker weg is, maar het zit er dus nog wel.”
Annette doet mee aan de Safe Stop-studie, waarbij ze onder begeleiding stopt met de immunotherapie maar gedurende vijf jaar wel goed gemonitord wordt. Zo kunnen de artsen op tijd ingrijpen als de ziekte toch de verkeerde kant op gaat. “Want waar de immunotherapie voor mij heel goed gewerkt heeft, maakt het ook veel kapot. Zo ben ik nog steeds heel erg moe en werkt mijn schildklier niet meer, waarvoor ik medicatie krijg. Tegelijkertijd heb ik enorme mazzel gehad dat de therapie zo goed gewerkt heeft.”
Mirella (46) heeft al 6 jaar een melanoom: 'Mijn enige zekerheid is onzekerheid'
Toch is het voor Annette wel even schakelen dat ze er dankzij de immunotherapie ineens jaren bij krijgt, iets wat ze niet had verwacht. “Het is nog steeds wel een dingetje waar ik tegenaan loop. Ik durf geen toekomstplannen te maken, zoals een studie of solliciteren naar een andere functie. Dat kan naar mijn gevoel niet omdat ik kanker heb.”
Ook vakanties plannen vindt ze lastig. Toch heeft ze het afgelopen jaar wel haar droomreis met haar gezin naar Bali gemaakt. “Toen ik hoorde dat ik ongeneeslijk ziek was, zei mijn man: ‘Maar we zijn nog niet eens naar Bali geweest.’ Dat hebben we nu alsnog gedaan.”
Ondertussen staat het leven van Annette niet stil. Ze is bijvoorbeeld veel aan het wielrennen. “Het is een afleiding, maar ook confronterend”, zegt ze daarover. “Ik ben niet meer op het niveau waarop ik vroeger was. Vroeger fietste ik zo’n 30 kilometer per uur, nu blijf ik steken op 25. Net als een oude iPhone loop ik snel leeg.”
Sinds een jaar neemt ze ook ijsbaden.” Ook dat is een soort sport voor je lichaam. Naar mijn idee helpt het echt in mijn herstel, heeft het ook geholpen om mijn tumoren verder te laten slinken. Nu heb ik er nog maar één van twee centimeter, de andere twee zijn zo goed als weg.” Dat ijsbaden inderdaad zouden helpen is echter niet wetenschappelijk bewezen. “Mijn oncoloog zei tegen me: ‘Als jij wilt geloven dat ze daardoor zijn geslonken, dan ga je maar lekker in het koude water zitten. Naar mijn mening is het gewoon de immunotherapie die nog doorwerkt.'”
Foto van Annette in een ijsbad. Tekst loopt door onder de foto.
“Hoe dan ook, of het nu de immunotherapie is of de Wim Hof-methode, uiteindelijk heb ik gewoon geluk gehad. Want het is niet zo dat je tegen kanker kunt vechten, je moet gewoon geluk hebben. Ik ben zo blij dat de therapie bij mij heeft aangeslagen. Maar boven alles ben ik blij dat ik er nog ben.”
Rinkes man Wilco overleed aan melanoomkanker: 'Ik voel me stuurloos zonder hem'
