Op dit moment wonen Harrie en Hilda in een tijdelijke woning. In november trekken ze in hun gloednieuwe huis, gebouwd op dezelfde plek. Een fijne oplossing, maar dat het jaren en stapels papierwerk moest kosten, is moeilijk voor ze.

Dat lange bakkeleien is en blijft kenmerkend voor de situatie in Groningen. “Het duurt allemaal eindeloos lang hier”, vertelt Hilda. “Het bureaucratische proces is stroperig. Voordat je een keer beslissingen kunt maken, ben je zo vijf jaar verder. En al die tijd zit het in je hoofd, elke dag. Iedereen uit het dorp herkent dit gevoel. Het laat je gewoon niet meer los.”

Stress

Dit gaat zelfs zo ver dat Hilda bij de cardioloog belandt. “Ik kreeg last van hartritmestoornissen en andere stressklachten. Ik kon er soms niet door werken. Ik ben volgens mijn arts ook lang niet de enige die hiermee rondloopt”, vertelt ze.

“Mensen worden hier gewoon ziek van, zo lang duurt het. Het is vooral dat je niet weet waar je aan toe bent, wat je perspectief is. In die zin lijkt het wel wat op de toeslagenaffaire: er is een probleem, dat moet opgelost, maar het gebeurt niet. Tussendoor veranderen ook steeds de spelregels. Dat maakt het nog moeilijker.”

Dankzij de hulp van haar huisarts en haar psycholoog gaat het nu beter met Hilda. Maar de bevingen van 4 oktober kwamen wel weer binnen. “Ik voel me niet constant onveilig in Loppersum. Maar áls er weer een beving is, schrik ik enorm. Maandag was het ook een flinke dreun, het hele huis trilde. Ik wilde net naar bed, maar kon natuurlijk niet meer slapen. Die angst dreunt altijd nog een tijdje door. Gelukkig heb ik Harrie. Als je dit alles alleen moet doormaken, is het niet te doen.”

Schuldgevoel

Hoewel de bureaucratische processen jaren in beslag namen, is Hilda blij dat ze heeft volgehouden. “De strijdlust zit er nog wel in, onrechtvaardigheid triggert me nog altijd. Ik kan me echt nog boos maken om dingen en me daarvoor inzetten. En aan de andere kant ben ik óók gewoon heel blij, omdat we bijna een nieuw huis hebben.”

Voor Hilda is de woning een uitkomst, maar net zo goed een bron van schuldgevoelens. “Wij hebben nu dit, maar er zitten nog zoveel mensen in de shit. Getverderrie, ik voel me bijna schuldig”, zegt ze vertwijfeld. “Iedereen zegt dat het niet hoeft; wij kunnen niets doen aan die bevingen. Maar je voelt je tóch bezwaard. Ik hoop vooral dat er in de toekomst rust is. Voor ons, voor het dorp. Maar de gaskraan is dicht en de bevingen gaan door, dus nee. Ik ben er nog lang niet gerust op.”

Hilda:

Het huis op de foto boven dit artikel is niet van Hilda, maar van een ander Gronings gezin.

Lees ookTwee aardbevingen in provincie Groningen op één dag: 'Dit went nooit'