Het jaar is nog maar anderhalve week oud, maar heeft nu al een film voortgebracht die niet alleen mooi en knap gemaakt is, maar ook een boodschap van jewelste uitdraagt.

Wij gingen naar een voorpremière van Call Me By Your Name en willen vertellen waarom jij deze film, die vanaf vandaag landelijk in de bios draait, ook écht zou moeten zien.

Lees ook
7 x waarom je de film ‘The Greatest Showman’ moet zien als je een rotdag hebt

Niet te dik erbovenop
In 2017 hadden we Get Out, een horrorfilm weliswaar, maar eentje met een politiek randje: de film leverde vlijmscherp kritiek op de sociale positie van zwarte mensen in onze samenleving. Call Me By Your Name, een dramafilm, pakt de boodschap vele malen subtieler in. Pas aan het einde wordt die subtiliteit verbroken, in een monoloog die zelfs de grootste ijskoning(in) niet onberoerd laat.

Liefdesverhaal met leeftijdsverschil
Verder verklappen we niet al te veel, want het hele doel van dit artikel is natuurlijk wel dat je die film gaat zien. Maar we gaan je wel vertellen waar Call Me By Your Name over gaat. In de hoofdrol zien we de zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet), die de zomer van 1983 doorbrengt in het landhuis van zijn familie op het Italiaanse platteland. Die zomer krijgt zijn vader, een professor, bezoek van de wat oudere student Oliver (Armie Hammer), die een aantal weken in het huis verblijft. Ondanks hun tegenovergestelde karakters en hun leeftijdsverschil, ontwikkelen ze gevoelens voor elkaar.

Lichaamstaal
De film, van regisseur Luca Guadagnino (bekend van A Bigger Splash), laat die gevoelens langzaam op de kijker inwerken. Het duurt lang voordat ze expliciet worden geuit – het gros van de film werkt vooral met lichaamstaal of ronduit poëtische omschrijvingen, en desondanks komt alles vollédig bij de kijker aan. De chemie tussen beide hoofdpersonen spat van het scherm, zoals we dat eerder zagen in films als Titanic of The Notebook. Maar in dit geval is het niet alleen maar mooi en romantisch: de interne worsteling van tiener Elio met zijn seksualiteit wordt net zo treffend neergezet, en is een minstens net zo belangrijk onderdeel van de film.

Emotionele achtbaan
Een scène waarin Elio en Oliver op bed liggen en seksuele spanning compleet onverwacht omslaat in verdriet, is herkenbaar voor elke man of vrouw die als tiener ooit worstelde met zijn of haar geaardheid. Het vormt bovendien een schril contrast met Oliver, die zich onbezorgd een weg door het leven lijkt te fluiten. Het is zeker niet de eerste scène die raakt, maar wel de eerste waarin de emoties zo ongegeneerd worden getoond. Verderop in de film gebeurt dat nog een paar keer, en elk van die keren wisselen de emoties elkaar in rap tempo af. Verdriet en vreugde liggen dicht bij elkaar – wat op weergaloze wijze wordt verbeeld door hoofdrolspeler Timothée Chalamet – en dat is exact wat de film wil uitdragen, zo wordt in de slotscènes duidelijk.

Vakantiegevoel
Er loopt nog een belangrijke draad door de film: het durven nemen van beslissingen of stappen om te voorkomen dat je er spijt van krijgt als je dat níet hebt gedaan. Maar die levensles zit verweven in de plotlijn; nergens wordt de film prekerig. In plaats daarvan trekt Call Me By Your Name je vanaf het begin het verhaal in. De shots zijn stuk voor stuk prachtig (geloof ons: je wil linea recta op vakantie bij het zien van zoveel Italiaanse schoonheid), de karakters intrigerend en sympathiek en de muziek sluit perfect aan bij de sfeer.

Waardevol
Maar nog los van al dat fijns is Call Me By Your Name een waardevolle film, die daadwerkelijk een stevige bijdrage levert een de LHBT-emancipatie. Zeker met alle berichten over zinloos geweld tegen homo’s die recentelijk weer de kop opduiken, is een verhaal waarin het feit dat er mannen op mannen vallen, en waarin bepaalde karaktertrekken die vaak al dan niet bewust worden toegekend aan homo’s, niet centraal staat een opluchting. De liefde tussen twee mensen die toevallig op elkaars pad komen en daaraan toe durven te geven, ook al zijn de omstandigheden niet ideaal, die is het middelpunt. Door seksualiteit voor de kijker – en uiteindelijk voor het hoofdpersonage ook – te normaliseren, wordt Call Me By Your Name júist een film die door iedereen gezien zou moeten worden, niet alleen door een overwegend homoseksueel publiek. Veel mensen zouden er, zelfs al is het 2018, een belangrijke les uit kunnen trekken.

Lees ook
Deze films uit 2017 moet je écht nog even gezien hebben