Genetische obesitas

“Na vier maanden wist ik al dat Kai te dik was”, vertelt Stephanie als we haar opbellen. “Hij werd heel snel groter en had ook echt een dik hoofd; veel groter dan mijn dochter destijds had. Bij de bezoeken aan het consultatiebureau hoorden mijn man en ik dat we hem minder melk moesten geven. Maar Kai bleef huilen om eten. Het lag altijd aan ons. En dat terwijl ik wist dat ik hem niet te veel gaf. Ik voelde me nooit schuldig, maar voelde me ook niet gehoord.”

‘Eindelijk bewijs’

“Zes maanden geleden kregen we pas te horen dat Kai een genetische afwijking heeft. Tot die tijd bezochten we twaalf jaar lang diëtisten en huisartsen die ons nooit geloofden. Hij eet niet de hele dag door, maar áls hij wat eet, komt hij enorm snel aan. Uiteindelijk heb ik van het Centrum Gezond Gewicht gehoord. Daarna ben ik weer naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing. Na een bloedonderzoek bij het centrum hoorden we dat het een genetische afwijking was. Ik moest huilen. Eindelijk had ik bevestiging dat ik niet gek was.”

Zeuren over eten

“Twaalf jaar lang probeerde ik mensen ervan te overtuigen dat ik hem écht niet volpropte met eten, maar mijn omgeving geloofde me niet. Zelfs mijn schoonmoeder zei dat we hem te veel eten gaven. Alsof je als dik iemand niet het recht hebt om te eten. Obesitas is een afwijking waar iedereen een ongezouten mening over heeft. Als ik met mijn kind op straat loop en hem een ijsje geef, zie ik tientallen veroordelende blikken. Dat is pijnlijk. Hij is ook gewoon een kind. Ik kan hem niet alles verbieden.”

Eetpatroon

“Ouders met kinderen die dit gen hebben, letten erg veel op het eetpatroon van hun kinderen. Mijn dochter eet van alles en dat is oké, maar mijn zoon mag dat niet omdat hij er veel sneller van aankomt. Zeuren over eten is iets dat de hele dag speelt. Ik controleer altijd wat hij naar binnen schuift.”

Toekomst

“Nu hij een puber is, ben ik bang dat hij nóg meer eetlust krijgt. Maar over zes jaar honderdzestig kilo wegen? Dat gaat niet gebeuren. Ik wil dat hij gezond wordt en een toekomst heeft waarbij hij niet zodanig veel overgewicht heeft dat hij niet meer kan functioneren. Maar het is een enorm frustrerende afwijking. In zijn klas wordt hij er gelukkig niet mee gepest, maar laatst op een schoolfeest wel. Een oudere jongen liep tegen hem aan en noemde Kai een dikzak. Hij is nu helemaal klaar met schoolfeesten.”

Maagverkleining

“Er zijn wel medicijnen in ontwikkeling, maar die worden nog niet op de markt gebracht. Als hij zestien jaar is, zou hij een maagverkleining kunnen doen. Dat is tot nu toe de enige remedie. Mensen met deze afwijking krijgen geen signaal van hun hersenen dat ze vol zitten, terwijl ze fysiek wél vol kunnen zitten. Kai heeft altijd honger, daarom is een kleinere maag eventueel een oplossing. Ik hoop echter dat een maagverkleining niet nodig is en dat er voor die tijd een medicijn beschikbaar is.”

Lees ook
Fie is pas 3 jaar maar weegt al 43 kilo (en kan daar niks aan doen)

‘Hij moet er mee dealen’

“Gelukkig is Kai nu bekend met het gen. Als er medicatie getest gaan worden, zit hij hopelijk bij de gelukkigen die mee mogen doen. Verder zal ik altijd moeten opletten op wat hij eet. Hij doet er alles aan om niet dikker te worden. Zo doet hij twee keer per week aan medische fitness met een personal trainer. Meer kunnen we niet doen. Bang voor zijn toekomst ben ik niet, maar bang voor de maatschappij ben ik wel. Mensen zijn tegenwoordig heel hard, en al helemaal op social media. En daar moet hij de rest van zijn leven mee zien te dealen.”