In ‘Ik mis je’ gaat strafpleiter Natacha Harlequin terug naar het park waar ze ooit met haar nu overleden moeder dierbare foto’s maakte. Aan presentatrice Marleen vertelt ze over hun band.
“Ze is altijd bij me. Tijd heelt bij mij helemaal niks. Ik mis haar nog steeds. Ik denk elke dag aan haar”, zo vertelt Natacha openhartig.
Wanneer Harlequin en Marleen door het park wandelen, vertelt de advocate wat deze plek voor haar betekent. “Ik ben hier elf jaar geleden voor het laatst geweest met mijn moeder.” Natacha’s moeder is negen jaar geleden overleden. Vóór haar dood wilde ze nog foto’s maken met haar dochter. “Ze zei: ‘Er komt een moment dat jij met een lach naar deze foto’s kijkt in plaats van dit betraande chagrijnige gezicht naast me’.” Natacha had op dat moment helemaal geen zin in een fotosessie, vertelt ze Marleen: “Ik wilde gewoon geen afscheid nemen.”
Niet treuren maar dansen: vrouw regelt flashmob voor eigen uitvaart
Gelukkig is haar moeder doortastend en maken ze de foto’s toch, maar de plek in dit park is daardoor wel beladen voor Natacha. “Het is heel heftig. Ik heb ook niet geslapen”, geeft ze toe. “Het komt echt terug, dat gevoel met haar. Op de foto’s zie je wel dat ze een arm om mij heen slaat en ik een beetje gelaten.”
Ze vinden de plek waar de foto’s gemaakt zijn en Natacha vertelt al vechtend tegen haar tranen hoe het is om terug te zijn. “Dat je iemand mist, dat je iemand gewoon hier wil hebben. Maar ik ben oké, dus het is goed.”
“Mijn moeder had aan tien naasten een broche gegeven voordat ze overleed. Die broche had ze getekend en door haar juwelier laten maken. Het is de eerste keer dat ik ‘m draag.” De vlinder heeft een groene smaragd, de lievelingssteen en -kleur van Natacha’s moeder. “Ik heb ‘m al die tijd in het doosje laten zitten. Maar vandaag doe ik hem op en loop ik met jouw broche door onze tuin”, zo richt ze zich tot haar moeder. Voor Natacha is zij nooit ver weg.”Ik voel haar.”
Advocaat Natacha Harlequin over racisme: 'Als wij er niet over praten, wie dan wel?'
“Midden in de nacht werd ik gebeld door een verpleegkundige die zei dat ik nú moest komen.” Natacha vertelt dat ze razendsnel naar haar moeder toe racet. “Je rijdt er naartoe en je weet dat wanneer je terug rijdt ze er niet meer is”, herinnert ze zich over die bizarre autorit. Natacha’s moeder is nog bij, waardoor ze kunnen praten. “Ik zei dat ik heel dankbaar ben voor het feit dat ze mijn moeder is geweest. Dat het goed met mij zal gaan, dat het goed met ons zal gaan.”
Op het moment dat Natacha’s moeder overlijdt, kijkt ze haar dochter in de ogen aan. “Het moment dat het leven uit je gaat dan lijkt het net of je een korte opleving krijgt, dat had zij. Haar ogen gingen wat meer open. Ik was echt heel dichtbij haar. Neus tegen neus. Ik voelde haar laatste adem in mijn gezicht.”
Emotioneel vertelt ze over de momenten erna, als ze nog even alleen is met haar moeder. “Het was heel mooi en gaf mij rust. Alsof ze op mij gewacht had, alsof ze me ook dat mee wilde geven. En met alles wat er nu gebeurt in deze tijd, als iemand iets schrijft denk ik: joh, ik kan alles aan. Alsof ze met haar laatste adem mij ook haar laatste kracht gegeven heeft.”
Wil je het programma Ik mis je terugkijken? Dat kan hier.
Afl. 7: Strafpleiter Natacha Harlequin draagt haar ouders elke zaak bij zich
