Op donderdag 30 september 2021, een dag voordat de baby 22 weken is – Pauline ligt dan al voor de zekerheid in het ziekenhuis – krijgt ze ineens krampen. Als het maar geen weeën zijn, denkt ze. Ze gaat naar de wc en besluit naar haar lichaam te luisteren: het wil druk zetten. Wanneer ze haar buik een ietsiepietsie aanspant, is ze er al – Belle.

Pauline: “Ik schrok zo erg. Maar ik kon niet meer terug. Ik heb haar billen vastgehouden, want die kwamen al een beetje naar buiten, en ben zo teruggewaggeld naar het bed. Even later kwam iedereen binnen, de artsen, de verpleegkundigen. ‘Laat je hand maar los’, zeiden ze, ‘laat maar los.’ Maar ik durfde het niet.”

Lees ookPauline Wingelaar herdenkt overleden dochtertje Belle: 'Zo’n prachtige beschermengel'

Prachtig meisje

Tot even later het onvermijdelijke gebeurt. Belle wordt op haar borst gelegd, een heel klein, rood, bijna doorzichtig meisje. Ze huilt niet, maar beweegt wel. Pauline ziet dat ze prachtig is: “Ik dacht van tevoren dat ik niet zou durven kijken, maar alles is anders op zo’n moment.” Omdat de placenta maar niet loslaat wordt Pauline naar de operatiekamer gereden. Wanneer Belle na drie kwartier overlijdt, is Pauline er niet bij.

Een half jaar later is het lachen en huilen tegelijk. Huilen om het verlies, lachen om wat Pauline wél heeft. “De hele gebeurtenis is misschien wel goed geweest”, vertelt Pauline aarzelend. “Alsof Belle mij op de rem heeft doen trappen. Mij heeft geleerd dat genoeg genoeg is, morgen weer een dag.”

Het volledige interview met Pauline Wingelaar lees je in LINDA.214 ‘OVER DE GRENS’, het nummer dat woensdag 20 april in de winkels ligt. Heb je ‘m liever thuisbezorgd? Bestel de LINDA. dan via onderstaande knop.

Koop LINDA. 'OVER DE GRENS'

Lees ookZo doe je dat: met 3 tips maakt Pauline Wingelaar deze eetkamer in één klap gezellig