‘Een goede dood’

Marte kan zich niet herinneren dat ze ooit wél wilde leven. Ze legt uit: “Waar mensen zich niet kunnen voorstellen dat je op mijn leeftijd niet meer wil leven, kan ik mij niet voorstellen dat je wel wil leven. Het idee dat je opstaat en zin hebt in de nieuwe dag…”

Haar zus vult aan: “Zij wil het leven niet meer, in welke vorm dan ook. Ze zegt ook weleens dat ze hoopt dat er geen leven na de dood is.” Marte lijdt aan een eetstoornis: “Ik heb zo veel behandelingen en opnames achter de rug. In het begin hoop je iets te vinden dat werkt; ik wilde oprecht de behandelingen een kans geven. Op een gegeven moment durfde ik niet meer te laten zien dat ik nog hoop had in bepaalde behandelingen, omdat ik bang was weer teleurgesteld te worden.”

Zelfdoding

Martes moeder heeft gezien hoe moeilijk haar dochter het had: “Ik kan voelen hoe fijn het is dat je uit het leven mag op deze manier. Het gebeurt dus niet op een manier waar we al die jaren bang voor waren.” De vader van Marte was erg bang dat zijn dochter zichzelf iets zou aandoen: “Als ik ’s avonds naar bed ging, kon het gebeuren. Ik ben ook een aantal keren uit bed gebeld.”

Marte zegt: “Ik kan dit leven niet. Je wil het volhouden tot de euthanasie, omdat je het samen wil doen met de mensen om je heen. Je weet dat het voor hen zo veel fijner gaat zijn. En ik wil zeker zijn dat het lukt. Ik wil niet weer wakker worden op de intensive care.”

‘Opgelucht’

Marte krijgt euthanasie in het Universitair Medisch Centrum Groningen. “De dood is zo lang zo ver weg geweest. En dan ineens is het nog maar één dag. Alle vanzelfsprekende dingen zijn ineens voor een laatste keer. Ik ben zo opgelucht. Het is gek om te beseffen dat het leven gewoon door zal gaan.”

Kijk de eerste aflevering van de documentaire Een goede dood hier terug.

Heb je zelf gedachten over de dood, of maak je je zorgen om iemand? Praat erover. Dat kan anoniem via de chat op 113.nl, of door gratis te bellen met 0800-0113. Bij 113 is er altijd iemand voor je – dag en nacht; alle dagen van de week.