Editorial Linda de Mol

Ik heb dit­ verhaal al een jaar geleden opgeschreven maar vond het gepaster om te wachten tot het Hof zich uitsprak over de rechtszaak die tegen Jeroen was aangespannen. Mocht je het gemist hebben, daar heb ik het volgende over gezegd: “Ik heb in deze zaak achter Jeroen gestaan en dat deed ik op grond van feiten uit het dossier en dingen waarvan ik direct wist dat ze niet klopten. Er is een heel groot verschil tussen grensoverschrijdend gedrag en een zedendelict. Als je het eerste toegeeft en daar openlijk je excuses voor aanbiedt betekent dat niet dat je het tweede dus wel gedaan zal hebben. Als ik dat geloofd had, had onze relatie beslist geen nieuwe kans gekregen. Deze zaak is tot stand gekomen in een live televisie-uitzending en heeft uiteindelijk alle betrokkenen een loodzware tijd bezorgd en geschaad. Ik hoop dat het boek nu dicht kan.” Vandaar dat ik hier, voor jullie, het verhaal plaats dat ik een jaar geleden al opschreef en vandaar dat ik op deze plek niet inga op deze zaak, noch op hobbyrechters die zonder enige dossierkennis menen het beter te weten.

Bam, daar sloeg de deur dicht van de witte Toyota Hilux die we gehuurd hadden in het Chileense Punta Arenas en daar gingen we met een volle tank, een paar flessen water en een zak vol empanada’s de bijna lege weg op. De lange weg door Patagonië naar Buenos Aires en daarna Uruguay en naar een poging de liefde een tweede kans te geven óf, en die kans achtte ik ook zeer reëel, naar een nu echt definitieve scheiding. Na een jaar uit elkaar te zijn geweest, waarin er letterlijk geen nacht voorbij was gegaan waarop ik mezelf niet in slaap gehuild had, waarop ik het ene moment zo boos was dat ik hem nóóit meer wilde zien en hem het volgende moment zo miste dat nooit meer zien ondenkbaar was, besloot ik dat het zo niet langer kon. Als je er na een jaar nog steeds niet uit bent, moeten er lastige knopen doorgehakt worden en gevoelsmatig kon dat niet in Nederland. Ik wilde alleen nog maar wég. Zo ver mogelijk. Weg van alle ongenuanceerde meningen, van de starende blikken, de media, de vele goedbedoelde adviezen, de zelfverkozen opsluiting in mijn eigen huis … Om te voorkomen dat de pers er lucht van kreeg vlogen we apart van elkaar naar Chili.

Aangekomen op het vliegveld van Santiago, zagen we op weg naar de incheck van een binnenlandse doorvlucht een knap meisje dat naar ons keek. “Volgens mij maakte zij net stiekem een foto van ons”, zei ik terwijl de stress ogenblikkelijk mijn nek weer op slot zette. Maar bij navraag liet ze haar telefoon zien en zei heel aardig: “Nee joh, kijk ik heb geen foto gemaakt! Fijne reis!” Opgelucht gingen we aan boord. Om er, na de landing, achter te komen dat dat aardige meisje een juicekanaal op de hoogte had gebracht en die als breaking news wisten te melden dat wij ons in Chili bevonden.

Maar nu hadden we dus die Toyota gehuurd waarin niemand ons kon fotograferen en bijna 3500 kilometer te gaan. Verder had ik vooral een hoofd vol vragen: Hoe dan? Why? Leg het me uit! Ruim drie weken reden we bijna dagelijks uren in die pick-uptruck. Van lodge naar eco-camping. Door adembenemend mooie landschappen met knalblauwe meren en besneeuwde bergtoppen en over hobbelige wegen met ­gigantische gaten erin en kuddes guanaco’s die ons vanaf de kant aankeken. De ene dag zwijgend, de andere dag praten, praten, praten en dan weer een offday waarop de woede en het onbegrip zo full force omhoogkwam dat ik al bedacht waar ik een terugvlucht kon boeken en dan ineens weer een goeie waarop we meer bezig waren met het vinden van een benzinestation zonder Google Maps en een bijna lege tank dan met de vraag hoe verder…

Dat de natuur helend is had ik al vaker gehoord, maar had ik nooit zelf op deze manier ervaren. Ik begon heel langzaam te ontspannen na een jaar geen nacht meer dan vijf uur geslapen te hebben en langzaam te ­beseffen dat de keuze die ik op deze reis moest maken aan mij was en echt aan mij alleen. Dat wat ‘iedereen’ hiervan zou vinden totaal onbelangrijk was. Mijn kinderen waren de enigen die hierin wel een beslissende stem hadden, maar die hadden me al ver voordat ik wegging verzekerd, dat ze maar één ding wilden en dat was dat ik weer gelukkig zou worden. De vraag waarom ik überhaupt bezig was met wat ‘iedereen’ hiervan vond moest ook beantwoord worden, terwijl die eigenlijk simpel was.

Vanaf mijn negentiende ben ik op televisie, ben ik een bekende Nederlander en me bewust van het feit dat alles wat ik doe of zeg onder een vergrootglas ligt. Dat is zo’n tweede natuur geworden dat iets doen wat in de ogen van mensen, die alleen maar afgaan op wat ze lezen of op tv horen verkeerd of not done is, moeilijk voor me is. Heeft Linda nog wel een carrière als ze weer voor deze man kiest, vroeg men zich af in een showrubriek, wat doet dit met haar imago van de leuke vrouw die zomaar je vriendin kan zijn? Men zou het waarschijnlijk niet accepteren, luidde het verdict van de media-experts.

Wat zegt het over mij als ik mijn imago belangrijker vind dan wat ik voel? Als ik mijn carrière belangrijker vind dan mijn privéleven?, vroeg ik me op mijn beurt af in een bloedheet tentje met schitterend uitzicht op Mount Fitz Roy. De uitkomst van deze reis, na ruim drie weken in die auto, was dat ik het vanuit een lat-situatie heel voorzichtig opnieuw wilde proberen. Ik zag iemand die diep in de spiegel heeft gekeken, heel veel geleerd heeft over zichzelf, ontzettend veel spijt heeft en die man niet meer wil zijn. Iemand die voor zijn fouten veel harder gestraft is dan anderen en iemand waar ik ondanks alles nog steeds heel erg veel van hou. Omdat hij voor mij en mijn kinderen zo veel meer is dan de fouten die hij maakte… En even voor de duidelijkheid: ik heb het over het kunnen vergeven van laakbare fouten, géén strafbare! Dat had ik nooit gekund.

De keuze die ik toen gemaakt heb hoef je niet te begrijpen. Ik begrijp het zelfs volledig als jij het niet begrijpt. Als het iemand anders was geweest en ik had ook alleen maar kunnen afgaan op wat ik allemaal las en hoorde, had ik deze keuze van een ander ook totaal niet begrepen. Kies voor jezelf meid, had ik waarschijnlijk gedacht. Maar de waarheid is dat dat uiteindelijk precies is wat ik gedaan heb. Ik heb voor mezelf gekozen in de liefde, ik heb voor vergeving gekozen en natuurlijk is dat geen makkelijke weg, maar we vechten ervoor en tot op heden ben ik heel blij dat ik deze beslissing genomen heb.

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.