Multicultureel rouwcentrum

Met open vizier trekt Van Loon de buurt in om kennis te maken met de vele verschillende groepen en culturen in de Bijlmer. Ze spreekt met dominees, imams en priesters over wat voor hun groep belangrijk is bij een uitvaart. Het rouwcentrum moet zo ingericht worden dat alle culturen zich er thuis voelen en hun gewoontes en rituelen kunnen uitoefenen.

Zo willen vrouwen van Ghanese afkomst een groot toilet, omdat ze anders niet in de wc-hokjes passen met hun enorme jurken.

Ook kan een uitvaart dag en nacht duren. Er moet genoeg ruimte zijn voor altaren en beelden, of om een lichaam ritueel te wassen. In veel culturen is het de gewoonte om tijdens een rouwdienst honderden gasten uit te nodigen, ook daar moet plek voor zijn.

Anita van Loon

Maar voor Van Loon is het niet altijd gemakkelijk. Jarenlang verdiept ze zich in tientallen verschillende culturen en wil ze van de mensen horen wat hun wensen zijn. Toch komt het project voor uitvaartorganisatie Yarden maar niet van de grond, tot grote frustratie van Van Loon.

“Ik heb het gevoel dat de echte interesse binnen Yarden minimaal is”, zegt de uitvaartmanager. “Een soort naïef enthousiasme. Ik vind wel vaker dat wij Nederlanders denken het goed te weten voor een ander. En daar zit het voor mij.” Ze besluit zich terug te trekken als uitvaartmanager.

Het eerste multiculturele rouwcentrum van Nederland komt er uiteindelijk wel, zo is te zien in de documentaire, maar wel zonder kartrekker Van Loon.

Lees ook
Renee is uitvaartfotograaf: ‘Vooral nu zijn afscheidsfoto’s erg belangrijk’

Benieuwd naar de documentaire? Kijk Dood in de Bijlmer hier terug.