Ellen: ‘Ze staan in de rij’

Om half tien ’s ochtends staat Ellen al te schrobben. Haar bruine kroeg, ‘Tante Ell’ in het Overijsselse Wierden, maakt zich op voor een ouderwets gezellige vrijdagavond. Opgelucht is de kroeghoudster, dat ze eindelijk weer open mag. “Ik kijk enorm uit naar de gezelligheid en de reuring vanavond. Of eigenlijk vanmiddag al: om drie gaan we open. Ik verwacht flinke drukte, gisteren stonden ze vóór drieën al in de rij.”

Ze vindt het fijn de bekende gezichten weer te zien, de gasten heeft ze erg gemist. “Veel mensen denken dat de kroeg draait om biertjes drinken, maar het gaat veel meer om de sociale functie. Er zijn hier in het dorp veel ouderen, die spreken hier af om te biljarten of om een praatje te maken. Gisteren, toen ik voor het eerst weer officieel open was, hoorde ik het een gast nog zeggen: ‘Hèhè, kan ik eíndelijk mijn verhaal weer kwijt’. Ik vind het heel erg dat dat zo lang niet kon.”

Reuring

Andersom heeft Ellen de reuring en de gesprekken net zo goed gemist. “Dat is toch wel het leuke van mijn werk en belangrijke redenen waarom ik kroeg heb overgenomen, eind 2018.” Eén jaar voor de coronacrisis. Ze leeft dus al langer mét dan zonder de maatregelen, en die hakken erin.

“Financieel was dat heel zwaar. Ik had alleen recht op de TVL (Tegemoetkoming Vaste Lasten). Dat klinkt leuk en aardig, maar in het grote plaatje is dat maar een fooitje. Gelukkig had mijn man nog een inkomen, maar het was iedere keer weer spannend of we het einde van de maand zouden halen.” Ellen probeert van alles, verandert tijdelijk zelfs in een broodjeszaak, maar het zet allemaal geen zoden aan de dijk.

Onzekerheid

Emotioneel drukt de crisis nog zwaarder op haar. “Ik veranderde: werd een harder en tegelijkertijd emotioneler mens. De onzekerheid brak me steeds meer op. Hoelang gaat deze lockdown weer duren? Zijn we de volgende persconferentie dan wel aan de beurt? Rutte zei wel dat hij ons – de horeca – niet in de steek zou laten, maar hij heeft ons toch behoorlijk laten zitten. Ik heb er veel slapeloze nachten van gehad en dacht regelmatig: misschien moet ik er maar mee stoppen.”

Agentje

Vandaag is Ellen blij dat ze dat niet heeft gedaan, dat ze weer vertrouwd achter de bar staat. Al is dat met gemengde gevoelens. “Natuurlijk vind ik het fijn om weer open te zijn, te doen wat ik het liefste doe. Mijn jongste zoon van vijftien viel het meteen op. Hij zei: ‘Mam, je lacht weer’. Dat raakte me natuurlijk wel, dat hij dat op zijn leeftijd opmerkt. En hij had gelijk: het was al een hele tijd geleden dat ik dat had gedaan.”

“Maar”, zo vervolgt Ellen, “de maatregelen steken nog steeds. Om tien uur dicht, anderhalve meter afstand, een mondkapje op, QR-codes controleren… eigenlijk moet ik een soort politieagentje spelen. Ik wil helemaal geen gasten moeten weigeren, omdat ze vanwege medische of persoonlijke redenen niet geprikt of getest zijn.”

Ellen hoopt dat de rest van de maatregelen daarom snel verdwijnen. Voorzichtig proost ze vanavond op een goede afloop. “Een Baileys met ijs gaat er vanavond wel in.”

Ondanks lockdown altijd aan (of op) de bar: bij dit huis krijg je je eigen kroeg erbijLees ook