Zalfje

Bij de huisarts kreeg ze vervolgens zalfje na zalfje, die niets uithaalden. Uiteindelijk werd ze doorverwezen naar een oogarts, die op vakantie ging en haar daarom wéér doorstuurde.

Na weken van pijn en zelfs verlies van zicht – ze zag zelfs helemaal geen diepte meer en kon bijvoorbeeld niet meer autorijden -, kwam ze eind september bij een oogarts die haar meteen in het ziekenhuis opnam. “Ik mocht niet eens langs huis om spullen te halen. Daarvoor dacht ik nog: het komt vast wel goed, maar nu besefte ik pas echt hoe serieus het eigenlijk was.”

De pijn was ‘onbeschrijfelijk’, vertelt ze. “Ik zit nu in een groepje met lotgenoten en iedereen zegt: ‘Je denkt gewoon dat je gek geworden bent.’ Het ergste is dat je geen licht meer kan verdragen, je loopt constant met een zonnebril of pet op of blijft binnen. Ik trok het eind september echt niet meer en kwam alleen nog uit bed om eten te maken voor de kinderen en het hoognodige te doen.”

Druppelen met chloorhexidine

In het ziekenhuis kwam de oorzaak naar voren: een normaal onschuldige amoebe, die in in elk soort water leeft – van kraanwater tot in sloten -, at haar hoornvlies op. Normaal gesproken komt ons oog hier ook mee in aanraking tijdens bijvoorbeeld het douchen, maar knipperen we het eruit. Nu was het achter haar lens terechtgekomen, waardoor de amoebe alle kans had om aan te vallen.

Kalmthout werd in het ziekenhuis iedere twintig minuten in haar oog gedruppeld met chloorhexidine. Ter vergelijking: dat wordt ook gebruikt om zwembadwater te ontsmetten. “Mijn wangen en mijn oog gingen ervan kapot, zo erg bijt dat spul. Toen ik na die vijf dagen eindelijk naar huis mocht, mocht ik in ieder geval van 01.00 tot 06.00 uur slapen, maar overdag moest ik om het halfuur druppelen.”

Transplantatie

In maart het volgende jaar kreeg ze een hoornvliestransplantatie. Inmiddels zag ze niks meer met haar oog, maar de pijn was wél weg. De transplantatie liep fout, waardoor ze nog eens dertien operaties nodig had, voordat ze, na nog een second opinion, besloot om haar oog te laten verwijderen.

“Ik was klaar met al die operaties, teleurstellingen en het uitvallen op werk. Alles deed pijn, ik slikte heel veel pijnstillers. Dan had ik weer een bloedinkje of ging er iets anders mis. Ik wilde niet ook nog een ziek lichaam. Alleen dat oog was wel genoeg.”

Voorlichting

Kalmthout liep uiteindelijk acht maanden rond met een ooglapje, zonder oog, omdat de wond in haar oog niet wilde genezen. “Toen ik thuiskwam zonder oog en voor het eerst mijn gezicht zag, dacht ik: ik ben misvormd. Je kijkt in een gat. Ik vond het vreselijk en heb momenten gehad dat ik in bed lag te huilen. Ik voelde me zo ellendig en verdrietig. Ik heb het mijn kinderen ook nooit laten zien.”

Lees ook
Lenzendrager Sigrid (52) verloor haar oog door parasiet in kraanwater

In december 2018 kreeg ze een prothese, die gelukkig perfect bij haar past. Het oog is volgens haarzelf identiek aan de andere en beweegt moeiteloos mee. “Tijdens de kerst voelde me de mooiste van de wereld.”

Lees ook
Oogartsen waarschuwen voor zachte lenzen

Waarschuwen

Volgens Kalmthout worden mensen steeds minder voorgelicht bij het dragen van lenzen, bijvoorbeeld omdat ze deze online of bij een drogist kopen. Daarom weten steeds minder mensen wat je wel en wat je niet met lenzen mag doen. Bijvoorbeeld dat je de lenzen dus nooit in contact mag brengen met kraanwater of speeksel.

Lees ook
Gevalletje: ‘hoe dan?’ Artsen halen 27 lenzen uit oog Britse vrouw

“De kans is niet heel groot dat je hetzelfde krijgt als ik, maar is wel aanwezig. In mijn lotgenotengroep zitten 250 mensen uit Nederland. Daarom wil ik mensen waarschuwen voor watersporten, douchen en zwemmen: doe altijd je lenzen uit en maak ze niet schoon met kraanwater. Hopelijk overkomt jou dan niet hetzelfde als ons.”