Na de chemo volgt een operatie die nog twee kanten op kan: borstbesparend of een amputatie. In dit stadium van de behandeling hoeft ze daar nog geen beslissingen over te maken. Linda: “Het scheelt dat ik het borstkankergen niet draag. Als dat wél het geval is, adviseren ze vaker een amputatie omdat de kans groot is dat het terugkomt. Maar mijn tumor is agressief en ik heb dit op jonge leeftijd gekregen, dus ik ben hier blijkbaar wél gevoelig voor. Het is niet ondenkbaar dat het terug zou kunnen komen. Maar of ik preventief wil amputeren? Daar ben ik echt nog niet over uit.”

De chemotherapie ondergaat Linda nu alleen. Door de maatregelen rondom het coronavirus mocht haar vriend alleen de eerste keer mee naar het ziekenhuis. “Mijn vriend zet me nu af en pikt me een paar uur later weer op. Dat is spannend en ook wel jammer, maar ik begrijp het heel goed. Als je rondloopt over zo’n afdeling snap je meteen dat je extreem voorzichtig moet zijn.”

Rollercoaster

De ene dag leef je je normale leven, de volgende dag heb je kanker. De overgang van ‘niet’ naar ‘wel’ is heftig, al voelt Linda vrij snel dat het niet goed zit. “Ik vond het knobbeltje en meteen knaagde er een stemmetje in mijn achterhoofd. Je krijgt gelijk te horen dat de kans heel klein is en dat de meeste knobbeltjes vals alarm zijn. En toch dacht ik, ‘wat als’.”

Ze beschrijft het krijgen van kanker als een enorme rollercoaster en stoomcursus tegelijk. Ze weet inmiddels alles over verschillende types kanker en chemotherapie, maar de verlammende onzekerheid rondom haar diagnose vergeet ze niet snel. “Ik heb nog nooit zoiets engs meegemaakt als de afspraak met de chirurg, waarbij ik de uitslag van mijn scans kreeg. Na dat gesprek was mijn brein gefrituurd, ik kon niet meer nadenken.”

“Ineens hangt toch het zwaard van Damocles boven je hoofd. Dat is heel heftig. Alles was op dat moment nog zo onzeker en onduidelijk. Je weet dan alleen nog maar dat er tumorcellen zijn gevonden. Je weet niet hoe veel, je weet niet waar. Je weet nog niet hoe gevaarlijk. Dat hakt erin.” Om de komende maanden niet overweldigd te raken door alle opties, uitslagen en behandelingen heeft ze zich een nieuwe aanpak aangemeten. “Ik heb me maar opgesteld als mol. Oogkleppen op, ik ga stapje voor stapje.”

Lees ook
Bekijk nu de eerste vlog van Linda Hakeboom: ‘Ook deze rotzooi hoort bij het leven’

Goede dagen

De weken na haar eerste en tweede chemo zijn intens. Op goede dagen werkt ze en doet ze zoveel mogelijk dingen die vlak na een chemo niet kunnen. “De afgelopen jaren werkte ik vaak hele nachten door als dat nodig was, maar ik wil niet meer werken ten koste van alles. Als het niet lukt, lukt het niet. Het laatste wat ik nu wil is mezelf voorbij lopen, maar wegkwijnen is een ander uiterste. Ik kijk elke ochtend hoe ik me voel als ik wakker word. Als het niet gaat, omarm ik dat ook.”

Linda lacht als ze vertelt dat ze sinds haar kankerdiagnose ineens écht de kleine dingen weet te waarderen. “Het is zo cliché, maar goede dagen voelen echt als cadeautjes. Een paar weken terug ging ik naar het strand en ik heb het nog nooit van m’n leven zo mooi gevonden. Je wordt zo geconfronteerd met je eigen kwetsbaarheid, maar daardoor vier je het leven ook harder. Als ik me even goed voel waardeer ik dat zó ontzettend. Meer dan wat verse zeelucht, mijn vriend en mijn hond heb ik dan niet nodig.”

Support

Daarnaast ontvangt ze vanuit allerlei hoeken en gaten steunbetuigingen. Van vrienden, familie en collega’s, maar ook volslagen vreemden. Het raakt haar: “Dit is ook de reden waarom ik updates deel op sociale media. Al die mooie Insta-leventjes hebben niets te maken met het echte leven. Dit hoort er ook bij. De hoeveelheid berichten die ik krijg van mensen in hetzelfde schuitje, het is onvoorstelbaar. Daar raak ik geëmotioneerd door, die steun is heel bijzonder. Daarom ga ik hier ook mee door, ook al kan ik niet op iedereen reageren. Ik ga in dit proces niets verbergen, heb ik me voorgenomen. Dit is wat het is.”

Linda’s kankerverhaal

Omdat Linda haar ervaringen al deelde op Instagram, was de stap naar een vlog snel gemaakt. Het draait Linda hierin vooral om één boodschap: check jezelf. “Ik heb nooit bedacht dat ik dit zou krijgen, en toch heb ik het. Net als duizenden andere vrouwen. Als je er te laat bij bent, doe je jezelf zoveel nutteloos leed aan. Ik vraag mezelf nu toch af wat de situatie zou zijn als ik dit knobbeltje een jaar eerder had gevoeld. Het is zó simpel om je borsten te checken. Even kijken, even voelen en je kunt weer verder met je dag. Je wilt er echt niet te laat bij zijn, dus doe alsjeblieft die checks.”

Bekijk hier vlog 1

Linda’s vlogs verschijnen om de week op LINDA.nl. Ze filmt alles met haar telefoon en houdt daarin eigenlijk niets achter. “Ik wil laten zien wat kanker met je doet. Hoe ongelofelijk allesbepalend zo’n diagnose is, hoe je daarmee omgaat en hoe het voor je omgeving is. Zij krijgen namelijk óók die diagnose.”

“Als je dit vertelt, moet je ook alles laten zien, vind ik. Het enige wat ik tot nu toe niet gefilmd heb zijn de gesprekken met mijn artsen. Op dat moment moet ik echt focussen op de informatie die ik krijg. Die is ingewikkeld en belangrijk voor mijn genezing. Als ik dan een camera aanzet is de videomaker in mij dáármee bezig en dat wil ik niet. Het is wel wennen, hoor: normaal film ik het privéleven van anderen en laat ik hen de verhalen vertellen. Nu ben ik zelf aan de beurt. Met de billen bloot.”

De komende zestien weken vind je elke donderdag een update op LINDA.nl/kankerverhaal. De ene week een vlog, de andere week een geschreven update van Linda zelf.