Het is een jaar geleden dat vijf surfers verongelukten in de onstuimige zee bij Scheveningen. Voor de hulpverleners die destijds uitrukten, is het nog altijd een zwarte dag.
Ewout Genemans spreekt in Bureau Hofstad met verschillende hulpverleners die het tragische ongeluk van dichtbij hebben meegemaakt.
Hij rijdt samen met agent Sjoerd terug naar de plek waar een jaar geleden de surfers om het leven kwamen. “Het was ‘stuimig’, je wilde dat strand eigenlijk niet op. Die zee die sprak ook van: ga hier weg, zo donker en zo zwart was het”, herinnert Sjoerd zich. “Een zwarte zee is eigenlijk nooit goed.”
De agent vertelt Ewout over de eerste momenten van die noodlottige dag. “We hoorden de melding dat er surfers in nood waren en dat is een hele normale melding voor hier. Normaal lopen die altijd goed af”, zegt Sjoerd terwijl ze op het bewuste strand staan. “Maar nu hoorden we Maarten roepen: ‘Ik zie meerdere lichamen drijven’.”
Sjoerd reageert met zijn collega’s direct op de melding, maar ziet bij aankomst op het strand al dat het “echt foute boel is”. Door het onstuimige weer, de zwarte zee en hoge schuimkoppen is er nauwelijks iets te zien. “Mijn collega heeft de hele rit op de jeep gestaan, in de hoop dat we iets zagen drijven.”
Terwijl de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij op de oncontroleerbare zee reddingsacties probeert uit te voeren, heerst op het strand een gevoel van machteloosheid. De politie probeert omstanders ervan te weerhouden om zich te mengen in de levensgevaarlijke situatie. “Er zijn mensen met kleren en al de zee in gegaan om te helpen”, vertelt Sjoerd.
Het was zijn taak om die mensen, midden in de complete chaos, weg te krijgen van het water. “Misschien ben ik niet aardig geweest daar en dat vind ik vervelend voor die mensen”, erkent hij, “maar we konden er gewoon niet meer problemen bij hebben op dat moment.”
De KNRM leidt de reddingsactie vanaf het water in zware weersomstandigheden. Ze zijn constant in levensgevaar en kunnen uit zelfbescherming niet altijd stappen zetten. Vanaf de kant kijken collega-hulpverleners machteloos toe.
“Je wijdt bijna je hele leven aan mensen redden en dan sta je op het havenhoofd en kun je gewoon niks doen”, zegt Brend. “Je ziet slachtoffers drijven en je kunt niets doen”, vertelt Rick over de wanhoop die ze voelden.
Bij het havenkantoor wachten de families van de surfers in een ijzige stilte op nieuws vanuit de zee. De plek heeft veel impact gemaakt op Nathan: “Je weet: we gaan hier straks families vertellen dat hun kind niet meer thuis komt. Dat is een moment dat je niet gaat vergeten.”
Indrukwekkend eerbetoon aan omgekomen surfers Scheveningen
Het indrukwekkende fragment terugkijken? Dat kan hier.
