‘De Luizenmoeder’ is voor veel ouders hartstikke herkenbaar. Journalist Aki Watano (45) schreef in 2015 al voor LINDAnieuws over haar ervaringen op het schoolplein.
Wij belden haar op, want in hoeverre berust De Luizenmoeder en zijn typetjes nou op het échte leven?
Lees ook
Moeten ze erom lachen of huilen: dit vinden leraren van ‘De Luizenmoeder’
Wat vind je van de serie?
“Van verschillende mensen kreeg ik te horen: ‘Hé, ze hebben een serie gemaakt naar aanleiding van jouw columns!’. Toen ben ik natuurlijk meteen gaan kijken. Ik snap dat mensen dat denken, want veel herkenbare dingen die ik besprak komen in De Luizenmoeder terug. Maar in de serie worden veel dingen natuurlijk wel behoorlijk uitvergroot. Ik vind het erg grappig. En de cast is geweldig.”
Kreeg jij toen je jouw column schreef ook zulke positieve reacties?
“Absoluut, veel ouders spraken me daarop aan. Maar er waren óók veel ouders die boos op me werden. Sommige mensen wilden geen koffie meer met me drinken. Zelfs al voor mijn eerste column uitkwam, had een vader er iets over gehoord en zei hij tegen me: ‘Weet je wel waar je aan gaat beginnen? Ik weet je te vinden hoor.'”
Aki:
We gaan even vergelijken met het echte leven. De moedermaffia op het schoolplein…
“…die is ook in real life wel erg, ja. Ook wij hadden op school een luizenmoeder die zichzelf echt zo noemde en haar taak erg serieus nam. Voor elke klas maakte zij een Excel-schema met welke kinderen er luizen of neten hadden, met daarbij meteen advies voor een bepaald bestrijdingsmiddel en een gebruiksaanwijzing als pdf-bestand. Er is altijd wel één moeder die alles net iets te serieus neemt.”
Over dingen te serieus nemen gesproken: Nancy.
“Dat soort mensen heb ik ook voorbij zien komen. Ik ken een vrouw die haar hulptaken op school zo serieus nam dat ze ze nog vier jaar bleef uitvoeren nadat haar kinderen al naar de middelbare gingen. Ze bemoeide zich overal mee. En een andere vrouw stond altijd naast de directeur als die de kinderen ’s ochtends verwelkomde voor de ingang. Als je je kind te laat naar school had gebracht, tikte ze altijd op haar horloge. Ik was een beetje bang voor haar.”
Dan hebben we ook nog Anton, de onhandige en te softe schooldirecteur.
“Dat herken ik nog het minst, denk ik. De directeur van de school van mijn kinderen is vriendelijk en toegankelijk, maar ook zakelijk. Je krijgt immers te maken met lastige ouders die soms stevig te discussie over hun kind aangaan, dus dan moet je streng kunnen zijn. Ik ken wel een man die directeur is van een andere school; die zie ik vaak ’s ochtends rond tienen koffie drinken en een saucijzenbroodje eten in de stad. Dan denk ik: moet jij niet op school zijn?”
Lees ook
Voor de liefhebbers: ‘Hallo allemaal’ van juf Ank uit ‘De Luizenmoeder’ staat nu ook op YouTube
Het traktatiebeleid…
“Ja, dat is echt een ding. Op de school van mijn kinderen ligt er een boek waar gezonde creaties in staan ter inspiratie. Van uitgeholde pompoenen tot komkommerboten. Maar de realiteit is wel dat mensen toch muffins en zakjes chips uitdelen; het blijft toch een traktatie. Een béétje ongezond wordt meestal wel gedoogd.”
En dan zijn er geen moeders die daar heisa over maken?
“Er is nog geen drop afgepakt omdat dat op een verboden lijst staat, haha. Er wordt wel een stokje voor gestoken als het echt te ver gaat; er zijn wel eens lolly’s uitgedeeld die net zo groot waren als het gezicht van een kind. En één keer kreeg elk kind een zak Mars. Toen dat niet mocht, riep de moeder van het jarige kind verbaasd: ‘Maar het zijn toch kleine Marsjes?’.
En de kinderfeestjes?
“Sinds WhatsApp-groepen bestaan, is dat geen issue meer. Tot een paar jaar geleden was het verschrikkelijk. Ik ben zelf een keer betrapt toen ik uitnodigingen in jaszakken wilden steken. Toen riep een moeder: ‘Hé, wat ben je aan het doen? Zijn dat uitnodigingen?’ En kinderen horen het toch altijd wel als ze niet zijn uitgenodigd. Net als ouders trouwens. Ik ken een vader die altijd verhaal ging halen: ‘Waarom is mijn dochter niet uitgenodigd? Zij had jouw dochter wél uitgenodigd.'”
Maar sinds WhatsApp-groepen bestaan..?
“Ouders appen nu onderling over dit soort zaken en als een kind niet is uitgenodigd op een feestje, bereiden ouders hun kinderen daar thuis alvast op voor. Dat scheelt een hoop verscheurde uitnodigingen op de gang. De WhatsApp-groep bestaat dus wel, maar is niet zo extreem als in De Luizenmoeder. Al worden er soms onzinnige dingen gepost; dan bespreken twee mensen iets in de groepsapp, terwijl dat prima privé kan.”
Lees ook
Saskia Noort (50) is het overzicht in de appgroepen kwijt en stelt etiquette op
En tot slot: een juf als Ank.
“Ik heb ooit een juf meegemaakt op een andere school, die echt een beetje zo was. Ik stond daar wel eens met een andere moeder te praten op de gang, als ik een vriendje van mijn kinderen op ging halen. Zij béénde dan uit haar klas, die écht een stukje verderop lag. Of het wat stiller kon. Bij het naar binnen lopen moesten kinderen altijd in de rij en dat vond zij nooit soepel genoeg gaan. Dan schreeuwde ze over het schoolplein: “Godverdomme, ik zei toch: in een brandrij!” Kinderen moesten dan weer achteraan aansluiten en opnieuw lopen. Maar wat ik vooral een opmerkelijke constatering vind: door juf Ank durven veel ouders niet meer te zwaaien bij het lokaal.”
Alle columns van Aki lees je hier terug.
Over basisschooljuffen gesproken: kennen we deze beelden nog?
