Huren gaan omhoog, en hypotheken worden niet meer zo makkelijk verstrekt. Als zzp’er grijpt journalist Marjolein ter Braak overal mis op de woningmarkt.

Door gastcolumnist Marjolein ter Braak

Daar is Marjolein behoorlijk klaar mee.

Huren is het weggooien van geld. Dan kunnen die millennials, waar ik als ’82-er op ’t randje bij hoor, nog zo roepen dat het gaat om ervaren in plaats van bezitten – ik vind het lulkoek. Tis fijn als je die zuurverdiende euro’s in een huis kunt stoppen. En bij verhuizen in ieder geval káns maakt er iets mee te verdienen. Want als ondernemer zijn die bakstenen zo’n beetje je pensioen, heb ik begrepen. Maar als beginnende freelancer blijk ik overal naast de pot te pissen als het gaat om wonen. Voor een huurhuis verdien ik te weinig, voor sociale huurwoningen te veel, en er is geen hypotheekadviseur die het avontuur met me aandurft. En dat terwijl ik al jaren een huur betaal die gelijk staat aan een joekel van een hypotheek van bijna vier ton. Ik scheld niet graag in de naam van de heer of ziektes, maar godskolere.

Twaalf jaar geleden zocht ik in Amsterdam een huurwoning. Zeshonderd ballen in de maand voor een appartement in West vond ik echt te prijzig. (Haha). Ik vond iets in De Pijp. De economie bloeide op, en mijn huur ook. Hij deed zelfs aan wildgroei. Inmiddels tel ik elke maand een getal met drie nullen neer. Niet gek voor een stek midden in het bruisende leven. Maar, hallo, drie nullen. Met z’n tweeën misschien nog best op te brengen, maar als je alleen woont, twee katten daargelaten, is het aanpoten elke maand. Want die katten brengen het niet binnen.

Lees ook
Vast niet cool, maar van die hele Brexit snapt Marjolein geen hol