Columnist Carol Rock woont sinds kort weer in de VS. Ze deelt vanuit San Francisco de komende weken haar kijk op de naderende verkiezingen.
Mijn buurman en ik stonden laatst in de garage te kijken naar de kale plek waar vlak daarvoor zijn twee onverzekerde fietsen, ongeveer vijfduizend euro per stuk, met haak en al van de muur gerukt en meegenomen waren. Ik mompelde iets over 2020 en alle ellende die dit nieuwe decennium over ons heeft uitgestrooid. “Yeah, but we have a lot to be thankful for too”, antwoordde hij bloedserieus. Die had ik niet aan zien komen, maar ik kon niet anders dan hem gelijk geven. Ik heb namelijk heel veel om dankbaar voor te zijn. Ik schaamde me een beetje dat uitgerekend deze jonge man mij (niet veel jonger dan zijn moeder) erop moest wijzen dat ik niet zo moest zeuren. Amerikanen zijn vaak zo positief ingesteld, ik was dat bijna vergeten.
Een paar uur voordat opperrechter Ruth Bader Ginsburg overleed, had ik heel toevallig een leuk gesprek over deze Notorious RBG, zoals Ruth hier liefkozend genoemd werd, met mijn negenjarige dochter en twee vriendinnetjes. Ik weet nog hoe trots ik was dat deze meisjes allemaal wisten wie zij was en dat zij mogen opgroeien met zulke prachtige rolmodellen. Daar ben ik dus intens dankbaar voor.
Toen ik onlangs ons huis binnenstapte, lag er een folder op onze deurmat. Op de voorkant straalde een breeduit lachende, zwarte vrouw. Het was London Breed, de burgemeester van San Francisco. London heeft deze stad de afgelopen maanden met strikte maatregelen door de coronacrisis geleid. Dankzij haar kordate optreden, bleef de curve hier grotendeels plat. Oké, ik zou het misschien nog wel eens met haar willen hebben over die speeltuinen die ze al maanden gesloten houdt, maar goed, ik bijt nog even door. Voor alle meisjes is zij namelijk het bewijs dat ze later alles kunnen worden. Ja, zelfs de baas van een mooie, grote stad.
London is niet de enige zwarte vrouw die de touwtjes van een grote Amerikaanse stad stevig in handen houdt. Ook in onder andere Washington DC, Chicago, Atlanta en New Orleans staat er een zwarte vrouw aan het roer. Dat is heel bijzonder in dit land. Qua ongelijkheid tussen witte en zwarte mensen lijkt het soms alsof we nog in 1962 leven. De video van George Floyd zit bij iedereen nog helder in het geheugen en de demonstraties tegen racisme die nog bijna dagelijks door heel Amerika plaatsvinden, herinneren ons eraan dat er echt nog heel veel mis is met dit land. Maar ik wil, net als mijn verstandige, jonge buurman, wat positiever zijn. Of het in elk geval proberen. Deze sterke vrouwen vertellen me dat er wel hoop is en daar ben ik dankbaar voor.
Dankbaar was ik ook toen ik een video zag waarin bovenstaande burgemeesters kiezers aanmoedigden op Joe Biden en Kamala Harris te stemmen. Al deze powerladies die hun superpowers bundelden gaven me kippenvel. Als ze de Amerikaanse kiezer hiermee massaal weten te bereiken, zit er straks weer een oude, grijze man in het Witte Huis. Maar naast hem zit dan wel de allereerste, vrouwelijke vicepresident. Dankbaar!
Lees ook
‘Er vallen veelzeggende stiltes als we de mogelijke verkiezingsuitslag bespreken’
