Anne Katz (30) is 24 als haar vader vermist raakt. ‘Hij is in het water gevallen’, denkt ze meteen, maar een antwoord krijgt ze pas 2,5 jaar later. Die onzekerheid maakt haar rouwproces lastig.
Inmiddels is Anne zes jaar verder en deelt ze haar verhaal met LINDA.meiden.
Tijdens een vriendinnenweekend wordt Anne gebeld door de vriendin van haar vader. “Ze had met hem afgesproken, maar hij nam zijn telefoon niet op. Niets geks, dacht ik. Hij was wel vaker niet goed bereikbaar. Mijn vader was een echte vrijbuiter; hij woonde op een boot, had een motor en wilde niets weten van alles wat degelijk was.
Pas toen mijn vaders vriendin een tweede keer belde, begon ik me zorgen te maken. Ik dacht hardop: ‘Hij is in het water gevallen’. Mijn vriendinnen keken me bezorgd aan.”
De volgende dag rijdt Anne met haar zus, moeder en twee vriendinnen naar Rotterdam, waar haar vaders boot ligt. “Daar vertelde de politie ons wat ze wisten. De reling van de loopplank was afgebroken en ze hadden twee zakken hout en een pakje shag in het water gevonden. Bij aankomst stond de deur van de boot nog open – en de lichten waren aan.”
Alles lijkt te wijzen op een val, maar Annes vader is nergens te bekennen. “Een zoekteam zette honden, duikers en apparatuur in om hem te vinden, maar zonder resultaat. Het voelde alsof ik in een CSI-aflevering zat. Wat gebeurde er allemaal?”
Nina's (22) moeder overleed onverwachts: 'Elke dag een zwaar gevoel, maar heb er ook van geleerd'
De eerste weken na haar vaders vermissing heeft Anne het er veel over met familie. “We waren constant in afwachting van onderzoek en in de war over wat er was gebeurd. Hoe kon het dat mijn vaders lichaam niet gevonden werd? Mijn zus en ik hadden beiden sterk het gevoel dat hij was overleden. Onze band met hem was wisselend, maar we zagen hem regelmatig. Vroeger gingen we ieder weekend langs, als volwassenen minder. Maar door onze gedeelde band vonden mijn zus en ik elkaar in de onzekerheid.”
Twee maanden na de vermissing organiseert Annes familie een herdenkingsceremonie. “Dat gaf toch een moment van afscheid, ondanks dat er geen lichaam was. De kans dat hij nog leefde, voelde nu zo klein. We herdachten mijn vader met mooie speeches en eindigden met een borrel in zijn favoriete kroeg. Ik nam vanaf dat moment de tijd om hem te rouwen.”
Anne werkt destijds parttime. “Na de vermissing nam ik twee weken vrij, maar daarna wilde ik weer aan de slag. Ook sportte ik vier keer per week. Ik zocht veiligheid in de structuur, omdat heel mijn leven op zijn kop stond. Daarnaast gaf ik mijn emoties de ruimte. Erover praten lukte goed, maar het echt voelen was lastig. Daarom begon ik met ademwerk (bewust ademhalen, waardoor je verbindt met je lichaam, red.) en spirituele coaching. Dat hielp om alles te verwerken.”
Tijdens haar ademhalingssessies ziet Anne regelmatig (droom)beelden. “Iets wat steeds terugkwam waren kruizen. Een bevestiging dat mijn vader was overleden, dacht ik. Dat gaf ergens rust, totdat ik andere geluiden hoorde. Zo ging mijn tante naar een medium, die haar vertelde dat mijn vader leefde en terug zou komen. Daardoor krijg je toch weer hoop. Wat als hij opeens voor mijn deur stond? Daarnaast kreeg ik opeens een dm van een onbekende op Facebook.”
Een vrouw stuurt Anne dat ze haar vader heeft gezien. “Hij leefde volgens haar – en woonde samen met een andere vrouw in Lille. Daardoor kreeg ik twijfels over mijn gevoel. Een jaar lang bleef de vrouw me berichten sturen, totdat ze uiteindelijk om geld vroeg. Ik wist ergens wel dat het niet klopte, maar stiekem heb je hoop. Waarschijnlijk was dit een oplichter die via een website met vermiste personen op de naam van mijn vader was gekomen.
Zulke oplichters hebben het gemunt op kwetsbare nabestaanden. Toen ik op de vrouw reageerde dat het lang duurde voordat ze om geld vroeg, zei ze ook nog eens dat het mijn schuld was dat mijn vader weg was gegaan.”
Ruth (20) werd verkracht door hulpverlener: 'Ik wilde hem niet teleurstellen'
Anne leert net omgaan met de onzekerheid, als ze 2,5 jaar na de vermissing wordt gebeld door de politie. “Het was de agent in het onderzoek naar mijn vader. Hij vroeg me of ik zo snel mogelijk met mijn familie bij elkaar kon komen. ‘We hebben iemand gevonden en weten bijna zeker dat het je vader is’.
Kort daarna kwam de agent langs. In de haven was een lichaam gevonden, met mijn vaders ID-kaart in de jaszak. Mijn vader had al die jaren onder een boot gelegen – in een holle ruimte bij de motor. Alle andere boten waren tijdens de zoekdagen gestart om te kijken of mijn vaders lichaam onder de boot vandaan kwam. Deze boot had 2,5 jaar geleden een kapotte motor en werd daarom overgeslagen. Nu de boot werd weggesleept, kwam mijn vaders lichaam bovendrijven.”
Anne is deels opgelucht door het nieuws. “Maar het kleine beetje hoop dat mijn vader nog leefde, werd me opeens afgenomen. We organiseerden een crematie om deze keer afscheid te nemen van mijn vaders lichaam. Het idee dat mijn vader daadwerkelijk in de kist lag, was surrealistisch. Ik had bijna de neiging om het te checken, maar dat mag en wil je absoluut niet zien.
De duidelijkheid over mijn vaders dood voelde als tien stappen terug in m’n rouwproces. Dit keer klampte ik me minder vast aan mijn structuur. Ik nam een paar dagen vrij van werk en hoefde van mezelf niet te sporten als ik er geen zin in had. Ik voelde beter wat ik nodig had. Een jaar later hebben we zijn as uitgestrooid in de Maas, een plek waar hij graag was. Dat was het laatste afscheidsmoment.”
Inmiddels is Anne blij dat haar vader is gevonden. “Daardoor heb ik de vermissing af kunnen sluiten, maar in de tussentijd heb ik ook veel over mezelf geleerd. Ik weet dat ik op mijn gevoel mag vertrouwen en heb mijn spirituele kant ontdekt. Nu probeer ik anderen daarmee te helpen als holistisch therapeut. Zo heb ik ter ere van mijn vader een speciale meditatie gemaakt over rouw. Daarin zeg ik dingen die ik destijds zelf had willen horen.
Het verlies van mijn vader is superverdrietig, maar heeft me ook dichter bij familie en vrienden gebracht. Laatst werd ik 30 en hadden mijn vrienden een surprise party georganiseerd. Dan denk ik aan mijn vader en mis ik hem. Tegelijkertijd ben ik dankbaar voor alles wat dit verlies me heeft gebracht.”
Myrthe: 'Daten met kanker op je 21e lijkt soms onmogelijk: wanneer drop je de bom?'
