Op straat zie ik hondenbezitters met maskers de rook trotseren. Straks ben ik aan de beurt. Gelukkig heb ik gisteren P2-maskers kunnen kopen. Er stond al een flinke rij toen ik aankwam. De winkel die ze verkocht gaf dertig procent korting. De post wordt niet meer bezorgd, dus er komt amper iets binnen. Gisteren insuline, contant geld en water ingeslagen. Want als het hier misgaat, kun je je geld niet meer pinnen en de winkels zijn gesloten.

De mannen zijn vanmorgen heel vroeg naar Sydney gereden voor een cricketwedstrijd. De weg was gisteren afgesloten maar vanochtend vroeg weer geopend. Hopelijk kunnen ze vanmiddag zonder problemen terugkeren. Mijn man vertelde dat ze de autoramen hadden geopend toen ze Sydney inreden. De lucht is blauw en het zonnetje schijnt. Zo’n luxe!

Lees ook
Indrukwekkend eerbetoon Sydney Opera House aan brandweer en slachtoffers

Het aankomende cricket-toernooi van mijn zoon is vanwege de branden afgelast. Begrijpelijk en de juiste keuze, want in Albury, waar het toernooi zou plaatsvinden, worden een hoop gedupeerden van de bosbranden opgevangen. Drie andere vaders zijn vandaag ook met hun zonen naar Sydney afgereisd voor cricketwedstrijden. Voor kinderen is dit ook een ingrijpende tijd met veel verwarring, daarom zijn deze lichtpuntjes extra belangrijk.

De branden komen steeds dichter bij Canberra en als je hier niet bent opgegroeid, is dat angstaanjagend. Ga ik straks een lasagne maken, of kaarsen en meer proviand kopen? Ga ik straks mijn meest belangrijke spullen bij elkaar rapen of een strijkje wegwerken? Ik ben minder naar het nieuws gaan kijken. Het is zo dichtbij en de tragedie voor de mensen en dieren is enorm overweldigend. Ik heb apps op mijn telefoon die me waarschuwen als  vuur in mijn buurt is.

Bij de deur staat een grote container met voedsel, een tas met kleding, gasmaskers en een zak hondenvoer. Ik moet nog een container met belangrijke spullen gaan vullen, maar voel weerstand. Het is alsof je dan gelooft dat de brand ons huis gaat bereiken. Als je hoort dat je moet evacueren heb je weinig tijd en is het belangrijk dat je er klaar voor bent. Er ligt een vel papier in de keuken met een lijst van acties. Eerst gas en elektriciteit afsluiten. Insuline uit de koelkast pakken. Brandvertragende kleding aandoen. Spullen in de auto en naar een evacuatie-punt rijden.

Lees ook
Australische premier laat bosbranden onderzoeken: ‘Het is nog niet afgelopen’

Ik zie net dat in een dorpje vlak bij Narooma de bewoners zijn geëvacueerd. Veel mannen zijn achtergebleven om hun huizen te beschermen. Om aan te geven dat je bent achtergebleven zetten ze hun gele recycling bin op straat. Ik krijg een brok in mijn keel als ik dat lees. Ik begrijp het zo goed, dat ze hun huis willen redden. De man van Tamara, een goede vriendin, is meteen naar hun buitenhuis gereden, toen hij hoorde dat er gevaar dreigde. Ze heeft geeneens getracht hem tegen te houden. Dit moest hij doen. Bij aankomst is hij heel kort gaan slapen en toen de boel gaan natmaken.

Wekenlang had hij al voorbereidingen getroffen. De waterslangen, de sprinklers, alles stond klaar. Toen het vuur kwam, smolten de slangen en de watertank meteen. Het vuur kwam uit de hemel en niet over de grond. De embers (brokken houtskool) vielen gespreid over het terrein. Het was meteen duidelijk dat er niets te redden viel. Samen met een aantal buren is hij met een bootje gevlucht op de rivier. Onderweg hebben ze nog een paar kangoeroes gered die watertrappelend in de rivier lagen. Hij heeft er anderhalve dag overgedaan in veiligheid te komen en kon toen pas zijn vrouw bereiken. De boerderij is compleet platgebrand, maar Mark heeft geprobeerd het te redden. Die gedachten bieden troost. Als hij niet was gegaan had hij zijn hele leven gedacht dat hij het huis had kunnen redden.

Lees ook
Kylie Jenner doneert na veel kritiek miljoen dollar voor bosbranden

Ik google ons adres op de ACT Emergency Services Website om te kijken of we in een ‘Bushfire Prone Area’ wonen. Godzijdank krijg ik als uitslag: “You are not in a Bushfire Prone Area”. Terwijl ik dit tik, hoor ik een vreemd geluid. Ik kijk naar buiten en zie dat het regent. Ik voel de emoties opwellen. Laat het alsjeblieft uren regenen. Helaas is het maar voor zeer korte duur. Maar het geeft hoop. Regen is het enige wat deze ramp kan stoppen.

Nu ga ik de lasagne maken. Met courgette van buurman John en aubergine uit onze eigen tuin. Het lichtpuntje van vandaag. En daarna proviand inslaan, want een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.

Tessa Bennett de Jong (links afgebeeld) woont al zeven jaar in het Australische Canberra.