Sinds LINDA.nl-redacteur Pim als freelancer werkt en daarom veel thuiswerkt, is de voorraadkast onveilig terrein. Hij probeerde ‘intermittent fasting’ om zijn snackbuien te bedwingen.
En met de uitbraak van het coronavirus kon die timing niet beter zijn.
Net als vele anderen heb ik een constant gevecht met eten. Als jonkie at ik alles wat los en vast zat en op de middelbare school kampte ik met een schildklierprobleem, waardoor mijn voedingswaarden niet goed over mijn lichaam werden verdeeld en ik dus maar bleef eten. Gezeik dus.
In mijn studententijd ging ik juist calorieën tellen en overal waar ik ging eten – behalve in een restaurant – nam ik zelfs een klein weegschaaltje mee. Wederom: gezeik.
Ik heb het nu een jaar onder controle, maar sinds ik vier maanden geleden mijn vaste baan verruilde voor het freelancen is dat weer een uitdaging. Nu thuis ook kantoor is, lonkt de voorraadkast. Je kunt denken: koop dan geen ongezond eten meer. Maar ook gezonde producten als pindakaas en noten bevatten veel calorieën. En zeg nou zelf, leef jij op wortels in tijd van een pandemie?
Lees ook
Redacteur Anneloes sportte drie weken lang vier dagen: ‘De smokkelgedachte was er zeker’
Intermittent fasting dus, oftewel tussentijds vasten. Het idee is dat je binnen een dag van 24 uur slechts een aantal uren eet. Voor diehards is die tijd zes of zelfs vier uur, beginners hebben een tijdspanne van acht uur.
Het is niet de bedoeling dat je in die acht uur alles eet op welk moment dan ook. Het idee is dat je eetmomenten zoveel mogelijk minimaliseert. Bij elk eetmoment piekt je insuline-aanmaak en die stof zorgt ervoor dat de binnenkomende energie wordt omgezet in vet in plaats van wordt verbrand.
Ik eet van twaalf uur ’s middags tot acht uur ’s avonds en neem dan enkel een grote lunch en een uitgebreid diner. Op de momenten dat je vast, mag je wel water, thee en koffie zonder melk of suiker.
Geen saaie bak yoghurt, maar verse smoothiebowls
De eerste dagen zijn zwaar. Opstaan met een hongergevoel is niet prettig, maar met de eerste kop koffie kan ik er wel even tegenaan. De trek steekt ’s ochtends nog een paar keer de kop op, maar met water als m’n nieuwe beste vriend duren die momenten niet lang. Rond half 12 begint m’n maag echt te schreeuwen. Ik neem nog maar een glas water.
Omdat ik voor mijn eerste maaltijd meer eet dan ik gewend ben, houd ik het ’s middags langer vol. Ik mag het water nu ook afwisselen met bijvoorbeeld limonade en mijn zwarte koffie wordt een heerlijk romige cappuccino.
Snackbuien? Wat zijn dat? Ik merk al heel snel dat het niet-snacken mij vrij gemakkelijk afgaat. Zolang ik deze regels voor mezelf opstel van twee maaltijden per dag red ik het prima. Toch kan ik stiekem niet wachten tot het avondeten, vooral omdat mijn favoriete zoete aardappelcurry op het menu staat.
De eerste lading pannenkoeken
Vroeger at ik steevast om 9 uur een saaie bak yoghurt met fruit en granola – vullend genoeg – om een uur later weer in die kast te duiken. Nu maak ik pannenkoeken, smoothiebowls en op zondag een mini-brunchtafel. Ik heb eten weer leren waarderen. ’s Avonds geen simpele pasta, maar stoofpotjes, ovenschotels en risotto. En dan gewoon met een wijntje erbij of soms zelfs ijs toe.
Dat klinkt als veel, maar met zo’n ovenschotel voor mezelf doe ik zo’n twee dagen. Slaat de klok acht uur dan stop ik na het tweede glas wijn en ga ik over op water. Zelfs de bak Ben & Jerry’s gaat niet meer in een keer op. Mijn lichaam is ondertussen gewend aan minder eten op een dag, dus volproppen gaat niet eens meer.
Of ik ook afgevallen ben? Ja. Ik stap uit principe niet op de weegschaal, maar ik zie dat mijn buik platter is geworden. Ik eet meer per maaltijd, maar het aantal maaltijden is flink minder en dus ook de calorie-inname. Ik ben ook niet anders gaan sporten, dat van invloed kan zijn. Toch ben ik blijer dat ik niet meer snack en de bijbehorende schuldgevoelens niet meer heb. Ik geniet weer van mijn eten. Daar proost ik op, met een glas water. Cheers!
