Ze zijn dood- en doodeng en toch blijf je kijken: horrorfilms hebben een vreemd soort aantrekkingskracht. Jij herinnert je ook vast nog wel die ene (of meerdere) engste horrorfilm(s) die je maar niet kan vergeten.
Is dat eigenlijk wel zo onschuldig als het lijkt? Pathé Thuis deed onderzoek naar de angst na horrorfilms – en wij hebben meteen de ultieme bangmakers van de LINDA.nl-redactie verzameld.
Het is bijna Halloween, dus het moment om horrorfilms te kijken is bijna daar. Ruim één op de drie Nederlanders vindt het een heerlijk genre. Maar wist je dat bijna de helft van de kijkers (44 procent) nog angstig blijft ná het kijken? Sterker nog: een kwart van de ondervraagden heeft een blijvende angst overgehouden aan het kijken van een horrorfilm op jonge leeftijd. Toch weerhoudt dat velen er niet van om weer te kijken, want bijna een kwart van de ondervraagden doet dat.
Tijdens het kijken van de film hebben veel van de 500 ondervraagde kijkers last van een versnelde hartslag en zweterige handen. Op het moment dat er een doodeng moment te zien is, draait bijna de helft (46 procent) van de kijkers hun hoofd weg of doet de handen voor het gezicht. Tja, herkenbaar.
Welke films zijn de LINDA.nl-redactie bijgebleven? Lees het hieronder:
Eindredacteur Kim: “Ik heb als kind véél te jong, achter de rug van mijn grote zus, gekeken naar de horrorfilm House of Wax – het origineel uit 1953 – met horrorlegende Vincent Price. Een heel freaky film over een eigenaar van een wassenbeeldenmuseum, die in het grootste geheim wassen beelden maakt van echte mensen. Een vrouw bezoekt op een gegeven moment het museum, en vindt een bepaald beeld wel héél erg lijken op haar vermiste vriendin. De doodenge dingen die vervolgens gebeuren als ze op onderzoek uit gaat en haar vermoeden wordt bevestigd, hebben me nog lang achtervolgd…”
“O, wat had ik stoere praatjes: natuurlijk zou ik de Amerikaans-Zweedse film Midsommar wel even gaan bekijken in de bioscoop. Maar ik hoorde zo veel enge verhalen en lovende reacties van horrorliefhebbers over hoe heftig die film was – over een groep Amerikaanse jongeren die met een Zweedse medestudent naar zijn vaderland afreizen om daar het geweldige midzomerfestival te vieren – dat ik dacht: ik kijk ‘m wel op m’n kleine tv-scherm thuis. Nou, ik had alsnog overal kippenvel. De film is niet eens klassiek eng, geen over de top gekrijs en zo, maar de weerzinwekkende en bizarre manier waarop de hoofdrolspelers hun dood tegemoet gaan, en de gedecideerde rust van de daders, gaat zó onder je huid zitten. Zweden? Even niet voor mij.”
Chef online redactie Aimee: “Gelukkig ben ik niet de enige die wakker heeft gelegen van deze film, want Sinister, met o.a. Ethan Hawke, staat al sinds 2012 aan de top van engste films. Een gegarandeerd recept voor nachtmerries, geloof mij. De horrorfilm gaat over een true crime-schrijver die met zijn gezin verhuist naar een huis waar een gehele familie is uitgemoord. Wanneer hij op zolder een doos met videobanden vindt waar nog meer moorden op staan, besluit hij op onderzoek te gaan. Dan gebeuren er onverklaarbare dingen in het huis en belandt de familie in een absolute nachtmerrie.”
Déze straat hult zich al in Halloween-sferen: 'Heerlijk dat de kinderen de schrik van hun leven krijgen'
Social redacteur Karin: “Zelf heb ik hier nooit wakker van gelegen – ik ben namelijk gek op horrorfilms – maar toen mijn vriend en ik op onze tweede date gingen en ik de film mocht uitkiezen, kon ik mijn geluk niet op. Eindelijk iemand die wél met me mee wilde naar een horrorfilm in de bioscoop. Hij hield toen de schijn nog op dat ‘ie niet zo snel bang werd van enge films, maar hij zakte met het kwartier een stukje verder weg in de stoel.
Toen er een scène kwam met een spiegelglad wateroppervlak – en ik, als doorgewinterde horrorfilmfanaat, me al schrap zette voor wat zou komen – was het gedaan met zijn stoere houding. Zodra die non uit het water sprong, gilde hij het uit van schrik. Ik heb nog nooit zó hard gelachen, niet om de film, maar om het bange hertje naast me. Hij heeft er nachtenlang slecht van geslapen en sindsdien mag ik nooit meer een film uitkiezen.”
(Eind)redacteur Wieke: “Het is een oudere film uit 1980, maar waanzinnig. Het camerawerk en de spanning; je zit de héle film op het puntje van de stoel. De tweeling (if you know you know) bezorgt me al rillingen als ik eraan denk. Jack Nicholson en Shelley Duvall spelen gewéldig. Helaas krijg ik bij het zien van het intro al hartkloppingen omdat ik weet wat er allemaal komen gaat, dus ik kijk hem tegenwoordig niet vaak meer terug (en zelfs het gelijknamig boek, dat ik een stuk minder eng vind dan deze film, durf ik niet meer te lezen). Het is de enige film die mij echt wakker heeft gehouden. (Not so) Fun fact: Achter de schermen was het ook een horror, want regisseur Stanley Kubrick deed er alles aan om het personage van Shelley Duvall zo panisch en paniekerig mogelijk te maken – door haar zelf de héle opnames lang te teisteren. Zo moesten bepaalde scènes wel 127 keer over en werd Duvall tot tranen toe uitgeput.”
Redacteur Linde: “Ik ben absoluut geen held als het om horrorfilms gaat. Als kind heb ik een trauma opgelopen na het zien van E.T, en bij het zien van Karbonkel uit Ik, Mik, Loreland krijg ik nog steeds de kriebels. Maar de aller, aller, allerengste film die ik ooit heb gezien, is The Ring (2002). En heel eerlijk: die had ik liever nooit willen zien, want zelfs nu, 15 jaar later, kan ik er soms nog steeds niet van slapen.”
Eindredacteur Lisette: “De filmklassieker IT is voor mij de engste ooit. De angstaanjagende clown Pennywise heeft ervoor gezorgd dat mijn angst voor clowns nooit meer is verdwenen. Zijn dreigende aanwezigheid, sinistere lach en de constante spanning wanneer hij plotseling opduikt, hebben me nachtenlang achtervolgd. Ik heb zowel het origineel als de remake uit 2017 dan ook nooit (meer) durven kijken.”
Redacteur Nivine: “Ik was denk ik zeven jaar oud toen we bij mijn neef de film Amsterdamned keken. In de Amsterdamse grachten zwemt een moordlustige duiker. Iedere keer als iemand dicht bij de grachten loopt, wordt-ie het water ingetrokken. Ik herinner me dit zo goed, dat ik nog steeds – bijna twintig jaar later – niet dichtbij de grachten durf te lopen. Een extra enge scène: de duiker hangt een lichaam aan een brug, waar een toeristenboot onderdoor vaart en het bebloede lichaam de boot in valt. Nee, gewoon nee.”
“Bij een slaapfeestje keken we Scary Movie 4 – ja, dat hoort een satire te zijn, maar ook dat kan ik niet aan. Vooral niet toen ik elf jaar was. De Scary Movie-films zijn parodieën op verschillende horrorfilms, dus het hoort grappig te zijn. Je raadt het al: niet gelachen, wel gejankt. Het vierde deel is onder andere een parodie op de film The Ring. Iedere keer als het televisiebeeldscherm gaat sneeuwen, ontstaat er een cirkel in beeld en stapt een meisje met lang, sluik zwart haar uit de televisie. Ruist de televisie? Ik ren nog steeds weg.”
“Nog een anekdote uit de film: een haast doorzichtig jongetje met zwart haar en donkere kringen om z’n ogen verschijnt steeds in het huis van de hoofdrolspeelster. Een scène scheert zij haar oksels en merkt ze dat haar scheermes ineens is overgenomen door iemand. Zit dat joch ineens haar oksels te scheren. Ik heb echt tien jaar lang naar beneden om me heen gekeken tijdens het scheren. Leuk, zo’n film.”
Lekker griezelen tijdens Halloween: dit zijn de engste horrorfilms om te kijken
