Hoge bloeddruk

De laatste keer dat Expeditie Robinson voor een te hoge bloeddruk zorgde, moet seizoen ’22 zijn geweest. Toen schrijfster Marion Pauw vlak voor de eilandraad de bananen- en cassavevoorraad jatte van haar teamgenoten. Ik ben opnieuw op dat punt, want nu trek ik Timor Steffens niet. De danser ging in rap tempo van onweerstaanbaar naar onuitstaanbaar.

Iedere aflevering erger ik me gemiddeld zo’n drie keer aan hem. Soms is het iets kleins en kan zijn (mijns inziens) te blije grijns of blik me al tarten. Een andere keer is het zijn alfa gedrag. Zo moeten alle Robinsons in aflevering 11 in de immuniteitsproef zo lang mogelijk hangen aan een horizontale paal boven zee. Timor doet dit zonder ook maar één keer van positie noch arm te hoeven wisselen. Immers zonder zweet, zonder pijnlijk gefrons op het gelaat en zonder enige tekenen van verzuring.

Kinderachtig als ik ben, heb ik de aflevering meerdere malen teruggespoeld op zoek naar een trillend spiertje. Nada. Na maar liefst tweeëntwintig minuten als een aap te hebben gebungeld in de brandende zon, blijkt Timor de winnaar. Alle andere kandidaten waren al lang verslagen in het water geplonsd. Niet Timor. Nee, de etterbak trekt zich zelfs nog een paar keer demonstratief op aan zijn bovenarmen. ‘Ik kon nog wel een stukje langer doorgaan ja’, bevestigt-ie alsof het niks is. Ik zeg het je, onuitstaanbaar die vent.

Eigen gebrek

Nu de halve finale van seizoen 24 nadert, kan ik ondertussen een lijst vullen met Timor-irritaties. Hoe verder we in het programma komen, hoe minder ik nodig heb om me door de ‘half mens half god’ te laten opjagen. Vandaag nog, in een teaser voor aanstaande zondag zie ik ‘m paraderen op Winnaarseiland in adamskostuum. Waar ik doorgaans van de bank sop door zo’n prachtige, gespierde bilpartij, had ik nu zin om die arme jongen een trap onder zijn kont te geven.

Je begrijpt, dit heeft niets met Timor te maken. Aan Timor mankeert geen spaan. Het feit dat ik de ‘creative director’ (want dat is Timor tegenwoordig officieel) niet kan luchten, heeft alles te maken met mijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen. Die kerel doet natuurlijk niets verkeerd, maar is in vergelijking met de labielen onder ons (zoals ik), te perfect. Timor en ik zijn afkomstig uit hetzelfde geboortejaar, maar hij moest zich zo nodig gaan uitsloven. Ik bedoel, dansen met Michael Jackson en onmenselijk lang hangen aan palen. Daarbij is hij mentaal beresterk, walgelijk knap, getuigt van discipline, kracht en loyaliteit, heeft zo’n dertien sixpacks, een stel goede lippen en is tot overmaat van ramp in real life hartstikke vriendelijk en lief. Hij beschikt óók nog eens over de nodige zelfspot.

Noem het sneu

Om het in perspectief te plaatsen. Ik, dus ook 37, uitgelubberd, mentaal verslagen en fervent wijndrinker, kan dat uiteraard niet aan. En dan ga je de kenmerken van Timor vanzelf expres negeren dan wel ombuigen. Door mijn eigen tekortkomingen, zie ik de dansgod liever als show-off dan als inspirerend. Noem het sneu, noem het een beschermingsmechanisme, maar in alle eerlijkheid zit ik iedere week opnieuw met smart te wachten tot Timor breekt. Gewoon om mijn zelfvertrouwen een lekkere boost te geven. Timor heeft immers genoeg.

Jamie Li over de matchahype: 'Matchagebruikers gedragen zich alsof het drankje een eerste levensbehoefte is'Lees ook