Altijd en eeuwig kom ik terug uit de stad met iets wat bezaaid is met glitters. Ik heb inmiddels een kast waar een gemiddeld Hilversums showballet jaloers op zou zijn, terwijl ik welgeteld één keer per jaar daadwerkelijk iets uit die collectie draag. Hoe werkt dit toch en vooral: hoe houd ik mezelf tegen?

Er zijn wetenschappers die roepen dat onze voorliefde voor glimmend en glanzend een overlevingsmechanisme van ons brein is. Wanneer onze ogen vroeger iets zagen dat spiegelde, betekende dat 9 van de 10 keer namelijk: water! Toch denk ik dat deze theorie alle groot glitterverbruikers eerder een extra excuus dan een oplossing biedt. Liever gooi ik het dus over een andere boeg.

De gemiddelde Nederlander heeft honderd-drie-en-zeventig kledingstukken in de kast hangen. Elk van die 173 items is het gevolg van een serie diepe, onbewuste keuzes. Alles in jouw garderobe zegt iets over jouw huidige staat van zijn en over wie je was toen je bepaalde kledingstukken kocht. Je kast laat zien wat je gewoontes en je angsten zijn. Waar je hoop op gevestigd is. Wat je wensen, je herinneringen en je geheimen zijn. Welke excuses je gebruikt (mijne was lang ‘Ja maar ik werk in de mode’) en wat je verlangens zijn. Niet zo gek dus dat we er vaak tegenop zien om hem op te ruimen. Maar wanneer je de inhoud van je kast echt een keer goed in de ogen kijkt kan het je een hoop inzicht geven.

Steeds wanneer we kleding kopen en dragen, houden we bewust of onbewust rekening met wat ik noem de drie L-en: Leeftijd, Lichaam en Lifestyle. Gegevens van onszelf waarmee we onlosmakelijk verbonden zijn. Onze kleding kan ons laten zien of we met deze aspecten samenwerken of dat we ons er tegen verzetten. Ben je blij met wie je bent of probeer je iemand anders te worden?

Ik herken je glitterdrift. Ook ik had een volledig party-afdeling in mijn inloopkast hangen in de tijd dat ik nog tachtig uur in de week werkte en dus helemaal geen tijd voor feestjes had. Voor iedereen boven de 35: het winkeltje van Henny Huisman uit de Mini Playbackshow was er niets bij. Zo was ik mezelf onbewust aan het afzetten tegen mijn lifestyle. Ik probeerde het leven te kopen dat ik op dat moment eigenlijk graag wilde hebben. Het was een stuk minder kostbaar en effectiever geweest als ik naar mijn kledingkast ‘geluisterd’ had en had begrepen dat ik snakte naar wat meer sociale interactie en wat minder schermtijd.

Wie of wat koop je, wanneer je een vers glittergewaad in huis haalt? Zou je vaker in het middelpunt willen staan? Zou je jezelf minder weg willen cijferen? Heb je behoefte aan meer glamour in je leven? Wil je vaker naar een feestje? Het loont om met jezelf in ‘klerapie’ te gaan. Het scheelt je niet alleen een hoop geld, maar ook een hoop frustratie.

‘Een kasjmier trui heb je voor het leven.’ Jajaja, ik wil meer dan graag geloven dat het waar is want ik vind ze allemachtig prachtig, maar ik zie er zo tegen op dat ik dan dus tot in lengte der dagen handwasjes sta te doen – al duimend dat ik m’n goeie goed niet alsnog verknal. Zijn er tips voor een lang en gelukkig leven met kasjmier, zonder dat ik er andere hobby’s voor op hoef te geven?

Komen ze:

Opduikelen

Er zijn tegenwoordig superveel highstreet ketens die kasjmier verkopen. Ga alleen niet voor het allergoedkoopste exemplaar. Ook hiervoor geldt: goedkoop is duurkoop. Voor je het weet lubbert je trui na twee keer dragen tot je enkels en leven jullie niet zo heel lang en vooral niet gelukkig samen. Uniqlo heeft ieder seizoen fantastisch modellen voor schappelijke prijzen, die in mijn kast al een fix aantal jaar mooi blijven.

Pak je het liever duurzaam aan? Je kunt met een beetje speurwerk op E-bay de meest knappe vintage Pringle of Scotland (de holy grail van de kasjmier) exemplaren scoren.

Zin om met geld te smijten, een dikke bonus gehad of de loterij gewonnen? Extreme Cashmere is misschien wel het allerallerallermooiste merk. Zelfs de broeken daarvan – yes, je droombankhangpak bestaat – blijven in model dankzij een vernuftig stretchmengseltje.

Opfrissen

Het voordeel van kasjmier is dat het temperatuur regulerend is. Lees: je kunt er echt onmogelijk in zweten. Het houdt zowel in de vrieskou als in tropische hitte je lichaamstemperatuur gerieflijk constant. Bovendien heeft het de prettige eigenschap dat geurtjes niet echt blijven hangen. Resumé: je breisels hebben minder vaak een sopje nodig dan bijvoorbeeld je t-shirts.

Maar áls ze dan een badje nodig hebben: berg je. Volgens alle horrorinstructies zou je ze met een vooroorlogse nijverheid moeten wassen. ‘Als een baby’, las ik zelfs ergens. ‘Eerst met je ellenboog voelen of het water van je handsopje niet te heet is’. Dat soort voorschriften trek ik – eigenwijs X ongeduldig – echt heel erg slecht.

Na lang twijfelen schrijf ik dit – met een hele vette disclaimer dat je niet bij mij moet zijn als het misgaat – toch op. Ik gooi m’n wolletjes in de was. Wolprogramma, 20 graden, laag toerental, in een lingeriezakje. En – zit je? – daarna dus ook in de droger. Op zo’n zelfde wolprogramma. Wanneer je dit zelf thuis gaat proberen, beloof me alsjeblieft dat je het niet als eerste met je allerduurste trui doet. Wie weet heb ik gewoon blind geluk, maar vooralsnog heb ik geen trui verpest en scheelt het me een hoop gedoe met liggend drogen en in model trekken. Eerlijk. Wie heeft daar tijd voor?

Optiefen

Motten zijn killing voor de levenslange relatie die je met je truien aan wil gaan. Kóóp dat stukje cederhout voor in je kast. En zorg ervoor dat je truien, wanneer je ze voor een langere tijd opbergt, gewassen zijn. Motten zijn dol op viezigheid – Charlotte en Bas zitten in het liedje niet voor niets in een oude jas. Oh en vergeef me dat je er vanaf nu nooit meer normaal naar kan kijken, maar die dotten leggen hun eitjes op de planken van je kast. Regelmatig met een sopje afnemen, dus.

Ik voel me altijd zo opzichtig met een hoed op. Toch vind ik het geweldig. Trek ik ‘m nu wel of niet uit de kast?

Laat me je meenemen naar afgelopen weekend.
Mijn zusje kwam met m’n twee nichtjes Alfie en Tatum bij ons.
Dat bezoekje had een behoorlijk feestelijke lading want dankzij visitespreiding proostten we op het nieuwe jaar en vierden we twee verjaardagen en een zwemdiploma. En kerst, natuurlijk.

De jongedames hadden dan ook alles uit de kast getrokken.
Tatum van vijf, nogal letterlijk. Ze was gehuld in een vrij bizarre mix van kleding die het woord ‘combinatie’ amper mocht dragen. Alsof ze in tien seconden van elke plank iets had gepakt en nu per ongeluk klaar was voor Burning Man, the winter edition.

Ze droeg een zomershortje met een dikke maillot met hartjesprint eronder. Gecombineerd met een t-shirt met een grote hond erop – speciaal voor onze hond Dolly. Een thermohaarband met tijgerprint over haar voorhoofd en moonboots met een nepbontrandje maakten het geheel niet af maar alleen nog een tikkeltje idioter. Ze droeg het met de grootste vanzelfsprekendheid en dus zei niemand er iets van.

Alfie, die heel toepasselijk elf is, had haar nieuwe groene ribfluwelen petje op. Een mix van dikke trots (Ik. Heb. Deze. Vette. Nieuwe. Pet.) en een vleugje pre-puberale-onzekerheid (Help. Ik. Heb. Deze. Vette. Nieuwe. Pet.) maakte dat de pet er met het meisje van door ging. Hij bleef dan ook niet onbesproken en we hebben haar allemaal uitgebreid met haar pet gecomplimenteerd.

Ik kreeg van de leukste mini’s weer een lesje waar wij maxi’s nog iets aan kunnen hebben.
Als je echt jezelf bent boeit het je totaal niet wat anderen van je vinden.
Andersom interesseert het anderen dan ook niet.

Sterker nog.
Wanneer je owned wat je draagt, kun je alles uit de kast trekken.
Als je los kunt laten ‘dat het zo opzichtig is’, komt het tussen jou en die hoed wel goed.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door The Style Shrink (@the.style.shrink)

'Het wordt tijd om een klerenleider te worden, in plaats van een klerenlijder'Lees ook